Nieuw begin...

Er bestaat een volksgeloof dat het gene wat er in de eerste dagen van het nieuwe jaar gebeurt een soort boodschapper is voor de rest van het jaar. Ik heb zelf geen idee wat geld als "de eerste dagen" is dat de eerste twee of de eerste week? Afijn. Even goed om te spuien wat onlangs is gebeurt.
Een week CISV staat voor mij sowieso gelijk aan een jaar gewoon leven. Misschien omdat ik deze vakantie mijn eerste grijze haren heb gekregen, maar vooral omdat er zo veel gebeurt in die week dat verhalen te kort komen. Afgelopen YM (excuseert u mijn jargon. YM is youthmeeting, camp van n week) stond niet bepaald in het teken van de optimale organisatie, dan wel in het teken van creatieve oplossingen zoeken in een totale chaos. Dag 1 besloeg het creëren van extra voer, aangezien een inschattingsfoutje er toe geleid had dat de stamppot voor 40 man maar 5 kilo aardappelen bevatte.
De schrik van ieder kind met lange krullende haren liet zich op dag twee zien. Na 5 uur slaap probeerde ik mij 's middags aan een dutje te wagen toen Jordy, mijn trouwe mede stafgenoot en medico mij zachtjes uit dromenland liet storten met de vraag of ik misschien wist hoe luizen er uit zagen.
Idioot zijspoor: Waarom heeft iedereen spontaan kriebel aan z'n hoofd als dit onderwerp wordt aangesneden?? Een week later ben ik nog steeds niet van mijn somatisme af...
Luizen. Het is geen schande. Geen ziekte. Maar GATVER! Natuurlijk werd al snel een list bedacht. Alle kids werden onderworpen aan de koude kraan, shampoo er op, en snel onder de douche, sommige met hun kleren nog aan:) Mutsen in de vriezer, jassen op een kleren hanger een nachtje buiten laten uitwaaien...
Het logische gevolg was dat het op dag 3, Excursie dag, goot als India tijdens de moesson. Waarop iedereen zoveel mogelijk elkaars truien uitleenden, met het logische gevolg dat alle acties de dag ervoor totaal geen zin hadden. Maar iedereen genoot van het geheel dus ik liet het er maar bij. (Mijn excuses voor de nieuwe overbevolking van Amersfoort:))
Na een lunch, een bezoek aan het Mondriaanmuseum (dat geloof ik meer werd beleefd door de leiding dat de kinderen), wat shoppen en een briljante show in het Lieve Vrouwen theater, Beleefde de boemel naar Ermelo weer een topdrukte en een immens grote variatie aan volksliederen.
30 dec verliep goed. Luizen nog altijd aanwezig, maar lang niet met z'n dertigen tegelijk in de kam. (Ja, ZO erg was t)
De laatste dag van het jaar gaat altijd te snel. Met een topmaatijd, talentshow, vuurwerkspektakel waar het hele dorp waarschijnlijk om en nabij 4 ton voor heeft neergeteld. De champagne kwam pas toen alle kinderen in bed lagen, rond 6 uur 's ochtends, maar gelukkig was ik de BOB die avond dus heb er niet op hoeven wachten.
En dan begint het nieuwe jaar. Hoe begint het nieuwe jaar? Bedroevend, aangezien het kamp nog maar twee dagen duurt. Vermoeiend, want zelfs kinderen van 14 putten je uit. Onzeker; ik wil nog zoveel doen en een jaar is zo kort. Dierbaar door het vieren van nieuwjaar met CISV. Ik moet elk jaar uitleggen waarom ik mijn nieuwjaar verslijt in Ermelo, bible-belt gehucht in the middle of nowhere. Maar Ermelo en dat bakstenen gebouw dat de Zandkamp heet is een beetje thuis:)
Afscheid komt snel. Chaotisch, want iedereen vertrekt met de trein. En de staff blijft achter met rotzooi, acht kilo meel, 3 liter luizenshampoo.

Nu is het een maandagavond. Ik heb net tentamen gedaan, en niet gehaald. Mijn pa meldde me telefonisch dat je het soms gewoon niet van je (aangetrouwde) familie moet hebben. Dat we definitief op straat staan per 1 augustus. Er is een persoon in mijn leven die zonder dat die het doorheeft, een acuut effect heeft op mijn antiperistaltiek. Wellicht heeft ze dat effect ook wel op zichzelf. Ik ben moe, gestressed, gefrustreerd en ik geloof nergen meer in. Ik voel me een soort stampvoetende kleuter in de supermarkt. Ik ben leeg. En huil.

Deze jonge, hippe Amsterdammer mist Ermelo met al haar macht... en hoopt dat die volksmythe de dagen daar iets zwaarder meeteld voor de rest van t jaar.