Ode aan iemand.

Het is waar. Ook ik heb mijn mindere dagen. Het komt niet heel vaak voor dat ik heel chagrijnig ben. Vandaag echter was ik dat wel. Ik was voor niets naar m'n werk gegaan omdat m'n teamleider niet had doorgegeven dat ik vrij was. Geen geld in t laatje vandaag, maar ook die heerlijke droom van vannacht was bruut door m'n wekker verstoord. In de trein terug sta ik, want er zijn geen zitplekken, hard te piekeren over hoe het nou moet met mijn toekomst, hoe ik nu rijk en beroemd word en wanneer ik nou eens begin met leven.
In mijn gepieker kijk ik de coupé rond. Niemand praat. Niemand kijkt elkaar aan. Niemand lacht. Men kijkt verveeld voor zich uit of naar z'n mobiel. Ik voel me nog triester worden dan ik al ben.
En dan...

BAM!!! een doffe knal vestoort de stilte en de trein vermindert heel snel vaart. Iemand heeft duidelijk aande noodrem getrokken. Dan staan we stil en mensen beginnen zacht tegen elkaar te fluisteren: "wat zal er eens gebeurd zijn?"
Het lijkt ineens alsof iedereen tegelijkertijd zijn eigen wereld terzijde schuift en meteen participeert in het gesprek van de dag. Ook ik ben snel een geanimeerd gesprek aan het voeren over de mogelijkheiden van de vertraging. Als ik naar buiten kijk en zie waar we zijn, net voorbij een verlaten perron van een klein stationnetje, is mijn conclusie: er moet iemand gesprongen zijn.
En ja hoor, kort na mijn constatering wordt er vermeld dat deze trein niet verder zal rijden door 'een aanrijding met een persoon'.

Een aanrijding met een persoon. Ik vind ´t maar een vreemde term. Onemotioneel, terwijl het natuurlijk voor de hele inhoud van de trein emoties oproept. Ook wordt er omgeroepen dat de vertraging nog even kan duren.
Natuurlijk is niet iedereen daar gelukkig mee, maar de stille, chagrijnige stemming in de coupé is compleet omgeslagen naar een gezellige knusse omgeving. Iedereen begint spontaan over waar ze naar toegaan, wat voor werk ze hebben, wie ze straks van het station ophaalt en vooral ook wat ze nou van zo'n ongeluk vinden. Twee gereformeerde vrouwtjes zijn op weg naar een museum in Amsterdam, en vertellen vol enthousiasme aan iedereen die het maar horen wil over hun kinderen en kleinkinderen. De politie is ter plaatse en de ambulancedienst en technische recherche lopen in en om de trein waarop iemand de vraag stelt: De ambulance? Is hij nog te redden dan? Gelach stijgt op in de coupe als het antwoord is: "Nee. De persoon in kwestie moet toch echt van het spoor geschraapt worden."

Als we uiteindelijk na twee uur wachten in een andere trein stappen om onze weg naar Leiden te vervolgen is het overgrote deel van de passagiers in een uitgelaten en melige stemming. De nieuwe trein komt in beweging en terwijl mensen praten en lachen rijden we langs de voorkant van onze oude trein, die besmeurd is met bloed.
Iemand had er vandaag geen zin meer in. Iemand was te wanhopig om hulp te zoeken. Iemand heeft er voor gezorgd dat honderden mensen te laat op hun plaats van bestemming kwamen. Iemand heeft een machinist een trauma of in ieder geval een kleine hartverzakking gegeven. Iemand heeft ook een hele groep mensen met elkaar aan de praat gekregen. Iemand heeft mijn zorgen van de dag even een ochtend weggenomen.