...En dan lig je in eens drie dagen geveld door de griep in bed, en heb je plotseling wat gedwongen tijd tot reflectie. September loopt op z'n eind en vannacht heeft het voor het eerst gevroren in Nederland.
De zomer is werkelijk voorbij gevlogen en alles wat ik schreef en niet schreef maar wel dacht is niet hier beland. En nu is de tijd aangebroken om de draad weer op te pakken.
De komst van de herfst moet dus blijkbaar met griep. Dan heb je namelijk meteen de tijd om vanaf de bank, ingestopt met een fleecekleedje en een mok met hete thee omvattend naar buiten te kijken. Rustig de blaadjes geel, en dan bruin zien worden. Het is heerlijk om even niet naar buiten te hoeven. Ik neem een slok thee en word even overmand door een zoete melancholie. Het is echt een perfect moment voor wat goeie bluesnummers.
Met een laptop op grijpafstand, opstaan zit voorlopig nog even niet in m'n systeem, komt het eerste herfstnummer al bij me opborrelen..
Little Walter's 'My Babe' voedt mijn innerlijke luiheid. Als ik dat nummer hoor, hoef ik een paar minuten helemaal niets. Alleen maar dagdromen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten