het roosje en de zwavelstokjes.

het is een uur of elf
geen hout meer op het vuur
geen thee meer in de pot
en alle hoop vervlogen

buiten zie ik struiken, rozen
in een strakke vriesnacht staan.
kalm, verstild, nu nog mooi,
al staan de kopjes wat verbogen.

in het donker overvallen
door koning Winter's glimmend zwaard
nadat de judaszon van januari
de lente had gelogen.


En binnen voelt een oude zwavelstok
op het randje van de schouw,
na theelicht en gestookte haard
zich in zijn ware taak bedrogen