Weet je wat het is?
Het is ZO VEEL. Een leven met ADD is ook niet alles, want je ziet ZO VEEL. Ik heb wel eens een poging gedaan om een heel simpel schouwspel goed te omschrijven. Onmogelijk.
Twee mensen zit en op een rode Ikea bank naast elkaar. De een is een jongen. Bruin haar, groene ogen, 5 moedervlekken in z'n gezicht en een in z'n nek, met acne en iets wat op exceem lijkt op z'n oogleden. Z'n haar is net iets te vettig om nog zonder lichte walging doorheen te strijken en zijn ogen staan gelukkig. Hij heeft een heel klein beetje spinazie tussen z'n tanden en nog minder op zijn zacht-gele Lacoste-polo gemorst en hij heeft met bleek een vlekje uit zijn broek geprobeert te halen. Althans, zijn moeder, waarschijnlijk. De jongen heeft nog niet genoeg baardgroei om zich te scheren, maar een heel zacht klein beetje dons licht op door het schijnsel van de televisie.
De ander is een meisje en ze leunt tegen de jongen aan. Nog niet volgroeid en niet heel mooi, maar haar gelukkige glimlach doet je denken van wel. Haar haren zijn lang en krullend op een lok na die niet goed meekrult met de andere lokken, maar de andere kant op steekt. Haar trui is te groot voor haar en heeft een mannelijk model en haar handen zijn nauwelijks zichtbaar.
Dan verdwijnt het beeld alweer, want m'n tram rijd weer door.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten