Het duurde even, maar eindelijk is er dan 30 centimer van mijn haar af, en zie ik er niet meer uit als een hippie, maar als een normaal iemand.
In januari had ik besloten mijn haar te doneren, zodat er een pruik van gemaakt kon worden. Ik weet eigenlijk niet zo goed waarom. Misschien omdat ik sowieso te laks was om maandelijks naar de kapper te gaan, en misschien omdat het voordeliger uitkwam dan een donatie aan de kankerstichting.
Het idee bleef een beetje sluimeren en mijn haar werd langer en langer en ik vond het eigenlijk ook steeds moeilijker om bij de kapper langs te gaan. Vriendin I. vond dat het echt tijd werd om de schaar er in te zetten, maar ik durfde niet meer. I. zei dat ik me aanstelde; het is ten slotte maar haar. Maar het is moeilijk uit te leggen aan iemand die haar hele leven een korte coupe heeft gehad, hoe je aan lang haar gaat wennen. Dat het een deel van je zelf wordt. En dat je helemaal vergeet dat korter haar ook best leuk is.
Vorige week donderdag hakte ik de knoop door. Een jeugdvriendinnetje van mijn broer heeft borstkanker. Ik vond haar altijd een beetje vinnig en dominant en ik keek altijd enorm tegen haar op omdat ze altijd zo veel ouder en sterker was dan ik. Zij is nog steeds de vechter zoals ik haar ken en hoewel ze een hele zware tijd heeft komt ze er doorheen. Mijn haar afknippen werd ineens geen moeilijke keuze meer.
Een beetje voor haar, doneer ik mijn haar.
