woensdag 26 december 2007

Pauze...

Hoe heerlijk is het. Even geen internet. Na dagen tentamens, dagen kerstklussen en kerstvoer verorberen, is het nu tijd voor een weekje CISVen. 0,0 internet. 8 dagen lang. Het lijkt wel vakantie. In het nieuwe jaar weer meer inspirerende verhalen voor iedereen die het aan wil horen!!!
Fijne jaarwisseling!!!

woensdag 12 december 2007

Kerstgedachten

"There's something about Christmas time" zingt Bryan Adams.
Is het al kersttijd? We nemen in ieder geval een flinke aanloop naar de heilige-heere-herdenkings tweedaagse. Dit is het eigenlijk al lang niet meer. Het is de feestdag van de Coca Cola- kerstman, van de bio-industrie, van de familie vete's.
Ik ben negatief geluimd vandaag. Het heeft alles te maken met het feit dat mijn huisbaas (en tante, come to that) gisteren plotseling in mijn gang stond, zonder aankondiging, met de mededeling dat het hier een rommeltje was en dat er zo iemand kwam. Het toppunt van genant was dat ik verkouden en compleet met snotneus en bloeddoorlopen ogen niet eens meer kon reageren. Ik wilde haar vragen "what on earth??? she was doing in my hallway", maar ik ben er inmiddels aan gewend om tante-exploderende vragen te vermijden. Bovendien ging net op dat moment de deurbel, waarna een vriendelijk uitziende man ook in mijn gang stond. Het leek mij wijs om deze arme man zo lang mogelijk te behoeden van een drakenoorlog. Ik voel me een beetje laf, want qua brute kracht had ik het gewonnen, maar met een broer in het buitenland en een vooruitzicht op een kartonnen doos achter het Station heeft toch een iets remmende uitwerking.
Afijn, met snotneus en alles, kon ik toch prima het huis even laten zien. Wat maakte het uit dat mijn lieve huisgenoot ook nog in haar pyama stond en in eerste instantie dacht dat er inbrekers in het huis waren. Wat maakte het uit dat ik verkouden was, tentamens heb en over het algemeen wel genoeg stress aan mijn hoofd heb. Wat maakte het uit dat ik net zo goed naakt of in mijn ondergoed in de gang had kunnen staan toen ze binnen kwam. Het had prima gekund, want tot voor kort voelde ik me namelijk echt redelijk op mijn gemak in mijn eigen gehuurde etage. Stiekem gniffel ik over de gedachte dat ik echt in m'n ondergoed, geheel relaxt een conversatie met mijn tante was begonnen, maar de schok zou ze niet te boven zijn gekomen. En ik zou dan ECHT iets uit te leggen hebben tegenover de politie, misschien..
Het viel allemaal nog mee. De man die vanaf vandaag de verdieping onder ons huurt is erg vriendelijk. Blijkbaar begreep hij wel dat er betere en mindere tijden bestonden om studenten lastig te vallen. Ook pakte hij snel op dat wij graag de boel opruimen voor er mensen komen. Gelukkig. Alles verliep redelijk conflict vermijdend. Desondanks kook ik over door een gevoel van onrecht. Ik ben gastvrij, vriendelijk, amicaal. Maar niet op een snotterige dinsdag en al helemaal niet als ik zelf als een deurpost word behandeld.
Ik hou maar op met boos zijn. Ik kan me beter op andere dingen concentreren. Dat deze dagen niet alleen de aanloop zijn naar een commercieel partijtje met te veel voer en te veel materie. Ze zijn ook een aanloop naar waardering van mijn studiecapaciteiten, naar samenzijn met de mensen die ik wel waardeer en een echte famlie zijn, naar het begeleiden van mijn zo veelste CISV kamp. Nog een paar dagen doorbikkelen en dan is alles weer een weekje vrolijk en goed. Wat dat betreft had Bryan gelijk. "There's something about Christmas time".

zondag 9 december 2007

Geliefd.

