dinsdag 29 januari 2008

Puh

Puh!
Puh is het geluid als ik mijn tong uitsteek. Dat doe ik vandaag. Heel erg kinderachtig, maar aangezien ik gelukkig nog een kind van iemand ben, zeg ik ook puh! tegen degene die het kinderachtig vind.
Ik heb een mindere dag. Gisteravond heb ik me rot gelachen om de vier uur die Claire en ik besteed hadden aan het kijken naar Jochem Myjer. Jochem heeft ADHD en bouwt het om tot iets positiefs. Ik lach, maar ik kijk naar hem en zie mezelf. En ik ben grappig, maar niet grappig genoeg. Creatief, maar alleen als ik onbezorgd ben. En onbezorgd, wanneer ben ik dat niet de laatste tijd?
Marie: beroemd, berucht... maar nooit ontdekt.
Puh!

woensdag 23 januari 2008

Zon

Soms heb je van die dagen, ze zijn heel zeldzaam, dat alles wél goed gaat. Dat je 's ochtends ontwaakt uit een heerlijke droom, en je ook nog naast een heerlijke jongen ligt. En na een lekker ontbijtje, als je richting station loopt om weer wat nuttigs te doen met je leven, je wordt begroet door een ijskoude blauwe lucht en en zon die zo vel schijnt dat je niet anders kan dan je op skivakantie wanen. Tijdens de treinrit naar Amsterdam wordt je vergezeld door twee vrouwtjes, zo opgewonden als twee kleine kinderen in een snoepwinkel, die gaan winkelen in de grote stad. Mijn stad.
Ook de tramconducteur heeft het goed vandaag. Hij zingt en maakt met de bezoekers van "zijn reispaleis" een klein praatje over de bezienswaardigheden buiten.
Ik verdenk de zon van het aanstichten van al deze blijheid. Na twee weken regen, beurscrisis, after new year's dip hebben we eindelijk één dagje geluk. Een dag die mij "helaas" verplicht er intens van te genieten ;p. Misschien tot later in het Vondelpark!

donderdag 17 januari 2008

Wok, of de origine van fantasie?

Waar komt een verhaal vandaan? Ik heb heel vaak dat ik maar begin met schrijven omdat er iets in m'n hoofd zit wat er uit moet. Maar zelf heb ik de helft van de tijd niet eens in de gaten wat er in zit, of er iets inzit. Tijdens het schrijven ben ik een beetje dom, denk ik. Wel intelligent, maar zo wazig dat de toetsen die ik aanraak bijna machinaal of maginaal (op magische wijze) door mijn vingers worden ingedrukt. Ik typ nauwelijks blind, dus m'n hoofd zal er ook wel iets mee te maken hebben.
Maar wat verschijnt er dan? Hoe bedenk je iets grappigs, iets wervelends, iets interessants? Ik weet t zelf ook niet. Het komt gewoon als je terug denkt aan wat er in de afgelopen vierentwintig uur is gebeurt. Zoals dat Joris en ik hadden bedacht dat we moesten eten. Maar, zoals wel vaker voorkomt, kreeg ik een verwijt naar m'n hoofd geslingerd. "De wok koekt aan! Jouw schuld, want jouw wok!"
Mm, mijn wok. m'n brein hapert... "Ik ben d'r vrij makkelijk in", zeg ik, "dan maken we toch een anti-aanbaklaag?" Dat doe je met olie, en dat is leuk! Jeeh!
Ik ben n beetje n pyromaan. Ben bang voor vuur, maar ik vind t stiekem wel heel mooi om n fikkie te stoken.
Joris had alleen misschien niet het idee dat ik een beetje klooien met olie en vuur bedoelde, maar op hele verstandige wijze met de techniek van het aanbrengen van een antiaanbaklaag om zou gaan. Dom dom...
Dus, Pit aan, pan d'r op. Olie kookt, vlam d'r bij. Joris hapert, klein vlammetje komt op. Ik zeg: nee... 'n VLAM, geen vlammetje. En Jo steekt de olie echt in de fik.
En de vlam slaat in de pan. Zo hoort t. Maar... 't Stinkt... en de witte muren die we deze zomer geverfd hebben, worden een beetje grijs. En... dus... we kijken naar de vlammen. De vlammen hebben er zin in, maar de keuken vind t niet zo leuk. En de vraagt rijst, hoe krijg je die vlammen weer uit?
Een kind weet dat je d'r NOOIT water op moet gooien. Ik pak dus maar een stalen sla bak en geef m door aan Joris. Maar, de bak is te groot en laat erg veel lucht door, dus t werkt niet echt.
Joris heeft, afgezien dat ie de slabak erg wellicht andersom had kunnen zetten voor een minder luchtdoorlaatbare optie, een redelijk heldere geest, en vouwt n blusdeken uit. Ongeveer 5 minuten na t begin van ons fikkie is de haard bijna geblust, en wanen wij ons in een sprookjes keuken. Of misschien ik in een sprookjes keuken, midden in een moeras met een dichte nevel. Het gevaar drijgt, maar is niet zichtbaar. Het is moeras, en ruikt naar zwavel, als het monster dat al eerder onze burcht heeft overvallen. We waden door de stroperige lucht. De slakom rolt als een verloren strijdmacht op de grond. De magiër mompelt 'n spreuk, waardoor de mist optrekt. De betovering is voorbij. Uit het open raam gevlogen. De geur van wok olie blijft, als herinnering aan n mooi avontuur:)

