maandag 24 maart 2014

MH 370

Een paar dingen...

Malaysia Airlines Boeing 777

  1. Als je buik er uitziet als een grote ravioli - of raviolo, mij bekruipt ergens het gevoel dat ravioli bedoeld is voor meervoud-, dan is pijnstilling vrij onontbeerlijk...
  2. Als een vliegtuig plotseling van de aardbodem verdwijnt, is dat best indrukwekkend.
  3. Als Nederland de eer heeft een nucleaire top te houden waarbij 53 wereldleiders aanwezig zijn,  is dat best indrukwekkend.

Als je bovenstaande dingen combineert, krijg je een Sherlockiaans mysterie waar ik helemaal enthousiast van word.

Sinds mijn vlucht naar Calais ben ik uiteraard ineens expert op het gebied van vliegen, en hoewel er op het net ruimschoots gespeculeerd wordt dat dat vliegtuig ineens in Den Haag gaat verschijnen, heb ik géén theorieën gevonden over hóe die piloten dat dan gaan doen. Ik heb die theorie gisteren bij the Edge, de piloot van voorgaand avontuur, voorgelegd, en het blijkt, hoe onwaarschijnlijk ook, niet eens onmogelijk.

Als je de tijdlijn inspecteerd van het vliegtuig, blijkt dat de kist zes uur later nog gedetecteerd werd  nadat de Acar transmissie uitgezonden had moeten worden. In zes uur kan je best een deel van Azië bevliegen, buiten de radar om. In deze link wordt uitgelegd dat er bijvoorbeeld in Pakistan al meerdere landingsbanen zijn waar een Boeing 777 met enig ervaren piloot, zou kunnen landen.
Natuurlijk slurpt zo'n vliegtuig ontzettend veel brandstof. The Edge kon me vertellen dat er 170000 liter in zo'n vliegtuig gaat. Dat is ontzettend veel, maar als je bedenkt dat er bijvoorbeeld in Nigeria ongeveer 400.000 vaten olie per dag worden gestolen, is een tankje vol niet de uitdaging die het in eerste instantie lijkt.
Ok, zegt the Edge. Met een volle tank zou het Europa wel redden, maar niet als je buiten radargebied vliegt.
Maar, volgens mijn theorie vliegt het vliegtuig niet buiten radargebied. Radars zien namelijk een metalen geval in de lucht, maar als je heel dicht in formatie vliegt, kan de radar twee vliegtuigen als een geheel zien. Dan is het een kwestie van opstijgen en net 50 meter boven een vakantievlucht vliegen.
Het probleem dat je daarbij ervaart is het zelfde wat mij op weg naar Calais vijftien kleuren stront deed schijten. Turbulentie. De turbulentie als je achter een ander vliegtuig vliegt is gigantisch en om acht uur naar Nederland te vliegen in zulke heftige turbulentie is ontzettend vermoeiend.
Vermoeiend, dus. Maar niet onmogelijk.
Sterker nog, daar valt op te trainen.
En laat de piloot, Zaharie Ahmad Shah, 18.365 uur vliegervaring hebben. Dat is bijna negen jaar 40 uur in de week vliegen. Daarnaast was Zaharie de trotse eigenaar van een vluchtsimulator, waar hij ook vaak mee in de weer was. Helaas zijn van die machine alle vluchtsimulaties gewist.

Het feit dat mijn theorie best uitvoerbaar is, maakt dat ik stilletjes hoop dat het ook echt gebeurt. Lullig voor de top, onhandig voor Den Haag, maar er is niets zo geweldig als het bij het juiste eind hebben. En als Wilders collateral damage is, vind ik dat al de moeite waard.

Het zullen de pijnstillers wel zijn...

