Retro

Terwijl ik me afgelopen week niet helemaal senang voelde, en de concentratie miste om een gestructureerd verhaal online te krijgen, besef ik toch dat bepaalde verhalen de moeite te veel waard zijn om niet op te schrijven.
Drie weken geleden lag ik stoned en gekatheterd in het ziekenhuis. Televisie kijken was te intensief voor mij. Ik ben normaal al niet echt goed met bewegende beelden, en als je moe en gedrogeerd bent is dat Netflix abonnement al helemaal te veel moeite. Tja, wat doe je dan?
Dan speel je met je telefoon. Achteraf gezien schaam ik me er een beetje voor dat van alle foto's die er van mij gemaakt zijn in het ziekenhuis, ik op minstens drie kwart van de geschoten plaatjes zo'n uitstelgedrag bevorderend toestel in mijn klauwen heb. Meestal ben ik loze teksten aan het uiten op de Whatsapp of op Facebook, maar ik ben ook een van die mensen die fan is van Tinder. Dat is een applicatie die mensen in een straal van eigen inzet zoekt en waarop je heel oppervlakkig en puur op uiterlijk je oordeel velt. Bij wederzijdse acceptatie van elkaars hoofd, kom je met elkaar in contact, waarna je ofwel de liefde van je leven gevonden blijkt te hebben, of iets wat uiteindelijk uitloopt op een totaal fiasco, al dan niet met huilende aanbidders op de stoep.
Ondanks mijn goede voornemen om mijn volgende conversaties met iets minder enthousiasme aan te vangen, kon ik een kreet van verbazing niet onderdrukken toen er ineens een bekende tussen al die mannen verscheen. 
Bekende is misschien niet echt het goede woord. Het woord 'bekende' impliceert dat je iemand kent zoals hij nu is. Maar na zeventien jaar kan je beter spreken van een hérkende, want in de foto's van de volwassen man was alleen nog de bijdehande blik van de brugklasser te herkennen. Na de wederzijdse acceptatie begon een ware trip langs memory lane.
Maar waar begin je met zeventien jaar bijkletsen? Altijd met het bespreken van klasgenoten. Wie je nog spreekt, wie er getrouwd is en weet je die en die docenten nog? En wat herinner je nog van mij?
Pannenkoeken, was een van de dingen die A. noemde.
Ik vergeet het soms van mezelf, maar blijkbaar is het terugkerend thema in mijn leven pannenkoeken. Ik ben echt gek op pannenkoeken en blijkbaar smeer ik ze iedereen aan die ook maar enigszins in mijn buurt komt. De conclusie was dus ook dat als ik uit het ziekenhuis kwam, we vooral een pannenkoek moesten eten.
En zo geschiedde het dat ik slechts twee dagen na mijn vrijlating, bij wijze van eerste uitje, als een oud omaatje het pannenkoekenhuis binnenstrompelde.
Kinderlijk ontschuldig, aan de arm van een goede jeugdherinnering.