Misschien ben ik iets te lang in het Paasweekend blijven hangen. Vooral wat muziek betreft. Ik heb een aantal rituelen door het jaar door, en veel van deze rituelen worden omlijst door muziek. Ik heb een 'lentekriebels-lijst' op mijn Iphone, een 'Singing-in-the-rain-sing-along', vogeltjes-geluiden-muziek-voor-het-slapen en als ik aan het sporten ben en je de koptelefoon van m'n hoofd trekt, heb je een dikke kans dat je oren bederft met hele foute ik-heb-een-legging-aan-en-permanent-jaren-80-muziek. De overgang van de ene muziek periode naar de andere duurt soms even. Zo geef ik mij zelf als kerst nog een week om van Wham's Last Christmas en Rudolph the rednosed Reindeer af te kicken, en om over te gaan op meer dansbare nummers om de januarische treurnis door te komen.
Maar ik ben dus een beetje in het paasweekend blijven hangen. Waar anderen zich opmaken voor vechtdrukte in de Ikea, begint voor mij het jaarlijks terugkerend ritueel van Jesus Christ Superstar. De kern van de discussies bij de familie aan tafel gaat niet over het waar of onwaar van wat er in de bijbel staat, maar voornamelijk welke versie van het evangelie naar Andrew Loyd Webber nou eigenlijk beter was. Kies je voor een matige Jesus met een geniale zwarte Judas, vanwege de controverse, of een heel jesusige Jesus met een Gayparade-aanvoerende judas (misschien ook best controversieel)
Twee weken later was ik er nog steeds niet helemaal achter, en speelde ik beide versies maar door elkaar heen, wachtend op de tijd waarop ik überhaupt genoeg zou hebben van die musical.
Zo kwam afgelopen maandag de werkdag vol JCSS tot een eind en ik checkte nog even het nieuws op het net, toen ik het artikel las: 'Tupac herrezen?' Tot mijn grote verbazing bleken Snoop Dogg, Dr Dre en consorten een concert gegeven te hebben met hun zeer oude, en bovendien zeer dode, vriend Tupac. Met de hedendaagse technologie verscheen hij weliswaar niet vleselijk, maar toch als redelijk overtuigende hologram.
Nu ben ik niet een enorme hiphopheld. Ik ken niet meer muziek van Tupac dan de hits die hij gescoort heeft in Nederland. Zijn dood deed me niet heel veel omdat ik toen nog zo jong was, maar omdat het simpele nieuws dat hij is herrezen mij meer doet dan het nieuws dat het kabinet is gevallen (pff.. prutsers), verdient hij een plekje in de muziekbox, en dan onder de titel post-racistische-politieke-gangster-rap: dat wordt dan vanzelf een ritueel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten