Bankzitten

Ik kan best stilzitten.
Als ik een boek lees, vergeet ik de wereld om me heen. Dan word ik waarschijnlijk na een paar uur afgeleid door een prikkeling van een slapend lichaamsdeel, wat ik dan even wakker schud, en als de ergste pijn geweken is, exact in de zelfde houding wordt teruggeschoven.
Als ik een film of een spannende serie kijk, ga ik op stand-by. 'TV aan, Marie uit' grap ik wel eens, maar dat kan je vrij letterlijk nemen. Zo had mijn broer zich onlangs uitgesloofd om een heerlijke maaltijd te maken en stelde hij voor, tegen beter weten in, om voor de pit te eten. Toen hij na een kwartier doorhad dat ik al die tijd alleen maar naar een bankrovende Jason Statham zat te staren, besloot hij de film op pauze te zetten, zodat ik in ieder geval mijn vlees kon snijden en een paar happen kon nemen.

Genant wordt het als er sport op tv is. Dan kan ik namelijk juist helemaal niet stilzitten. Ik beweeg van links naar rechts als de schaatsploeg weer een medaille pakt, maar beweeg ook als een kunstschaatser afzet om een drievoudige Axl uit te voeren, of als een basketballer een mooie actie maakt. Toen ik twee weken geleden bij de halve finale van de mannen bij het WK hockey was, werd mijn tekortkoming nog eens benadrukt. Hoewel Youp van 't Hek amusant beschreef in een van zijn columns hoe het er tijdens die hockeywedstrijden aan toegaat, werkt het bij mij toch anders. Waar andere mensen vriendelijk zijn en blijven rustig zitten op hun stoeltje tijdens de wedstrijd, kan ik met geen mogelijkheid stilzitten. Nee, ik vind de scheidsrechter geen homo, en het team waar ze tegen spelen hebben geen prostituerende moeders, maar ik me wel heel erg ergeren aan de amateuristische praat van de mensen die achter me zitten en duidelijk niet zo veel verstand hebben van hockey als ik. Ik denk aan het afgelopen hockeyseizoen, waarin ik door mijn tumor de hele tweede helft naast het veld heb gestaan. Heb gestaan ja, want zitten in de dug-out is tijdens een wedstrijd onmogelijk. Ik beweeg mee, ik coach totaal overbodig, ik schreeuw de bal bijna het andere doel in. Als ik er eens goed over nadenk, zit er slechts een dunne lijn tussen mijn gedrag en die van een hooligan, met het enige verschil dat ik wel de tegenpartij en de bushokjes op weg naar huis heel houd.
U kunt begrijpen dat met het kijken van al die wedstrijden van hockey, en nu het voetbal, ik af entoe een beetje gek word van mijn eigen neurotisch gedrag.
Het zou misschien beter zijn als we er komende zondag gewoon uitliggen, dan kan ik misschien weer even stilzitten.