Update/ Op date

Voor wie dacht dat ik na al die injecties van de aardbodem was verdwenen, u zat er niet helemaal naast. Ik was er nog wel, maar ik zat duidelijk met mijn hoofd ergens anders.

Ik had me voorheen nooit zo beseft wat hormonen doen met een mens. Die injecties waren vrij vervelend, maar de gevolgen waren al helemaal niet te overzien. Een paar voorbeelden.

Ik heb mijn appartement van boven naar beneden schoongemaakt. Dat is voor mij een nieuwe ervaring, want chaotischer dan ik vind je zelden elders. Nieuwe meubels, want interieur is saai. Die gordijnen kunnen echt niet meer. De kakofonie aan kleuren in mijn servieskast heeft plaatsgemaakt voor stilistisch wit. Het is de schuld van de hormonen. Heel vermoeiend.

En dan de emoties. Toegegeven, ik ben sowieso al best snel geraakt door mensen en gebeurtenissen, maar de afgelopen weken waren emotioneel gezien een wervelstorm. Om alles moet ik huilen en schaterlachen, heel  vermoeiend. Huwelijk bijwonen? Huilen. Stromende regen? Schaterlachen. Mooi uitzicht? Huilen. Ontroerende reclames op tv? Huilen. Eerste keer zwemmen in de buitenlucht? Schaterlachen. Ook het weerzien met goede vrienden in een ouderwetse pub op een brakke zondagochtend brengt heel veel geluk en heel veel verdriet met zich mee. De emotie zit tussen troostende nostalgie en prangende onzekerheid. Het is de schuld van de hormonen. Heel vermoeiend.

Het voelt alsof er een tijdsportaal is geopend van mijn puberteit naar het heden. In Retro vertel ik over de wondere wereld van Tinder. Iemand had wellicht toen al moeten zeggen: ‘Maar Marie, daten als je niet zo stabiel bent is misschien wat onhandig’. Hoewel, er is een dikke kans dat ik me als een echte tiener zou gedragen en wijze raad hoe in de wind zou slaan. Dus, in het kader van het genieten eet ik ijsjes met een verhaal, bel ik uren, pratend over niets en alles, zoen ik op de kade, dans ik door de hal.

En ik blijf het me zelf wijsmaken. Het is de schuld van de hormonen. Heel vermoeiend.