Im westen nichts neues...
Een prachtig boek van Erich Maria Remarque met een geweldige titel. Terwijl hoofdpersoon Paul de uitzichtloosheid van het leven omarmd heeft en ten slotte zinloos sterft in de loopgraven van de eerste wereldoorlog, bericht het journaal van die dag: er is vandaag niets gebeurd.
En zo is het ook hier. Er gebeurt tegelijk een heleboel en niets.
De herfst is begonnen en dat is toch wel mijn favoriete jaargetijde. De kinderen zitten op school en spelen daarna met hun kameraden in een geheime hut waarvan ik ook daadwerkelijk geen flauw idee heb waar die zich bevindt, wat vrij onpraktisch is, gezien het aantal items speelgoed dat er naar toe gesleept is.
Ik begroet de mensen op straat die ik ken, waarbij het werkwoord 'kennen' zoveel betekent dat ik weet van wie het de ouders zijn, waar ze achter de kassa zitten of dat ik ze de vorige keer op de fiets ook al tegen kwam en ook begroet heb.
Als ik thuis kom drink ik thee en kijk naar het rijke aanbod van vacatures en probeer in mijn brieven de inspiratie uit mijn tenen te halen omdat ik 'zo enthousiast ben om voor uw bedrijf aan de slag te gaan'. Misschien bellen ze deze keer wel een keer terug. Maar dat gebeurt niet.
Mijn bureau kijkt uit naar de straat met daarachter de rivier waarvan het water er ongeveer 950 kilometer over gedaan heeft om mij dit spectaculair regenachtig uitzicht te geven, terwijl de auto's als kleine kinderen het water op doen spatten en ik hoop op een fietser die zich een weg tegen de wind baant, de boeggolf van bus 13 over zich heen krijgt. Maar dat gebeurt niet.
Dan denk ik na over die nieuwe reclame van een zeker merk maandverband, welke over stoere vrouwen gaat die een beetje bloed wel aankunnen en ik denk aan verwijfde voetballers met een tampon in hun neus als ze tegen iemand opgebotst zijn. Ik vraag me af waarom meiden in deodorant reclames altijd met hun armen in de lucht lopen, dansen en rennen en ik vind het er eigenlijk maar suf uitzien en denk er aan om reclamebureaus er op te wijzen dat ik vaker zweet omdat ik met mijn armen omlaag op een laptop aan het typen ben dan dat ik zweet terwijl ik als een chimpansee met m'n armen in de lucht achter bus 13 aanren. Zeker met dit weer, dat gebeurt niet.
Paul ligt die laatste bladzijde met zijn hoofd naar beneden in de modder, en als hij gestorven is en ik het boek net uit heb, belt de dokter met het bericht dat ik ook twee jaar na mijn operatie nog steeds helemaal gezond ben, en ik ga weer door waar ik mee bezig ben. Als of er niets gebeurd is.
PS. Uit het westen niets nieuws, van Erich Maria Remarque is uiteraard op bol.com te bestellen, of als PDF te downloaden. Gewoon even googelen of klikken voor een versie in het Engels
2 opmerkingen:
helemaal Marie. Toch, dat je favoriete jaargetijde de herfst is en de teneur van je uitstekend geschreven verhaal (bus 13!) gaan niet helemaal samen met die fantastische uitslag over je gezondheid.
De herfst is inderdaad mooi Marie, niet te vergelijken met moeizaam solliciteren. In de herfst wordt de natuur weer teruggebracht om van daaruit weer volop te vernieuwen. En die kleuren. Mooi ook dat jullie regen hebben. Bij ons verdroogt de tuin en het bos voor je ogen. Geweldig dat je een rivier kan zien. Een van mijn grootste wensen: een raam met uitkijk op bezig water.
Is er niets wat je zelf kan beginnen? Die cursus 'vergeetachtigheid bestrijden' die ik je ooit noemde? Daar snakken ze in Sliedrecht vast ook naar. Misschien moet je dan bijleren via de psychologie, maar dat kan ook leuk zijn.
Nou ja, ..
liefs, Elly
en deze ook :-) kus
Een reactie posten