Met een schok word ik wakker. Een nachtmerrie. Die heb ik al een poosje niet gehad.Sterker nog, ik droom bijna niet meer. Mede door mijn drie koters val ik 's avonds voornamelijk in een zwart gat, om de volgende ochtend wakker te worden met het gevoel dat ik net twee minuten lig.
En nu is het 1 uur 's nachts.
Het is midden in de nacht en ik doe iets doms. Ik check mijn telefoon. En ik zie een Facebook update over Parijs. En nog een. En nog een.
En dan check ik het nieuws. Ik lees over de aanslagen en ik ben ineens klaar wakker.
De vrienden die ik heb in Parijs melden dat ze veilig zijn. Er is daar op Facebook een speciale applicatie voor. Tranen. Van schrik, van opluchting. Ik informeer mijn liefde, die gelukkig nog omarmd is door de slaap, en loop de trap af, en zet als automatisch de televisie aan. Jeroen Overbeek ziet er vermoeid uit als hij de onduidelijke situatie behapbaar probeert te maken.
En dan bekruipt een gedachte me. Deze gedachte is veel bedreigender dan elke aanslag ook. Ik wil de gedachte weg drukken, maar hij is hardnekkig.
Ik houd altijd ontzettend van het belachelijk maken van Wilders en ik dicht zijn volgers en stemmers bijzonder weinig intelligentie toe. Maar nu, om 1 uur 's nachts, word ik achtervolgd door de gedachte dat hij gelijk heeft. Ik heb angst voor dreiging in Nederland. Heb ik mezelf dan al die tijd voor de gek gehouden? Ben ik en naieve muts, die alleen het beste in andere ziet, en weigert de dreiging te accepteren?
Nee, ik dwing mezelf de televisie uit te zetten en ga weer terug naar bed. Na Charlie Hebdo komt Parijs ook hier weer bovenop.
Dat ik ooit in mijn leven zou denken over dat Wilders gelijk zou kunnen hebben: dat is pas mijn echte nachtmerrie.
1 opmerking:
... een nachtmerrie die hopelijk nooit werkelijkheid wordt.
Een reactie posten