Spiegel

Ik houd van spiegels. Noem me ijdel, noem me obsessief, maar ik houd gewoon heel erg van spiegels. Toen ik nog een kind was kon ik al uren voor een spiegel staan. Of zitten. Ik keek natuurlijk naar hoe ik er zelf uitzag, maar ik kon me nog beter verliezen in die fantasiewereld die achter die spiegel plaats vond.
Als je nou eens door die spiegel heen kon stappen, naar die wereld waarin alles precies tegenovergesteld was? Als de deur van je kamer naar links open ging in plaats van naar rechts? En wat als je dan ook in de rest van je huis alles tegenovergesteld zou vinden? Als de trap andersom zou draaien? En wat als je geen schaduw meer zou hebben, omdat je schaduw altijd naar de zon gedraaid zou staan?
In een spiegel vallen al je vreemdheden je veel beter op. Mijn neus staat in de spiegel iets naar rechts en ik schrijf veel beter met links :) De zon schijnt vanuit het noorden en draait langzaam naar het oosten, waardoor het oranje herfstlicht mijn kamer toverachtig mooi maakt. Ik loop door mijn spiegelkamer en alles klopt toch niet. Want niets is te lezen en mijn tekeningen zijn lang niet zo mooi. Buiten zou ik niet meer kunnen fietsen omdat ik niet meer weet hoe ik op moet stappen en met welke voet ik eerst moet trappen. De zee ruist in het oosten, waar ik niet zou willen zijn en mijn orientatie is compleet verdwenen. Stopt de auto op het kruispunt wel? Of gelden voorangsregels nu niet meer? Ik kwam van rechts! Of, nee! Links!! Of.. Als ik me omkeer om naar huis te gaan: is mijn huis aan de linker of de rechter kant van de straat? Een vaag beeld van herkenning, want een piano speelt van hoog naar laag van links naar rechts. Mijn kamer is de andere maar steeds de zelfde en de spiegel leidt me terug naar mij.
Zo ging mijn spiegelwereld als een droom voorbij.