Levenslijst #15

In mijn favoriete speech of all time wordt, naast ontzettend veel andere briljante adviezen voor het leven, gesteld: "do one thing everyday that scares you".

Ik kan geenszins stellen dat ik dat advies echt dagelijks aanneem, maar soms kan je ook iets ondernemen dat de dagen waarin niet zo veel gebeurt overtuigend compenseert.

Als je bijvoorbeeld een mooie dag uitzoekt om in een Robin DR40 naar Frankrijk te vliegen. The Edge, vriend en piloot, vroeg of ik een dagje meeging, terwijl hij zijn vlieguren maakte. The so called offer you can't refuse. Het doel was vliegen naar Calais, daar lunchen en dan rustig weer terug. Ik heb op zich geen vliegangst, maar economy class vliegen in een Boeing is toch wel net iets anders dan met de knieën opgevouwen zitten in een vliegende Fiat Panda. Vooral het bewegen in drie dimensies in plaats van twee is erg onwennig. En met onwennig bedoel ik misschien wel eng. En met eng bedoel ik misschien wel pure paniek.

Voor de Feyenoord fans :)

Het gebeurt wel eens dat, als ik in de zomer heel fanatiek bezig ben met keepen, het zweet in druppels van mijn handen gutst. Maar dan ben ik dus gekleed in isolerend schuim, in 25 graden, rond aan het rennen en duiken. Dat ik nu, in een comfortabele temperatuur van 16 graden, mijn eigen handen uit kon wringen illustreert wellicht iets van mijn spanning.
Maar angst of geen angst, ik kan meteen begrijpen waarom piloten willen vliegen. Het uitzicht is magisch. Ik ben geen ontzettende fan van de stad Rotterdam, maar als je de Kuip, de Kralingse plassen en de Erasmusbrug onder je ziet dan kan je niet anders dan laaiend enthousiast zijn.
En als de pure paniek gezakt is, maakt die plaats voor een gigantisch gevoel van vrijheid, als je vogels onder je ziet vliegen, terwijl je van boven wordt ingehaald door een intercontinentale vlucht. Het is letterlijk een compleet nieuwe dimensie van leven.
Van Rotterdam naar Goes, naar Gent, naar Calais. Het zonnetje deed ontzettend hard zijn best en na bijna twee uur vliegen kon de daling worden ingezet. The Edge is in al zijn doen en laten tamelijk rustig, en zette ook de kist het sinaasappelkistje zonder enige stress op de grond.

Nu kon ik mijzelf eindelijk een beetje nuttig maken, want waar de Nederlanders vallen over VVD's kansloze propaganda 'in Nederland spreken we Nederlands', heeft Frankrijk dat beleid nog iets versterkt. 'En France, on parle Francais. Et certainement pas d'Anglais!'.
Het restaurant was ondanks de taalbarrierre erg gastvrij en absoluut niet zuinig met de porties. Achteraf misschien niet zo handig, want als je net die nieuwe dimensie ontdekt hebt, kan je misschien ook bedenken dat je spijsvertering daar nog niet helemaal aan gewend is.
Dus, waar de pure angst van het eerste uur vergeten was, werd de stress nu iets meer aangewakkerd door het besef dat er geen plastic zakjes aan boord waren.

Kijken naar de horizon, en blijven ademen. En toen we weer boven Nederland vlogen, kon de paniek weer een rentree genieten, omdat the Edge vond dat ik ook maar moest vliegen. Vreemd genoeg en gelukkig vergat ik meteen dat ik misselijk was. Doodsangst wint het blijkbaar in de emotiehierarchie.
Weer boven Rotterdam vlogen we nog even over hockeyclub Victoria, en met een sierlijke bocht landden we uiteindelijk weer op Nederlandse bodem. Ik heb vervolgens een paar uurtjes in zombie modus mijn ervaring moeten verwerken, maar ik kwam uiteindelijk tot de conclusie:


Het vervelende van dingen doen die je altijd nog eens een keer had willen doen, is dat je ze altijd nog een keer wil doen.