Bijna tijd.

Het is niet helemaal stil in mijn kamer. Het tikken van mijn vingers op het toetsenbord wordt ritmisch bijgestaan door de secondewijzer van de klok.
Tik tak..
Het is vrijdagmiddag en zaterdagochtend lijkt zowel enorm ver weg, maar voelt toch bijna tastbaar.
De afgelopen dagen ben ik veel aan het nadenken over hoe ik het beste met de situatie om kan gaan.
Ik schok vorige week heel erg dat de operatie zo snel kwam. Het voelde alsof er een trein aan emotie op me afdonderde en me zou raken zoals in Anna Karenina (2012) (ja, de film. Het boek is ongetwijfeld beter, maar ik ben de laatste tijd niet meer van de lange adem qua lezen). Ik was lichtelijk in paniek. 
Maar al snel voelde het alsof ik, net als Ulysses in die andere geweldige film, O Brother, Where Art Thou? (2000),  geketend en al in die rijdende trein moest proberen te komen.
Je schrikt van het geweld dat op je afkomt, en dan zet je alles op alles om toch maar met die wind mee te waaien. Uiteindelijk hoef je dan slechts te vertrouwen op de goede golfstroom, zoals Thor Heyerdahl in Kon Tiki (2012), de avonturier die op een balsahouten vlot over de Pacific naar Polynesië voer.

Dokter Vic kwam net langs. Morgen om 8:00, als het gros van Leiden lallend naar huis gaat na een machtig mooi 3 oktoberfeest, begint hij met zijn team aan een operatie van acht uur.
Hij vroeg of ik nog vragen had, maar ik kon niets anders verzinnen dan of hij wat foto's wilde maken van het geheel en of hij van muziek hield, wat hij beide beaamde. Om sfeer te proeven van de OK kunt u morgen dus luisteren naar dit jazzy muziekstation.

Ik wilde iedereen vragen om morgen positiviteit naar me te sturen. Misschien door aan me te denken, of een kaarsje te branden, maar nog fijner zou ik het vinden als je de naam van een nummer of een leuke film in het commentaar zet waarvan je denkt dat ik beter word.
Wat ik denk dat iets meer ritme nodig heb dan alleen het tikken van de klok.