maandag 7 januari 2008

Uit de oude doos...

Uit pure wanhoop en poging tot zelfvermaak speur ik mijn pc nog maar eens door naar leuke stukjes die ik al lang geleden heb geschreven. Er is er een, een klein verhaaltje eigenlijk, dat ik schreef om alle afkortingen tijdens mijn studie beter te onthouden. Uiteraard was dit je reinste studietijd verspilling, zeker omdat ik bedacht had dat ik vast meer succes zou hebben als ik in het engels schreef in plaats van mijn moedertaal. Hier dus voor de gene die ook een SOG-moment heeft:)

liefs

A Hypochondriac.

I am a chicken. I know I am a chicken. Not the kind of chicken that runs around on your lawn and drops eggs everywhere it pleases, of course. I’m anxious, not delusional. I would be a pretty damn genius real chicken to write this, then. But I’m not a genius. I’m abnormal in an other way. I worry. I don’t have one big fear like people who are scared of spiders, or mice, or wallstreet crashes. Instead of that I fear problems. I am afraid of not meeting my own standards. I am worried about my own capacities during approximatly half of my day. I said I was abnormal. Worrying meets some criteria of abnormality. For instance, the amount of my worrying is unusual. I know not many people who have the same problem as me. Ofcourse we all worry sometimes, about our lives or jobs, or about cheating spouses. But as long as it doesn’t affect your functioning, you’ll be just fine. Worrying is very discomforting, which is also one of the criteria, as the word allready says for itself. Now, I wouldn’t go so far to say worrying is a mental illness, but I wonder if a schizo would call himself mentally ill out of the blue. It is maladaptive, though. I’m worried my worries affect my functioning, which makes me worry more until my worries really do affect my functioning. I am well aware of the fact that if I would stop worrying, things would just get a lot easier for me. But eh, try to tell a smoker once that smoking is bad for your health.

Actually I am doing a lot better than I used to do. Now I am just worrying. Last year I was depressed. Now being depressed is really a bitch. There are several ways to be depressed, just like there are several ways to drive from my house to the sea. It all depends on which sea you’re going to, eh?

First, you have the unipolar depression. I figured why they call it unipolar. It feels like you are alone on one of the poles. In wintertime, ofcourse. Only cold, dark, empty, but full on the same time. Nothing happens, but everything is still too much. It makes it seem that bipolar depressions are better since you at least also get some summertime. And in the summer you can do and see everything, and you won’t notice that others think you can’t and call you a maniac. Like on the north and southpole, your life consists out of one long day, filled with joy, activeness and good spirit, followed by one long night of darkness and emptyness.

If you thought that was enough, depression has a lot of subtypes. Some depressions are endogeneous, or autonomous, which means they appear and dissappear by themselves as a biological process. Some are reactive and provoked by certain life events. Some show a bunch of physical symptoms, some make you loose touch with reality. They make you binge like a pig, or sleep like a hog. Especially Seasonal Affective Disorders, abbreviated SAD. How typical. SAD’s usually have an annual pattern. My folks used to think I was SAD. The only thing was I was sad from September till June. It turned out I wasn’t SAD, but ADD. I love psychological abbreviations!

Nieuw begin...

