I can't move

De hele zomer had ik dingen om naar uit te kijken. Sinds de tweede punctie, waarbij drie embryo's gelukt zijn, heb ik een heerlijke vakantie achter de rug, is mijn broertje getrouwd met zijn Bientje, heb ik gefeest, gehockeyd, gedanst, gezongen, gelachen, geleefd.
En nu heb ik een operatie datum. 4 oktober. Brody zei gisteren aan de telefoon: de struisvogel wordt hard uit de grond gerukt.
En met een opkomende operatie die op je afstormt, reageer ik als een hert die op een snelweg recht in de koplampen van de aankomende auto kijkt. Ik blokkeer volledig.

Afgelopen maandag had ik een screeningsdag in het ziekenhuis. Ik leek me goed te redden. Goed luisteren, vragen stellen. Maar na zeven uur met dertien verschillende mensen praten voelde ik me alleen maar leeg en ongelukkig. Met elke mogelijkheid op complicaties denk je toch na over hoe dat je leven beïnvloed. Zal een tekort aan hormonen mijn karakter beïnvloeden? Ik ben al ooit depressief geweest, wat als dat terugkomt? Wat als ik nou nooit meer zin heb in seks? Hoe ga ik hockeyen in het geval dat ik een stoma krijg? Ben ik oppervlakkig als ik twijfel dat mijn "quality of life" ooit gaat verbeteren met zo'n ding?

Ik merk dat ik op 'uit' sta. Na het ziekenhuis word ik op het station gedropt, en ik zombie naar het perron. Er rijden geen treinen door een lijnbreuk en alles dat beweegt, doet het onopgemerkt.
Ik sta.

I can't move.