donderdag 29 september 2016

(Geen) nieuws

Im westen nichts neues...

Een prachtig boek van Erich Maria Remarque met een geweldige titel. Terwijl hoofdpersoon Paul de uitzichtloosheid van het leven omarmd heeft en ten slotte zinloos sterft in de loopgraven van de eerste wereldoorlog, bericht het journaal van die dag: er is vandaag niets gebeurd.

En zo is het ook hier. Er gebeurt tegelijk een heleboel en niets.
De herfst is begonnen en dat is toch wel mijn favoriete jaargetijde. De kinderen zitten op school en spelen daarna met hun kameraden in een geheime hut waarvan ik ook daadwerkelijk geen flauw idee heb waar die zich bevindt, wat vrij onpraktisch is, gezien het aantal items speelgoed dat er naar toe gesleept is.
Ik begroet de mensen op straat die ik ken, waarbij het werkwoord 'kennen' zoveel betekent dat ik weet van wie het de ouders zijn, waar ze achter de kassa zitten of dat ik ze de vorige keer op de fiets ook al tegen kwam en ook begroet heb.
Als ik thuis kom drink ik thee en kijk naar het rijke aanbod van vacatures en probeer in mijn brieven de inspiratie uit mijn tenen te halen omdat ik 'zo enthousiast ben om voor uw bedrijf aan de slag te gaan'. Misschien bellen ze deze keer wel een keer terug. Maar dat gebeurt niet.


Mijn bureau kijkt uit naar de straat met daarachter de rivier waarvan het water er ongeveer 950 kilometer over gedaan heeft om mij dit spectaculair regenachtig uitzicht te geven, terwijl de auto's als kleine kinderen het water op doen spatten en ik hoop op een fietser die zich een weg tegen de wind baant, de boeggolf van bus 13 over zich heen krijgt. Maar dat gebeurt niet.



Dan denk ik na over die nieuwe reclame van een zeker merk maandverband, welke over stoere vrouwen gaat die een beetje bloed wel aankunnen en ik denk aan verwijfde voetballers met een tampon in hun neus als ze tegen iemand opgebotst zijn. Ik vraag me af waarom meiden in deodorant reclames altijd met hun armen in de lucht lopen, dansen en rennen en ik vind het er eigenlijk maar suf uitzien en denk er aan om reclamebureaus er op te wijzen dat ik vaker zweet omdat ik met mijn armen omlaag op een laptop aan het typen ben dan dat ik zweet terwijl ik als een chimpansee met m'n armen in de lucht achter bus 13 aanren. Zeker met dit weer, dat gebeurt niet.

Paul ligt die laatste bladzijde met zijn hoofd naar beneden in de modder, en als hij gestorven is en ik het boek net uit heb, belt de dokter met het bericht dat ik ook twee jaar na mijn operatie nog steeds helemaal gezond ben, en ik ga weer door waar ik mee bezig ben. Als of er niets gebeurd is.






PS. Uit het westen niets nieuws, van Erich Maria Remarque is uiteraard op bol.com te bestellen, of als PDF te downloaden. Gewoon even googelen of klikken voor een versie in het Engels

dinsdag 26 januari 2016

het roosje en de zwavelstokjes.


het is een uur of elf
geen hout meer op het vuur
geen thee meer in de pot
en alle hoop vervlogen

buiten zie ik struiken, rozen
in een strakke vriesnacht staan.
kalm, verstild, nu nog mooi,
al staan de kopjes wat verbogen.

in het donker overvallen
door koning Winter's glimmend zwaard
nadat de judaszon van januari
de lente had gelogen.


En binnen voelt een oude zwavelstok
op het randje van de schouw,
na theelicht en gestookte haard
zich in zijn ware taak bedrogen

zondag 10 januari 2016

Perceptie

"Do I look like a good muslim?
De donkere ogen van de bebaarde Syriër kijken me doordringend aan, terwijl hij een mes uit mijn messenblok pakt, en de scherpte inspecteert.
"It all depends on your perception" antwoord ik.

Een paar weken terug kwam ik hem tegen. Hij sprak me aan in het Engels.  In de stad is dat niet zo opzienbarend, maar in het dorp waar ik nu woon, betekent dat zoiets als: Hoi! Ik ben net als jij niet in dit dorp opgegroeid! Ik heb meer van de wereld gezien dan een radius van 30 kilometer!
Engelstaligheid schept in mijn ogen direct een band.
Die band leidt ertoe dat ik al snel een uur met hem zit te praten. Eerst in het Engels, daarna probeert hij ook wat gebrabbel wat Nederlands moet betekenen. Ik help hem met de uitspraak, en durf nauwelijks te vragen naar zijn odyssee van de grote stad Damascus naar het kleine Sliedrecht.
De Syriër, de vluchteling, vraagt honderd uit over Nederlandse termen.  Hij verwondert zich over de woorden ‘pantoffels’ en  ‘erwtensoep ‘ en als het onderwerp dan naar eten verandert, nodig ik hem spontaan uit een keer te komen eten.

Eenmaal thuis is mijn lief een beetje sceptisch over de invitatie. Ik vertrouw mensen te snel, wat weten we nou eigenlijk van zijn bedoelingen? Wie weet wat hij heeft meegemaakt?

En nu staat de bebaarde moslim in mijn keuken. Hij kijkt geïnteresseerd naar mijn koksmessen. Mijn lief en ik kijken elkaar licht gespannen aan.
“Would you like some tea or juice?” vraag ik.

“Do I look like a good muslim?” grinnikt de man.
“It all depends on your perception” antwoord ik.

Hij hakt als een ervaren kok de uien klein,  en maakt een heerlijk Syrisch kipgerecht. We wisselen recepten uit en ik trek een fles Sauvignon open.
De man knikt en ik schenk hem in. De Syriër, de vluchteling, toast op mij,  mijn lief en onze gastvrijheid.


Does he look like a good muslim?
I don’t know, but he seems like a decent human being.