Tijd

Het is donderdagmiddag 14.29 en na verscheidene pogingen mijn prioriteiten elders te leggen geef ik het even op en schrijf ik. Gewoon, een klein tijdje spelen met dat rekbare begrip. Of, wat tijd vermorsen.
Einstein haalde weleens leuk aan dat de tijd relatief was. Gespendeerd met een mooi meisje zou de tijd immers veel sneller voorbijgaan dan als je je hand vijf seconden op een gloeiende plaats zou moeten houden.
Ik weet het niet. Tijd is voor mij alles en tijd is voor mij niets.
Ik ben tijd. Ik verlies tijd. Tijd verliest mij. Ik ben in de tijd verloren.
Vorige week las ik in drie dagen de trilogie van The Lord is of the Rings. Doordat ik drie dagen niets anders deed dan lezen heb ik drie dagen tijd verloren. Anderzijds voelt het alsof ik die odyssee naar mount Doom in afzienbaar korte tijd heb afgelegd..
Mijn fantasie is blijkbaar niet aan tijd gebonden. Het ontkend tijd.
Vanmorgen was ik bij de slager. Ik bestelde vlees voor op de barbecue, en terwijl ik dat deed begon het lotjes apparaat te piepen. Blijkbaar was er een kleine storing opgetreden. Na mijn bestelling kocht ik bloemen en liep ik een rondje door het park. De zon was al op en ik voelde de warmte op mijn gezicht schijnen. De vogels zongen, maar ik stoorde mij steeds meer aan hun gepiep. Eenmaal thuis was er al zoveel tijd verstreken dat het me wijs leek op te schieten om op tijd op mijn werk te zijn. Het vervelende gepiep van de lotjesmachine en de vogels vervormde langzaam naar het gepiep van mijn wekker.
Zonder dat ik het zelf doorhad, en tot mijn eigen verbazing had ik tegelijkertijd al heel veel, en helemaal niets ondernomen op deze donderdagochtend, hoewel de prestatie genoemd moet worden dat ik een kwartier door een piepende wekker heb heengedroomd.
Het is donderdagmiddag 15.00 en ik ben weer terug op mijn werk. Het nieuws voor voorgelezen op de radio en ik ben tegelijkertijd in de UB, en op de plaatsen in het nieuws genoemd, maar vooral ook in mijn ouderlijk huis op verschillende flardes van de tijd. De reden hiervoor is de muziek die Radio 4 voor ons geselecteerd heeft. De Fruhlingsonate van Beethoven laat mij weer negen zijn, bovenaan de trap terwijl ik niet kan slapen en mijn pa de piano tot leven brengt.
Toen ik negen was, was 27 jaar ontzettend oud, maar nu, een maand voor mijn 28e, ben ik negen en elke leeftijd daartussen.
Het is 15.30 Ik ben weer in de UB. En ik ga zo surfen.
Bijtijds.