Er bestaat een volksgeloof dat het gene wat er in de eerste dagen van het nieuwe jaar gebeurt een soort boodschapper is voor de rest van het jaar. Ik heb zelf geen idee wat geld als "de eerste dagen" is dat de eerste twee of de eerste week? Afijn. Even goed om te spuien wat onlangs is gebeurt.
Een week CISV staat voor mij sowieso gelijk aan een jaar gewoon leven. Misschien omdat ik deze vakantie mijn eerste grijze haren heb gekregen, maar vooral omdat er zo veel gebeurt in die week dat verhalen te kort komen. Afgelopen YM (excuseert u mijn jargon. YM is youthmeeting, camp van n week) stond niet bepaald in het teken van de optimale organisatie, dan wel in het teken van creatieve oplossingen zoeken in een totale chaos. Dag 1 besloeg het creëren van extra voer, aangezien een inschattingsfoutje er toe geleid had dat de stamppot voor 40 man maar 5 kilo aardappelen bevatte.
De schrik van ieder kind met lange krullende haren liet zich op dag twee zien. Na 5 uur slaap probeerde ik mij 's middags aan een dutje te wagen toen Jordy, mijn trouwe mede stafgenoot en medico mij zachtjes uit dromenland liet storten met de vraag of ik misschien wist hoe luizen er uit zagen.
Idioot zijspoor: Waarom heeft iedereen spontaan kriebel aan z'n hoofd als dit onderwerp wordt aangesneden?? Een week later ben ik nog steeds niet van mijn somatisme af...
Luizen. Het is geen schande. Geen ziekte. Maar GATVER! Natuurlijk werd al snel een list bedacht. Alle kids werden onderworpen aan de koude kraan, shampoo er op, en snel onder de douche, sommige met hun kleren nog aan:) Mutsen in de vriezer, jassen op een kleren hanger een nachtje buiten laten uitwaaien...
Het logische gevolg was dat het op dag 3, Excursie dag, goot als India tijdens de moesson. Waarop iedereen zoveel mogelijk elkaars truien uitleenden, met het logische gevolg dat alle acties de dag ervoor totaal geen zin hadden. Maar iedereen genoot van het geheel dus ik liet het er maar bij. (Mijn excuses voor de nieuwe overbevolking van Amersfoort:))
Na een lunch, een bezoek aan het Mondriaanmuseum (dat geloof ik meer werd beleefd door de leiding dat de kinderen), wat shoppen en een briljante show in het Lieve Vrouwen theater, Beleefde de boemel naar Ermelo weer een topdrukte en een immens grote variatie aan volksliederen.
30 dec verliep goed. Luizen nog altijd aanwezig, maar lang niet met z'n dertigen tegelijk in de kam. (Ja, ZO erg was t)
De laatste dag van het jaar gaat altijd te snel. Met een topmaatijd, talentshow, vuurwerkspektakel waar het hele dorp waarschijnlijk om en nabij 4 ton voor heeft neergeteld. De champagne kwam pas toen alle kinderen in bed lagen, rond 6 uur 's ochtends, maar gelukkig was ik de BOB die avond dus heb er niet op hoeven wachten.
En dan begint het nieuwe jaar. Hoe begint het nieuwe jaar? Bedroevend, aangezien het kamp nog maar twee dagen duurt. Vermoeiend, want zelfs kinderen van 14 putten je uit. Onzeker; ik wil nog zoveel doen en een jaar is zo kort. Dierbaar door het vieren van nieuwjaar met CISV. Ik moet elk jaar uitleggen waarom ik mijn nieuwjaar verslijt in Ermelo, bible-belt gehucht in the middle of nowhere. Maar Ermelo en dat bakstenen gebouw dat de Zandkamp heet is een beetje thuis:)
Afscheid komt snel. Chaotisch, want iedereen vertrekt met de trein. En de staff blijft achter met rotzooi, acht kilo meel, 3 liter luizenshampoo.

Nu is het een maandagavond. Ik heb net tentamen gedaan, en niet gehaald. Mijn pa meldde me telefonisch dat je het soms gewoon niet van je (aangetrouwde) familie moet hebben. Dat we definitief op straat staan per 1 augustus. Er is een persoon in mijn leven die zonder dat die het doorheeft, een acuut effect heeft op mijn antiperistaltiek. Wellicht heeft ze dat effect ook wel op zichzelf. Ik ben moe, gestressed, gefrustreerd en ik geloof nergen meer in. Ik voel me een soort stampvoetende kleuter in de supermarkt. Ik ben leeg. En huil.

Deze jonge, hippe Amsterdammer mist Ermelo met al haar macht... en hoopt dat die volksmythe de dagen daar iets zwaarder meeteld voor de rest van t jaar.