Het licht gaat aan in de woonkamer. Een man komt, zichtbaar vermoeid, binnen en hangt zijn jas over de leuning van de stoel die aan de eettafel staat. Hij loopt door naar de ijskast, waaruit hij een biertje pakt, en naar de voorraadkast, waaruit hij een zak chips pakt en stort zich in een vloeiende beweging op de bank voor de tv. Al zappend tussen het nieuws en MTV schopt hij zijn schoenen uit en legt zijn voeten te rusten op de stapel kranten die op de salontafel liggen.
Dan klinkt het slot in de deur. Zijn vrouw komt thuis...
"Ja, hoor, het is weer zo ver!" schalt het door de kamer. "Meneertje komt thuis en vind dat hij niets meer hoeft te doen in huis! Had je niet heel even de moeite kunnen nemen om de vaatwasser leeg te ruimen? Je hebt je jas nog niet eens opgehangen! Ik wordt echt gek van die puinhoop." De vrouw haalt diep adem en gaat verder.
"Jij denkt zeker dat ik alles wel alleen af kan, he? Dat alles zo maar vanzelf gebeurt. Ik doe verdorie echt alles in huis! De boodschappen, de strijk, de was. Ik sta zelfs 's ochtends eerder op om je ontbijt klaar te maken! Maar wordt het gewaardeerd? Nee hoor! Meneer neemt niet eens de moeite om z'n schoenen te vegen voor hij binnenkomt. En die chips had je ook even in een bak kunnen doen. Dat zou wel zo sociaal zijn, he? Maar pff, wat maakt dat jou ook uit". De man kijkt niet op maar zapt terug naar het journaal.
"Oh, ja. Meneertje moet het journaal natuurlijk zien. Al die narigheid. Alsof wij met z'n tweeën niet genoeg problemen hebben. Maar ja, met MIJ praat je nooit! En waarom moet je nu naar het journaal kijken als we ook al een abonnement hebben op de krant? Of denk je dat die kranten alleen maar kunnen dienen als voetenbankje? Ik wordt gewoon zo hopeloos van je af en toe!"
Haar stem breekt. "Ik heb gewoon het idee dat je niet meer van me houdt! Ik krijg niet eens een zoen van je als ik binnenkom. Vroeger verraste je me nog wel eens met bloemen. Nou ja, je weet dat ik allergisch ben, maar zo iets is toch niet te veel gevraagd? Ik bedoel, bonbons of zo mogen ook, of vindt je me soms te dik? Nou, dan klopt er echt iets niet aan je. Ik laat me door jou echt geen minderwaardigheidscomplex aanpraten. Ik ben normaal heel aantrekkelijk! Ik ben vandaag alleen een beetje moe. Het was zo'n drukke dag, ik heb wel twee uur in de file gestaan, en nu ben ik eindelijk thuis om m'n lieve mannetje te begroeten, en dan krijgen we weer ruzie. Je houdt toch nog wel van me? We hebben zoveel meegemaakt. Ik vind dat we geen ruzie meer moeten maken, ander groeien we alleen maar uit elkaar."
Ze gaat naast haar man zitten die zwijgend, maar begrijpend haar arm op haar heen slaat. Ze zucht en zegt: "Ik vind het zo heerlijk dat wij alles rationeel uit kunnen praten," en iets zachter, "Misschien hebben we daarvoor allebei wel een beloning verdient."
Ze knoop de bovenste knoopjes van haar bloesje los. De man glimlacht en trek haar naar zich toe en zoent haar. Zij staat op en verleid hem giechelend naar de slaapkamer...
Op de drempel draait hij zich om, loopt terug naar de tv en zet hem uit, dimt het licht.... En haalt twee oordopjes uit zijn oren...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten