Zenuwen

Het is 1.30 's nachts. Morgen speel ik mijn eerste competitiewedstrijd in 1,5 jaar, dus je zou kunnen zeggen dat ik wel gebaat ben bij een goede nachtrust. Maar ik ben wakker, klaar wakker.

Er is zo veel wat me bezighoud voor de wedstrijd. Ten eerste ligt mijn liefde naast me. Hij snurkt. Hij ademt uberhaupt. De laatste keren dat ik een (belangrijke) wedstrijd speelde had ik niet alleen geen sex voor de wedstrijd, ik sliep zelfs het liefst alleen. Maar hij komt me aanmoedigen en ik kan hem moeilijk om 1.35 uur naar de bank verbannen omdat ik moet slapen. Of wel?

Misschien moet ik zelf maar op de bank gaan liggen. Of op de vloer. 

Ik slaap wel eens op de vloer, dat ligt beter dan je zou denken, maar de ideale tijd om op de vloer te slapen is toch echt in de zomer. Mijn woonkamer is nu te koud. 

Als ik even later wakker schrik is het 3.00. De scheidsrechter had me zojuist na vijf minuten spelen een rode kaart gegeven omdat ik, per ongeluk, onhandig uitkwam en het been van een tegenstander brak. 

Ik ben zelden zo zenuwachtig, waar komt dit vandaan? 

Ik weet waar het vandaan komt. Ik ben dik en traag geworden sinds die twee operaties. En m'n reactietijd is veel groter geworden. Het voelt als maatje binnenvaartschip in plaats van maatje speedboot. 

Na nog een aantal dromen, die vooral met falen te maken hebben (ik probeer onder andere een prachtig vogeltje te redden dat rondvladderd door m'n huis, maar op t moment dat ik hem vrij kan laten door het raam, stort ie als een baksteen ter aarde en wordt hij opgepeuzeld door een raaf) is het inmiddels licht buiten. Mijn liefde ligt vreedzaam in vergetelheid en de klok tergt me met een vroege 6.45. 

Nog zes uur te gaan. 

Eigenlijk is er maar een gedachte die me gerust stelt. Ik heb dit eerder meegemaakt voor een wedstrijd. En die wedstrijd heerste ik op alle fronten.

11.00- ready to rumble. Wish me luck