Ik lig in bed. Ik heb hoofdpijn, want mijn studie, mijn taken, mijn aankomende kamp, en mijn eigen chaotisme hebben er gisteren voor gezorgd dat ik ruim na Marietjes bedtijd nog aan het peinzen was over hoe ik alles ging bolwerken deze weken. Uiteraard vergat ik wel de wekker een uurtje later te zetten, waardoor Mariah Carey mij om kwart over acht heel Christmassy wakker schatert. All I want for Christmas is you!! Wat wil ik? All I want before is.... tukken.
Als ik weer wakker wordt is een olijkerd de files aan het voorlezen, en besef ik dat het inmiddels 11 uur is en ik wellicht wat aan mijn studie moet gaan doen. Als ik op mijn telefoon kijk schrik ik.
Sliep ik dan zo vast? 3 gemiste oproepen en 2 smsjes. En het is vandaag freaking zondag.
SMS 1: "Hi, I tried to call, but I guess you're not awake. I'm in Amsterdam. Lunch would be great! hug, Kajsa" oh shit. dat is al bijna...
SMS 2: "Hee, hoe laat gaan we eten? Ik ben om 1800 bij jou. X Fleur"
voicemail1: JAAAAAHH!!!... Waarom neem je niet op! Waar ben je! We zijn in de Sugar Factory! Tot ZO!!!! - DELETE
voicemail2: hoi, je mam. of je al wakker bent. - DELETE
voicemail3: Hi. It's Kajsa. -DELETE
Ik zucht.. shit.. Ik zou eten vanavond. Ik heb uberhaupt geen tijd om iets te doen, laat staan eten. Ik bel terug en zeg dat ik na m'n tentamens weer tijd heb. Nu heb ik het druk.
Ik bel Kajsa en vraag wanneer zij bij mij is. "Oh, in about 20 minutes! No worry!!". No worry, als er een volk punctueler is dan Nederlanders en Zwitsers, zijn het wel Zweden. Dat betekent dat ik nog een kwartier heb om mijzelf iets te fatsoeneren.
De douche verleidt mij om terug te keren in dromenland, maar mijn Nokia tune plukt me uit mijn warmwater trance. Het is Q. Q praat altijd lang en veel, maar dat vind ik nooit erg. Zij gelooft dat ik de oplossing op elk probleem weet, en ik voel me altijd zeer vereerd dat ik mijn psychologenknobbel op haar mag botvieren. Ze heeft weer eens ruzie en ik probeer haar te troosten. Ik heb het zelf maar makkelijk. Ik heb bijna nooit ruzie. Iedereen houdt van mij. Ik probeer haar te vertellen dat ze meer waard is dan elke schoft die beweert dat ze niet de moeite waard is. Maar iemand daarvan overtuigen is zo moeilijk. Als je zelf niet voelt is er niets mee te beginnen. Dan kan iemand het nog zo vaak zeggen. Ik hoop dat ze ooit ontdekt dat ze de moeite waard is.
Al hotline spelend kleed ik me aan en regel ik m'n make up. Als ik zeg dat ik echt moet gaan en vanavond terug bel hoor ik een piep. Een andere beller. Ik spring op de fiets om Kajsa te meeten en boodschappen te doen en hoor ondertussen aan wat er op winterkamp gebied is gebeurt. Er komt nog een sms tussendoor of ik naar de kerstborrel ga van m'n werk. Ik heb, sinds ik wakker ben, mijn telefoon niet langer dan 5 minuten neer gelegd. Ik ben geliefd.
Bij het van Gogh Museum staat Kajsa. We hebben elkaar al 9 jaar niet gezien. Eerst zijn we een beetje schuchter en beleefd tegen elkaar, maar na een kwartier opent Memory Lane... Kajsa en ik kletsen honderd uit, over ons kamp van 9 jaar geleden. Over hoe we ons kinderachtig, volwassen, puberaal gedroegen. Wie we leuk vonden, wie we nog spraken en wie niet. In 9 jaar zijn we beiden zoveel en niets veranderd. We zijn volwassen, maar praten nog over de jongens van toen als kinderen toen. Ik mis alles aan het kamp waar wij zaten. De kapotte verwarming, de koude douche, de zon die opkomt als iedereen net slaapt. Ik als kind. Een kind dat een week lang alle tijd van de wereld had. Dat is wat CISV doet. Het geeft je een week lang alle tijd die er bestaat. Heerlijk. We kletsen zo veel, en voordat we er erg in hebben is het alweer bijna 16 uur. Schappelijk voor een korte lunch:) We zeggen gedag en tot een andere tijdspanne. Ik ben geliefd.
Als ik thuiskom wil ik aan de studie. Ik ben welgeteld 2 uur bezig als mijn telefoon weer gaat. Mijn moeder belt voor de gezellig, mijn studiecoordinator vraagt hoe het gaat met m'n studie, een scharrel van lang geleden smst dat we binnenkort een drankje moeten doen. Ik heb vier nieuwe vrienden op facebook. Een vriend komt nog even langs voor een biertje. Ik geniet, ik ben geliefd.
Ik besef het elke dag. Ik heb zo ontzettend veel geluk met iedereen die mij waardeert, om raad vraagt, mist. Ik ben geliefd, maar ook kapot. Zoveel genoten vandaag, maar mijn kaars is uit. Morgen ben ik misschien nog iets meer gestressed voor mijn tentamen dan vandaag, maar nog altijd dolgelukkig.

