Waarom doen mensen dat eigenlijk niet zo vaak? Ik dans wel eens op straat. Vaak gewoon als ik een liedje in m'n hoofd heb of een nieuw nummer op de Ipod. Dansen hangt bij mij niet af van het weer, want ik dans ook als het regent, of als de zon schijnt. Maar mijn uitbundigheid hangt wel af van of er mensen in de buurt zijn. In een lege straat spring ik vrolijk mee, terwijl ik op de markt meer in een ritme loop en m'n hoofd alleen meebeweeg.
Blijkbaar valt dansen voor mij in de categorie 'raar'. Soms spelen er straatmuzikanten, en soms spelen ze heel goed en dansbaar. Toch staan toehoorders vaak stil te luisteren. De muzikant is de kunstenaar. Zou een straatmuzikant het eigenlijk mooi vinden als mensen spontaan mee beginnen te dansen? Of zou de muzikant zich storen aan het feit dat het dansen misschien niet in het goede ritme is?
In Argentinie schijnen mensen spontaan een tango te beginnen. In Nederland is de enige vorm van dans waar mensen spontaan voor te porren zijn de polonaise. En, laten we eerlijk zijn, ook de meest a-charmante dans die er bestaat.
Maar waarom is dansen dan 'raar'? Zelfs in disco's worden uitbundige dansers, tenzij profesioneel, afgedaan als uitslovers. Stiekem denk ik dat de mensen die anderen voor uitslovers uitmaken jaloers zijn op het gebrek aan gêne van dansers.
Misschien kan je een gebrek aan gêne trainen. Door zo gek mogelijk te dansen. Eerst thuis, dan na een paar keer tijdens een feestje, of gewoon op je werk :)
Misschien zal ik het ooit wel durven:)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten