Alleen in bed liggen is best saai.
Toen ik, ooit en lang geleden, nog op de middelbare school zat, was ik een enorme fan van Everlast die, nadat hij klaar was met vrolijk rondspringen met House of Pain, voor zichzelf begon en een aantal geweldige maar uiterst depressieve hits heeft gehad met 'What it's Like' en 'Ends'. De doorrookte stem, de geweldige combinatie van gitaar en cello, en misschien ook wel het intrigerende van een rapper die een totaal andere weg is ingeslagen. Maar bovenal, Everlast is het archaische voorbeeld van 'Bad boy meets daddy material'. Met Everlast kan ik dus wel een poosje ziek in bed liggen.
Eigenlijk passen bijna alle nummers die hij geschreven heeft op mijn playlist, maar deze is vrij nieuw en kende ik tot een paar dagen geleden nog niet.
1 opmerking:
Moet eerlijk zeggen dat ik dat "Whitey Ford" album vorige jaar nog maar eens heb aangeschaft op een site voor tweedehands cd's. Het was me niet gelukt om deze uit jouw cd collectie te jatten...
Een reactie posten