vrijdag 7 december 2007

Zorgensneeuw

Meestal, als er heel veel sneeuw in mijn gedachten is, droom ik over zwitserland. De warboel in mijn hoofd komt 's nachts in ieder geval als een van de elementen terug. Vannacht ging ik terug naar een stukje 1997. Naar een avond op vakantie en ik genoot van het leven en de sneeuw mij gelukkig maakte. Ik was een sneeuwpop aan het maken en had net bedacht dat ik later voor mijn beroep maar ijssculpteuse moest worden. Mijn familie zat binnen in ons chalet (een chalet dat geenszins van ons is, maar als we er een zouden hebben, zou dat chalet m zijn:)), toen een gigantische donderslag door het dal sloeg. Onweer? Nee, de bliksem niet zien met zo een knal is niet mogelijk. De elektriciteit is uitgevallen, maar in het donker is het nog even rustig. Dan slaat binnen de paniek toe. Een lawine komt recht op ons chalet af. De sneeuw die zo rustgevend kan zijn, is veranderd in hete as en laait rond het huis. Binnen zitten we relatief veilig, maar toch moeten we het pand verlaten. Mijn vader zit op de bank en verroerd zich niet. Zijn arm is gebroken en verbonden en er komt een traan uit zijn linkeroog. Hij kijkt naar buiten en ziet de sneeuw zwart worden.
Het duurt even voor iedereen bij elkaar is en we, voor de lava en as uit, met de hele familie traag afdalen door de sneeuw. De bergen spuwen vuur en naast het pad waar we lopen brult een bergbeek van de pijn.
Ik ben wakker. Ik huil. Een nachtmerrie. Ik heb ze niet zo heel vaak, maar als ik er een heb, vergeet ik m bijna nooit. Ik vind ze machtig mooi. Het is intrigerend hoe een hersenspinsel je zo'n angst kan laten voelen. Of misschien de angst die je in je hebt, er uit laat. Niet dat ik verschikkelijk angstig ben, maar tentamenstress is ook een beetje een vorm van angst. Nog een week. Ik kan het wel, maar maak me toch zorgen. En zorgen zorgt voor lawines in mijn dromen.

donderdag 6 december 2007

The day after...

Het is de zesde, de officiele verjaar (of eigenlijk sterf) dag van Sinterklaas. Sinterklaas heeft mij gisteren, naast een gigantische kater, een aantal ontzettend leuke, doch nutteloze cadeaus doen toekomen. Of eigenlijk kan ik beter zeggen. Ik heb voor een aantal leuke, doch nutteloze cadeaus gestreden. Het was een van die "you had to be there" momenten. 27 cadeaus, één dobbelsteen, en 9 krijsende meiden die als een stelletje american football spelers rondom de tafel stonden opgesteld om maar in het bezit te komen van het H&M glitterpoeder.
Het is zo grappig, want er zitten cadeaus tussen waar je toch zo weinig aan hebt dat ze heel gewild zijn. Onder de "hot items" vielen bijvoorbeeld: een handpop die schapengeluiden maakt, een plastic spaarvarken en niet te vergeten een pluche eend die kwaakt. Glitter en geluid is het devies.
Na zo'n avond krijsen, vechten, lachen, gieren, brullen is het over. "s Ochtends schrik ik wakker uit de nachtmerrie dat ik word achtervolgt door een lawine aan cadeaus en bijna wordt opgegeten door een vuurspuwende badeend met goudpoeder op z'n snavel. Maar al snel herstel ik me. Sinterklaas is weg! Helaas! Terug naar de costa's! (waarom zwaait niemand de Sint eigenlijk uit? Na pakjes avond hoort niemand meer wat van de man... Nederlanders zijn maar een ondankbaar volk....) De concentratie leid me van de Sint naar andere, belangrijke zaken. Ik ga studeren, de tentamens staan (nog steeds) voor de deur en het is druk met rustige mensen in de UB. De rust is wedergekeert. Marie is niet meer hysterisch, bloedfanatiek of materalistisch met cadeaus bezig.
...
dus....
...
"AAAAAAAARRGGG!!! Kerst komt eraan!!!!"
Bomen! Slingers! en whooohoooo!!! NOG VEEL MEER CADEAUTJES!!!!!!

