Dan sta je in de supermarkt, op de eerste maandag-eind-van-de-middag van het jaar. Hoewel de supermarkt maar een dag dicht is geweest dit weekend, lijkt het alsof iedereen zijn voorraadkast heeft leeggegeten en per direct zo veel mogelijk moet kopen om toch nog wat binnen te krijgen deze week. Ik heb niet zoveel nodig. Althans, ik weet dat er op het whiteboard in mijn keuken minstens acht items staan die op zijn en ik eigenlijk dringend moet kopen, maar van die acht heb ik alleen 'afwasmiddel' en 'vuilniszakken' onthouden.
Die hebben namelijk direct te maken met mijn goede voornemens: vaker afwassen en meer opruimen. Achteraf had het voornemen -vaker naar mijn whiteboard kijken- ervoor kunnen zorgen dat ik straks niet mijn tube tandpasta had hoeven open te knippen om het laatste restje eruit te wringen.
Tandpasta zit helaas niet in mijn gedachten. Wel het vinden van het begin van de rij van de kassa. Of zal ik toch even wachten tot de grootste drukte voorbij is?
Zo loop ik een beetje besluiteloos rond langs de huishoudelijke producten, de chips, de drank en land bij de tijdschriften. Net als ik een tijdschrift wil pakken word mijn aandacht getrokken door iets moois. Door iemand. Een meisje. Ik denk dat ze een jaar of vijf is en ze staat alleen, op twee meter van mij vandaan. De drukte aan mensen verstild als ik naar haar kijk, en naar hoe zij, heel langzaam een stuiterbal, die ze uit het schap gepakt heeft, heen en weer rolt over de vloer. Om vervolgens achter de bal aan te lopen en te kijken naar de glitters die er inzitten en door de lichtinval telkens anders kleuren. Het meisje volgt de bal, en mijn ogen het meisje. De stilheid die het gebeuren met zich meebrengt is enorm, enkel benadrukt door de snelle en ruwe afkapping van haar spel door een overhaaste moeder.
Het meisje wordt meegetrokken naar een nieuw geopende kassa, en de bal ligt in het gangpad van een overvolle supermarkt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten