maandag 31 maart 2008

Wakker

Hehe.. Poeh poeh..

Het is weer ochtend. Ik zou zo direct eventueel mijn badpak kunnen pakken en richting zwembad kunnen waggelen, maar ik doe het niet, want ik denk dat ik zo eerst maar eens 10 uur ga slapen. Ik ben een groot fan van tukken, maar helaas zit ik beneden in de keuken, gapend als een goof, de suikers uit mijn lijf te typen. De reden dat ik op dit walgelijke tijdstip nog wakker ben, strak van de Red Bull, is omdat ik ADD-ig, heel erg last heb van mentale obstipatie, bij anderen misschien bekend als uitstelleritis. Ik heb dinsdag een presentatie, dus maandag ochtend de deadline voor het inleveren van alles, en ieder normaal mens zou twee of drie weken van te voren wel eens kijken wat dat allemaal inhoud. Och, dacht ik, een week van te voren is ook goed. Och, vier dagen lukt ook nog wel. Ai, beetje dringen in 2 dagen... En om vijf uur 's middags, op de dag voor de deadline, zet ik mijn eerste serieuze stap tot het creëren van een powerpoint. En shit, de helft van de bronnen die ik heb uitgezocht past voor geen tiet bij het verhaal dat ik wil vertellen. En ik ben echt een mongool 's avonds. Altijd trouwens, in de buurt van internet, want ik wil hyven en facebooken en filmfeitjes opzoeken, al is het 2 uur 's nachts. Mijn halfbroer in China zie ik online komen terwijl hij zijn ontbijtje eet, en mijn veertien-jaar-niet-gezien-maar -sinds-net-weer-gevonden-mattie-van-kamp uit Philly meld dat hij gaat tukken, omdat hij morgen moet werken. En ik drink 2 liter thee, en ren elk kwartier naar de plee, waar een machtig oninteressante scheurkalender hangt die me weer heel lang kan bezig houden. En ondanks dat niemand zo gek is om mij om 5 uur 's nachts een mail te sturen, check ik toch elke 5 minuten even of ik echt geen vrienden heb op dit onmogelijke tijdstip.
Nee, ik ben soms onmogelijk. Maar des te idioter is zij die na een hele nacht ploeteren klaar is, niet linea recta in haar heerlijk warme bedje gaat liggen. Nee, eerst even mijn hoofd leegmaken, en plots stromen de woorden op het scherm. Mentale obstipatie, met overgang in geestelijke slingerpoep...
Slaap lekker of werk ze....

dinsdag 25 maart 2008

Huizenjacht

Ik ben op kamerjacht. Met mijn safarihoedje op en verrekijker in de hand sluip ik over het internet om een mooi exemplaar te vinden waar ik mijzelf de trotse eigenaar van kan maken. Ik besef helaas dat amsterdam een van de meest bejaagde gebieden is, en dat andere jagers met z'n vijftigen de zeldzame goede aanbiedingen proberen te tackelen. En dan blijft er over:
Ruime zolderkamer, 12m2. Wc/douche op begane grond, te delen met gezin van 4. ???? Kan leuk zijn, maar misschien voor een rustiger type dan ik. Het type: Stokstaartfamilie zoekt vijfde stokstaart.
Anders zijn de kolenhokken die tegenwoordig voor 500 Euro per maand worden aangeboden onder de naam "knus kamertje" (5m2). Dat is 100E per vierkante meter! Het type: Hol zoekt mol.
Maar vanmorgen schrok ik mij helemaal het apegaar. Een van de vele sites waar ik voor sta ingeschreven, stuurde een mail dat er een nieuwe kamer in het centrum was vrijgekomen. Dit zal wel wat kosten, maar kijken kan altijd. Aldus las ik:

"Appartement 450m2, studentes gezocht die alles voor in zijn in ruil voor gratis woonruimte en/of geld. financiele ondersteuning is mogelijk. discretie verzekerd. alles bespreekbaar."

Eh.. WAT???? De woorden "alles" en "discretie verzekerd" deden mijn ogen uit mijn kassen rollen en mijn onderkaak twee verdiepingen naar beneden vallen. Hoe kan iemand nou zo iets op een huizensite zetten? En nog erger: wat als er nu echt een gans is die dit "aanbod" aanneemt?

Dit soort dingen halen mijn motivatie naar beneden. Klein wonen, commune wonen, whatever. Maar niets lijkt mij erger dan het type: Vos zoekt gans.

woensdag 19 maart 2008

Paniek voor Pasen

Paniek!!!!
AAAAAAARRGGH!!! Ik gil en ik ren, naakt, uit de badkamer, door de gang, door de woonkamer, door de keuken en eindig weer in de badkamer, waar ik toch voor de zekerheid een tweede keer tussen m'n tenen door naar dat pijltje op dat witte plankje kijk. Nu is het zo dat ik een groot liefhebber ben van heel hard panisch gillen, en als het zo uitkomt, naakt door het huis rennen, maar deze pets tegen m'n ego komt toch wel iets harder aan. Smalend meld de weegschaal: "Sorry, U heeft uw limiet bereikt".
Een geruststeller: dit betekent geenszins dat de teller van dit apparaat het klokje rond is gegaan. Gelukkig niet. Maar, het betekent dus wel iets anders. En wel het volgende. Ik heb voor mijzelf een soort limiet gesteld, vergelijkbaar met een limiet bij de bank. Bij de bank kan ik een klein beetje roodstaan. In ieder geval genoeg om in leven te blijven, maar niet genoeg om nog steeds rood te staan nadat ik mijn salaris gestort krijg. Rood staan betekent; net eventjes iets harder werken en iets zuiniger leven deze week.
Zo ook nu. Over de laatste 10 jaar genomen kan ik stellen dat mijn gewicht 65 kilo is. Een mooi strak getal. Mijn limiet marge is aan beide kanten 5 kilo. Bij 70 krijg ik blubberbillen, bij 60 verlies ik gewicht (dus massa) aan de voorkant (en ja, dat vind ik vervelend).
Ik controleer mijn achterzijde en concludeer dat er inderdaad een begin van blubberbillen zou kunnen zijn.
Wat vervelender is, ik heb werkelijk een broertje dood aan dieeten. Ik geloof er gewoon niet in. Ik zou de wanhoop nabij zijn als ik zo zou moeten zwoegen. Sonja stelt dat je elke dag gevarieerd moet eten. Crackertje, meloen, en minimale porties. MEEEEH! Ik word zo blij als een geit.
Wat te doen? Er zijn een paar dingen waar ik echt niet zonder kan. Een daarvan is melk. Ik leef nog altijd in de overtuiging dat melk heel gezond is, of je nu een glaasje of een liter wegzet per dag. Ik nijg naar het laatste.
Nog erger. Bij melk hoort een ander product. Chocola! Paniek! Mijn limiet is bereikt, vier dagen vóór Pasen! AAARRGGH. Wat een dilemma.
Ik zal nooit van mijn leven iemand toegeven dat ik ooit aan de lijn doe, maar voor deze week:
Een crackertje, een meloen en een minimale portie aan paaseitjes:)

dinsdag 18 maart 2008

Oud

Ik schrik wakker. Ik zweet en mijn hart klopt zo hard dat het lijkt alsof er net een bom is afgegaan, maar een rustig snurkend geluid komt van het hoofdkussen naast de mijne en de enige juiste conclusie is dat ik het zelf ben die mij zo aan het schrikken maakt.
Ik sluip naar de wc en kijk in de spiegel. Een licht sombere persoon kijkt terug en zegt tegen me: Tsss.. Snap je nog steeds niet waarom je wakker schrikt? Je bent oud geworden!
Oud. Ik ben oud. Niet in vergelijking met oude mensen natuurlijk, maar in vergelijking met mijzelf. Er is een station gepasseerd, waarvan ik eigenlijk gehoopt had dat daar een bovenleiding zou knappen. Mijn spiegelbeeld neemt me mee naar de tijd dat stommiteiten en gekkigheden nog als deugd werden gezien. Als dertigjarige zal ik nooit meer een tekening maken voor een vriend, en mijn vrienden zullen nooit een tekening van mij koesteren, tenzij ze zeker weten dat een 'echte' Marie Boddaert voor een ton getaxeerd zal worden.
Ik zal ook nooit meer een dag oude spijkerbroek verpesten omdat een leraar zegt: "Maar als je vrienden in de sloot springen doe jij het toch ook niet?" en ik vervolgens om het tegendeel te bewijzen, in de pauze, met mijn vrienden een frisse -of eigenlijk helemaal niet zo frisse, want ik stonk als een beerput- duik nam in de sloot bij het schoolplein.
De kans is ook aanzienlijk gedaald dat ik, hoewel ik dichter bij schiphol woon dan ooit, ooit nog met iemand een slee wedstrijd doe, gebruik makend van een Burger King dienblaadje.
Ach.. Oud? Wat nou oud? Misschien zal ik voorgaande dingen nooit meer doen, maar des te groter de kans dat ik tijdens mijn 9 tot 5 kantoorbaan 3000 post-its met de complete notulen van de afgelopen vergadering in willekeurige volgorde in het kantoor van de baas plak. Of dat ik tijdens de rookpauze met een waterpistool de grootste nicotineteut achterna ren. Wellicht laat ik mijn wetenschappelijk rapport afdrukken op roze papier en stuur ik 'm als valentijnskaart naar de postafdeling.
Niet oud, maar ouder. Niet wijs, maar wijzer. Niet stout, maar stouter.

woensdag 5 maart 2008

Kan ik het nog?


Misschien wel... Misschien is het een tijdelijk iets... Misschien gaat morgen alles weer beter. Misschien vind ik weer motivatie voor de dingen die ik doe. Ik schrik alleen hoe makkelijk ik een maand gewoon weg kan zijn. Niet alleen weg van bloggen of schrijven of werken, maar weg van elk reeel contact met de aarde. Een griepje kijkt om de hoek, ik lig anderhalve week uit mijn patroon en alle gedachten over wat er eventueel fout ging of zou kunnen gaan blijft als een soort bijenzwerm om m'n hoofd draaien. Waarom moet ik mijn huis uit? Waarom maak ik het mezelf zo moeilijk? Ik moet gewoon gaan zoeken en niet zeuren, maar pff....

Vandaag even niet.