vrijdag 21 maart 2014

Kaartje

Over een open buik operatie kan ik vrij kort zijn. Dat is eigenlijk best kut. Ik lig nu al vier dagen in het ziekenhuis en hoewel het steeds beter gaat, is het geen kattenpis. 
Gelukkig heb ik met alle lieve bezoekers en kaartenstuurders genoeg om handen. Bedenk ook dat ik ongeveer de helft van de dag lig te slapen dus mijn schema lijkt daarbij aardig gevuld.
Nu het midden in de nacht is, en de accu van m'n morfinespuit bijna leeg is en het een oorverdovende piep geeft, biedt dat ook weer mogenlijkheden om het leven te overdenken. En nu ik hier zo lig, met twee infusen en een katheter in m'n lijf, kan ik me eigenlijk maar aan een ding storen: mijn buurman.
Nee, natuurlijk niet mijn buurman zelf, die is erg vriendelijk, maar wel zijn toestand. Hij is ongeveer even oud als ik, en hij komt uit Roemenië. Hij spreekt bijna geen Nederlands en het Roemeens van de artsen is ook al niet zo best.
Waar mijn artsen aan mij tot in den treure hebben uitgelegd wat er ongeveer ging gebeuren, komen ze bij deze jongeman niet verder dan snijden, tumor eruit, 6 dagen blijven.
En dan nog iets. Misschien ben ik door het vroege uur een beetje weeïg, maar stel je eens voor. Je komt naar een land om daar te werken. Dan wordt je daar gediagnosticeerd met kanker. Je wordt, helemaal alleen, opgenomen in een ziekenhuis op de dag dat een zekere blondharige Nederlandse politicus net zo goed had kunnen zeggen: 'krijgt lekker kanker in je eigen land', en wordt je neergepland in een kamertje dat je deelt met een of andere vrolijke doos die bezoek na bezoek en een muur vol kaartjes heeft. En voor jou is er niemand. Je vrienden zijn thuis, je familie is thuis. En je zit, alleen, te wachten op een operatie waarvan je alleen achteraf kan zeggen hoe kut t is.
Daar lig ik nou 's nachts wakker van. Ik zou mijn goede humeur echt niet kunnen behouden als ik niet zou weten dat er iemand in de buurt was om mijn hand af en toe vast te houden, om rare streken mee uit te halen of des noods iemand die een hele grove en ongepaste kankergrap maakt om de bittere smaak een beetje weg te lachen.
Daarom heb ik een vraag. Als je de komende dagen langskomt, zou je dan een kaartje mee willen nemen voor mijn buurman. Of als je een kaartje wilt sturen naar partycentrum (of kamer) 6C1 in het Anthoni van Leeuwenhoek (Plesmanlaan 121, 1066 CX Amsterdam) geadresseerd aan 'de buurman' zou ik dat heel tof vinden. 
Dan ga ik een poging doen om weer te slapen...



dinsdag 18 maart 2014

De dag

Over twee uurtjes gaat het dan gebeuren. Vorige week kreeg ik te horen dat vandaag de dag zou zijn, en sindsdien doet de tijd echt hele rare dingen. De tijd ging heel snel, tot afgelopen vrijdag, toen ik in eens bedacht dat ik me een beetje zorgen maakte. Of als het geen zorgen waren, het was zeker wel een bepaald onaangenaam gevoel.
Het gevoel is een beetje te vergelijken als je aan het keepen bent en je beseft dat de bal die op je afkomt, niet op je stick gaat komen. Als je dan ook bedenkt dat je eigenlijk niet helemaal lekker gepositioneerd staat, verandert je bewustzijn een beetje en gebeurt alles in slow-motion. De bal en vooral ook je eigen beweging vertragen. Die witte vlek komt op je af en graaft zich rustig maar beslist in je bovenbeen, natuurlijk precies naast je padding. Je kan er niets meer aan doen, behalve vloeken en hopen dat de blauwe plek een beetje meevalt.
En nu is het dus dé dinsdag. Ik neem over 2 minuten een pilletje, ter kalmering. Dan zal de tijd ook langzamer gaan, en vervolgens maar hopen dat het uiteindelijk allemaal een beetje meevalt.

dinsdag 11 maart 2014

Maybe...

Alsof het toeval ermee speelt.. Appendecale humor op The interwebs... 😄

maandag 10 maart 2014

Levenslijst #15

In mijn favoriete speech of all time wordt, naast ontzettend veel andere briljante adviezen voor het leven, gesteld: "do one thing everyday that scares you".

Ik kan geenszins stellen dat ik dat advies echt dagelijks aanneem, maar soms kan je ook iets ondernemen dat de dagen waarin niet zo veel gebeurt overtuigend compenseert.

Als je bijvoorbeeld een mooie dag uitzoekt om in een Robin DR40 naar Frankrijk te vliegen. The Edge, vriend en piloot, vroeg of ik een dagje meeging, terwijl hij zijn vlieguren maakte. The so called offer you can't refuse. Het doel was vliegen naar Calais, daar lunchen en dan rustig weer terug. Ik heb op zich geen vliegangst, maar economy class vliegen in een Boeing is toch wel net iets anders dan met de knieën opgevouwen zitten in een vliegende Fiat Panda. Vooral het bewegen in drie dimensies in plaats van twee is erg onwennig. En met onwennig bedoel ik misschien wel eng. En met eng bedoel ik misschien wel pure paniek.
Voor de Feyenoord fans :)
Het gebeurt wel eens dat, als ik in de zomer heel fanatiek bezig ben met keepen, het zweet in druppels van mijn handen gutst. Maar dan ben ik dus gekleed in isolerend schuim, in 25 graden, rond aan het rennen en duiken. Dat ik nu, in een comfortabele temperatuur van 16 graden, mijn eigen handen uit kon wringen illustreert wellicht iets van mijn spanning.
Maar angst of geen angst, ik kan meteen begrijpen waarom piloten willen vliegen. Het uitzicht is magisch. Ik ben geen ontzettende fan van de stad Rotterdam, maar als je de Kuip, de Kralingse plassen en de Erasmusbrug onder je ziet dan kan je niet anders dan laaiend enthousiast zijn.
En als de pure paniek gezakt is, maakt die plaats voor een gigantisch gevoel van vrijheid, als je vogels onder je ziet vliegen, terwijl je van boven wordt ingehaald door een intercontinentale vlucht. Het is letterlijk een compleet nieuwe dimensie van leven.
Van Rotterdam naar Goes, naar Gent, naar Calais. Het zonnetje deed ontzettend hard zijn best en na bijna twee uur vliegen kon de daling worden ingezet. The Edge is in al zijn doen en laten tamelijk rustig, en zette ook de kist het sinaasappelkistje zonder enige stress op de grond.


Nu kon ik mijzelf eindelijk een beetje nuttig maken, want waar de Nederlanders vallen over VVD's kansloze propaganda 'in Nederland spreken we Nederlands', heeft Frankrijk dat beleid nog iets versterkt. 'En France, on parle Francais. Et certainement pas d'Anglais!'.
Het restaurant was ondanks de taalbarrierre erg gastvrij en absoluut niet zuinig met de porties. Achteraf misschien niet zo handig, want als je net die nieuwe dimensie ontdekt hebt, kan je misschien ook bedenken dat je spijsvertering daar nog niet helemaal aan gewend is.
Dus, waar de pure angst van het eerste uur vergeten was, werd de stress nu iets meer aangewakkerd door het besef dat er geen plastic zakjes aan boord waren.
Kijken naar de horizon, en blijven ademen. En toen we weer boven Nederland vlogen, kon de paniek weer een rentree genieten, omdat the Edge vond dat ik ook maar moest vliegen. Vreemd genoeg en gelukkig vergat ik meteen dat ik misselijk was. Doodsangst wint het blijkbaar in de emotiehierarchie.
Weer boven Rotterdam vlogen we nog even over hockeyclub Victoria, en met een sierlijke bocht landden we uiteindelijk weer op Nederlandse bodem. Ik heb vervolgens een paar uurtjes in zombie modus mijn ervaring moeten verwerken, maar ik kwam uiteindelijk tot de conclusie:


Het vervelende van dingen doen die je altijd nog eens een keer had willen doen, is dat je ze altijd nog een keer wil doen.


donderdag 6 maart 2014

Eieren

BAM!
En toen was het in eens lente.
Lammetjes in de wei, krokussen langs de weg, mensen op het terras, zonlicht op je bol.
En met een dosis vrolijke muziek in mijn oren ben ik op weg naar de fertiliteitskliniek.
De afgelopen week is me duidelijk geworden dat ik eerst die tumor er maar eens uit laat halen, waarna ik als dat mogelijk is een vruchtbaarheidsbehandeling ga doen, en dan de liefkozend genoemde stoofschotel bewaar voor een later moment.
In de kliniek worden we als Team Bodhi (moeder, dr. Tinus en ik) vriendelijk ontvangen door twee Mina's die de ins en outs gaan uitleggen over hoe dat nou eigenlijk werkt in zo'n kippenhok. Omdat de slijmachtige substantie in mijn buik zit, is niet bekend of er eigenlijk wel eitjes geoogst kunnen worden, maar voor het verhaal nemen we dat maar aan.
Mijn vrije uitloop wordt na de operatie dus iets minder biologisch, en met de opbrengst zijn er weer twee keuzemogelijkheden. Eieren invriezen of er embryos van maken en dan invriezen, waarbij de tweede optie de meeste kans geeft op een mini-me's.

Ondertussen... Mini-me's? Weet je hoe bizar het is om ineens na te denken over mini-me's? En dat terwijl ik die de afgelopen 12 jaar juist angstvallig probeer te voorkomen. Begrijp me niet verkeerd, ik ben gek op kinderen. Een dag ongeveer.. Maar zelf kinderen hebben? Bespeur bij mij een licht begin van hyperventilatie.

Terug naar het dolle betoog van de dames. De kliniek waarvan wij het plezier hebben ze te mogen bezoeken heeft met de complete uitleg alleen nog een kleine tegenvaller. Aangezien ik liever niet al m'n eieren in één mandje stop, vraag ik om beide opties, maar dat blijkt onmogelijk. Daarnaast is het invriezen van embryos, en trouwens ook de in vitro van losse eicellen een het voorrecht voor paren in deze kliniek.
Oh ja.. tuurlijk.. Ik moet al nadenken over kinderen. En nu moet ik ook al beginnen over partners? Pff...
Volgepropt met informatie stappen we uiteindelijk weer terug in de lift. Nog meer stof om na te overpeinzen, maar eigenlijk is de eerste gedachte van ons alle drie: van die boer geen eieren.

Nu ben ik me dus aan het orienteren op andere klinieken. En verder maar weer genieten van de mooie dingen des lentes. De muziek in mijn oren, de zon op mijn bol, en zitten op het terras, zonder jas...