maandag 3 december 2007

Vissenkom

Essay, essay, essay..
Zo typisch. Ik schrijf dagelijks pagina's vol. Over mensen, gebeurtenissen, hersenspinsels en wat niet nog meer. Ik schrijf in de trein, over de conducteur met een roze punkkapsel, over jongens die ik in de reflectie van het raam zie, over kinderen die sinterklaas op de voorbij vliegende daken zoeken. Ik schrijf in de auto, als ik op weg ben naar mijn werk en ik eigenlijk zeker weet dat we zeer spoedig zullen crashen, of, misschien beter, aangehouden worden omdat de bestuurder net zo goed kan rijden als ik een achterwaartse salto kan maken. Ik schrijf op de wc, waar niemand me stoort. Ik schrijf in cafe's, skiliften en musea. Ik schrijf overal en over alles. WAAROM heb ik dan zo veel problemen een simpel essay over angststoornissen in elkaar te klussen? Ik hou van mijn studie, ik vind het onderwerp super interessant, ik heb bronnen bijeengezocht, een outline gemaakt. Ik heb zelfs al een presentatie achter de rug met het zelfde onderwerp.
Mijn hoofd zit er nu niet. Ik zit even niet in de angststoornissen. Ik zit even in mijn vissenkom.
Eh?? Marie? Wat??
Mijn vissenkom betekent vanzelfsprekend niet dat ik mijn hoofd in mijn super deluxe tropisch aqaurium heb geduwd. Maar het is wel vergelijkbaar. Als ik een matige dag heb (die komen in de herfst iets vaker voor dan in de zomer), werken mijn hersenen, ondanks de concerta en ritalin, niet helemaal mee. Het voelt dat eigenlijk precies alsof iemand zo'n ronde vissenkom, met vissen en al, over je hoofd heeft vastgemaakt. Je kan door het glas heenkijken, maar alles is een beetje wazig en klinkt anders. Het water drukt op je hoofd en je wordt telkens van de wereld buiten de vissenkom afgeleid door die stomme goudvissen die voor je langszwemmen. Alles gaat een beetje langs je heen en als er iemand tegen je praat klinkt het letterlijk alsof je echt onder water leefd. (experiment om thuis te proberen: je hoofd in een emmer vol water stoppen en vragen of je huisgenoot je even wilt vragen of je de afwas wil doen/ wat wil eten/ de tv uit wilt zetten.)
Het duurt meestal maar even. Na een halfuur komt het besef dat ik in m'n vissenkom zit. Ik schrijf wat nutteloze gedachten van me af en ga weer door met de dingen waar ik mee bezig was.
Ik was bezig met een essay. Ik ben uit m'n kom en terug in de wereld:) En nu aan de slag.

Stiekem toch...

Ho!
Niet aan beginnen!!
Echt niet doen hoor!!... OOOOOHHH!!!

Te laat.. Ik schrijf al.. Pardon, typ al... Een beetje wennen, zo van papier naar "THE innernet". Maar nu is het toch eindelijk waar. Marie (heerlijk praten in de derde persoon:)) heeft haar eigen blog. Ik geloofde er nooit zo in, want ik schrijf voor mijzelf en niet voor de anderen, maar mijn leven en schrijfstijl bleek zo geliefd bij vrienden en familie dat ik mijzelf er toch maar aan waag. De nieuwe boosdoener, de nieuwe schuldige voor mijn SOG (studie-ontwijkend-gedrag). Lees het maar, geniet ervan en verwonder je over mijn idioterie:)
X