Een duif... Ik ben niet zo heel gek op duiven. Eigenlijk vind ik het maar vieze, schijtende beesten, waarvan er veel te veel zijn. En toch, met deze duif heb ik medelijden. Het is middag en onnoemelijk warm en deze duif ligt in de zon op het parkeerterrein al een paar uur dood te zijn. Hij is niet door een auto geraakt. Hij is niet door een vogelhater neergeschoten. Het is geen smerig hoopje bloed en veren, maar nog gewoon een duif. Hij is heel netjes, als een grijze oude man in zijn grijsgroene leunstoel in slaap gevallen, om nooit meer wakker te worden. Maar de man, terwijl hij daar zit, word vroeg of laat opgemerkt door een verpleegster, die zich al afvroeg waarom hij zijn ontbijt niet opat. De verpleegster zal een dokter roepen. De dokter zal de familie informeren en de familie, die schouderophalend verdrietig is, zal een plechtige begrafenis regelen met cake en koffie.
De duif zal, ondanks dat hij er nu zo netjes bij ligt, vanavond door een onoplettende, achteruitparkerende bezoeker, alsnog tot een smerig hoopje bloed en veren worden geminimaliseerd. Het zal twee weken in- en uitparkeren en een flinke regenbui duren, voordat meneer duif door de aarde word opgenomen. Waardigheid de grond in geboord.
"Dag meneer Duif", fluister ik, en ik draai een beetje bedroefd mijn hoofd weg van het raam. En terug naar de les.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten