Als je ineens van nul naar drie kinderen gaat in een half jaar is dat best wel een beetje wennen. Mijn vorige stukje eindigde met huilende kinderen op de chipsafdeling van de Dirk. Ik kreeg de afgelopen weken vaak de vraag hoe het nou afgelopen is en of we nou wél of niet met patatje Joppie- chips naar huis gingen.
Ik heb in ieder geval de fijne mogelijkheid om etenswensen van kinderen af te wijzen op basis van het feit dat ik niet hun moeder ben. Dat klinkt een beetje laf, maar de woorden: "kijk maar of je die chips dit weekend bij je moeder los kan peuteren" geeft in ieder geval tijdelijk een oplossing. Het magere lange termijn geheugen van de jongste twee maakt die zin nu nog een erg fijne manier van conflictvermijding.
De oudste daarentegen, die weet helaas drie weken later nog steeds dat ik, ongeacht het weer, haar beloofd had om buiten te spelen of naar school zou brengen. Ik ben steeds royaler met het woordje misschien geworden, want kinderen lijken mogelijkheden zonder dat woord voor beloftes aan te zien. Voornamelijk bij leuke dingen zoals: We zouden naar het park kunnen gaan, we zouden ook kunnen vliegen naar de vakantie. Dat verandert al heel snel in: Maar we gingen naar het park! Maar we zouden gaan vliegen!
Ik heb gelukkig het idee dat ze mij nog niet zo verschrikkelijk vinden. Sterker nog, misschien raken ze nog een keer aan me gehecht.
Over hechting gesproken. Onlangs voelde ik overigens iets scherps aan mijn litteken. Ik ben dan zo'n idioot die daar aan gaat krabben en poeren, maar het resultaat gaf me toch enige voldoening. Uiteindelijk trok ik dwars door mijn huid nog drie centimeter hechting uit mijn lijf. Hoef ik me daar ook geen zorgen meer over te maken.
