Herfstblues playlist (3)

Zoals mijn knuffelbeer mij onlangs influisterde: De herfstblues? Daar moeten 'the Mamma's en the Pappa's' sowieso bij. En wel met 'Monday Monday', want elke maandag is het een gevecht om op te staan.
Er valt iets voor te zeggen, maar als ik afga op de dagen waar bij het moeilijk is om 's ochtends op te staan, dan kan ik een hele lijst beginnen met alle dagen van de week.
Want luister eens naar 'Tuesday Afternoon' van the Moody Blues, of 'Wednesday 3am' van Simon and Garfunkel, of 'Thursday' van Honey Honey... Afijn, u begrijpt het punt. Op elke dag is er wel iets te verzinnen.
Anderzijds, ik ben praktisch het hele weekend ziek geweest, en ben nu wel fit genoeg om naar mijn werk te kunnen. Als dat geen afknapper is.
Ik geef me gewonnen. Toch The Mamma's & The Pappa's. Omdat het een blauwe maandag is...

Herfstblues playlist (2)

Alleen in bed liggen is best saai.
Toen ik, ooit en lang geleden, nog op de middelbare school zat, was ik een enorme fan van Everlast die, nadat hij klaar was met vrolijk rondspringen met House of Pain, voor zichzelf begon en een aantal geweldige maar uiterst depressieve hits heeft gehad met 'What it's Like' en 'Ends'. De doorrookte stem, de geweldige combinatie van gitaar en cello, en misschien ook wel het intrigerende van een rapper die een totaal andere weg is ingeslagen. Maar bovenal, Everlast is het archaische voorbeeld van 'Bad boy meets daddy material'. Met Everlast kan ik dus wel een poosje ziek in bed liggen.

Eigenlijk passen bijna alle nummers die hij geschreven heeft op mijn playlist, maar deze is vrij nieuw en kende ik tot een paar dagen geleden nog niet.

Herfstblues playlist (1)

...En dan lig je in eens drie dagen geveld door de griep in bed, en heb je plotseling wat gedwongen tijd tot reflectie. September loopt op z'n eind en vannacht heeft het voor het eerst gevroren in Nederland.
De zomer is werkelijk voorbij gevlogen en alles wat ik schreef en niet schreef maar wel dacht is niet hier beland. En nu is de tijd aangebroken om de draad weer op te pakken.
De komst van de herfst moet dus blijkbaar met griep. Dan heb je namelijk meteen de tijd om vanaf de bank, ingestopt met een fleecekleedje en een mok met hete thee omvattend naar buiten te kijken. Rustig de blaadjes geel, en dan bruin zien worden. Het is heerlijk om even niet naar buiten te hoeven. Ik neem een slok thee en word even overmand door een zoete melancholie. Het is echt een perfect moment voor wat goeie bluesnummers.

Met een laptop op grijpafstand, opstaan zit voorlopig nog even niet in m'n systeem, komt het eerste herfstnummer al bij me opborrelen..
Little Walter's 'My Babe' voedt mijn innerlijke luiheid. Als ik dat nummer hoor, hoef ik een paar minuten helemaal niets. Alleen maar dagdromen.