woensdag 13 februari 2008

Ochtend

Ik moet toch maar eens wennen aan vroeg opstaan. De ochtend blij tegemoet zien. Ik zet, alleen als het echt moet, drie wekkers 's ochtends. Een om me licht voor te bereiden op het wakker worden met een muziekje, mijn telefoon doet dienst om me toch echt te laten realiseren dat snoozen geen zin heeft en een laatste met een luchtalarm, die er voor zorgt dat ik voor dat díe afgaat toch echt naast m'n bed sta.
Ik heb onlangs een beetje ontdekt dat ik belachelijk veel tijd nodig heb om echt een actief wezen te worden. Na de verschrikkingen van de wekkers, wil ik altijd veel te lang genieten van de faciliteit die douche heet. Een verbeter-de-wereld-begin-bij-jezelf- vriendinnetje heeft mij ooit wijsgemaakt dat de mensen in Afrika zich dagelijks, als ze geluk hebben, met 30 liter semi schoon water moeten redden. Helaas, zo 's ochtends vroeg denk ik bizar weinig aan de wereld buiten m'n badkamer. Ik moet toch eerlijk zeggen dat ik wel een keer water waarin aardappelen gekookt hadden in bad heb gegooid. Maar ik zwem toch liever in helder water.
Het vervelende van 's ochtends college hebben zijn al die slappe ruggegraat momenten. Ah.. nog heel even liggen, nog één kopje thee voor ik ga, nog héél even plassen. Ik sta al buiten met mijn fiets van het slot als ik me bedenk dat ik zowel mijn boeken als notitieblok helemaal boven op mijn kamer heb liggen. Ik kan dan makkelijk een minuut verspillen met overwegen of ik ze thuis zal laten liggen, of dat ik toch maar even naar binnen ga. Mmm, fiets op slot, sprint naar boven, buiten adem als ik die 6 trappen op ben en ook mijn telefoon nog zie liggen. Ook maar mee, in het kader van de handigheid. Op de fiets zing ik mee met veel te blije muziek. Ik heb haast, want met al dit boekengetreuzel heb ik kostbare minuten verloren. Ik haal net aan de laatste trein waarmee ik net op tijd ben. In de trein een half uurtje bijlezen over hoe het vandaag zit met onze "knuffelmoordenaar", Joran van de S. Ik heb de hele hype gemist. Het jong is ongetwijfeld niet helemaal ok, maar ik heb nog altijd een grotere aversie tegen "misdaadverslaggevers" die door het verspreiden van die bekentenissen alleen maar sensatiezoekers kweekt. Reality tv ten top, en het is walgelijk. Leiden komt al in de buurt, en college begint zo. Nog even snel een kopje thee halen om beter na te denken, en dan....
Dan begint je college gewoon om 9 uur in plaats van om kwart over 9 en ben je evengoed te laat, en, nog leuker, het hele college de zak. "Mevrouw hoeft niet op tijd te komen, want zijbeschikt over een immense kennis. Kunt u mij vertellen wat de exacte functie is van de amygdala?"
Beats me, denk ik. iets met emoties en zo.
Het maakt trouwens eigenlijk helemaal niet uit hoe vroeg ik opsta. Al sta ik drie uur eerder op, ik word echt niet scherper, punctueler of gevatter 's ochtends. Maar... Zoals elke dag bedenk ik dat ik mijzelf toch echt een keer ga verbeteren. Ooit word ik wel scherp 's ochtends, en ben ik op tijd en vergeet ik nooit meer iets. Ooit...

dinsdag 12 februari 2008

Blije dinsdag

Tijd voor een verhaal, dacht je niet?

Het is dinsdag ochtend. Niet heel vroeg, maar vroeg genoeg. Ik geef mezelf een uur om me zelf up te daten en op te tunen. De zon is al aanwezig, net als een verdwaalde vogel, die heel hard om z'n vriendjes roept. Waren dinsdagen maar altijd zo mooi.

Helaas, na het zeer vriendelijke verzoek van mijn huisbaas om in alle rust een nieuw onderkomen te zoeken en zo snel mogelijk op te rotten, word ik al een paar weken niet zo heel lekker wakker. Boos, omdat m'n grote broer en ik honds behandeld worden. Begrijpend, omdat het nou eenmaal logisch is als iemand met heel veel geld ons pand betrekt; er moet nu eenmaal heel veel aan gebeuren. Verdrietig omdat dit veel te mooie huis te kort van ons is geweest.
Het was een half jaar geleden dat Jo en ik gillend, genietend, haast buikschuivend het huis inwijdden. Een eigen plekkie, met genoeg ruimte om elkaar niet te irriteren, veel vrienden uit te nodigen, en van Jo's kookkunsten te genieten.

Nu is het aftellen begonnen. Vijf maanden op z'n meest. Vijf?
Pfooh! Dat valt nog best wel mee, hahaha. Nog zo lang mogelijk genieten van het uitzicht van mijn "torenkamertje"! Met zo'n gedachte is het toch een echt mooie dinsdag:)