Prikken

Het is half negen 's avonds. De hitte van een heerlijke dag trekt een beetje weg door de ramen.  Buiten wordt volop gebarbecued, gelachen, genoten. En binnen?
Ik zit, bijna huilend, op mijn woonkamervloer met een injectiespuit in mijn handen.
De afgelopen week is toch echt de knoop doorgehakt om te beginnen met het invriezen van eieren en mag ik de komende dagen hormonen injecteren om de boel op gang te brengen.
Alleen, ik ben echt als de dood voor naalden.
Daarom zit ik op de vloer. Ik ben ooit na bloedonderzoek flauwgevallen en hoewel ik rationeel echt wel weet dat ik van zo'n prik niet doodga, ziet mijn lichaam dat anders. Mijn benen zijn slap en werken niet mee. Mijn hand zweeft, met injectiepen, boven de plek waar ik zou moeten kunnen prikken, maar hoewel ik af en toe een steekbeweging lijk te maken komt de naald niet dichterbij dan twee centimer van mijn huid. Het zweet gutst over mijn hele lichaam en ik vervloek en bespot mezelf dat ik die hele eierprocedure aan me voorbij had laten gaan als ik wist dat ik hier zo zou zitten op mijn woonkamervloer.
Het is vijf voor negen 's avonds. Ik ben in al die tijd nog niets opgeschoten. Ik heb de plek op mijn huid nog maar eens ontsmet. Elke verpleegster had al twintig andere mensen geinjecteerd in de tussentijd.
Misschien moet ik mijn ogen dicht doen. Nee, straks prik ik mis. Misschien moet ik een andere plek pakken, want in mijn buik prikken is ook weer zo wat.
Intussen bedenk ik me dat ik al een poosje het stuk huid vastheb waarin ik wilde prikken. Zo lang dat het een beetje pijn doet. Pijn heb ik dan toch al.
Het lukt. Na een half uur staren naar die rotnaald zit hij in m'n buik. Niet dat ik er iets van voel. Ik voel zelfs helemaal niets. Ik kijk met ongeloof naar mijn buik waar die naald nog inzit. En ook als ik hem er uit haal voel ik niets. En ik schaam me dat ik me ruim een half uur heb druk gemaakt.
Om niets.