Keuzes

Chaotisch is de éénwoordelijke beschrijving van de planeet die Marie heet. Als ADD een werkwoord was zou het om de gesproken zin uit mijn mond kunnen komen. Ik zal nog even nader uitleggen waarom.
Ik ben al een jaar bijna klaar met mijn studie, en in dat jaar is het voor niemand in mijn omgeving duidelijk wat bijna is, including me.
Mijn grootste probleem is dat ik geen besef van tijd heb. Ik kan dagen voor me uit kijken in de bibliotheek totdat er wordt omgeroepen: De bibliotheek gaat over enkele minuten sluiten, wilt u uw gebruikte boeken terug zetten en de zaal verlaten. Waarna ik besef dat ik alleen heb lopen piekeren over wat ik allemaal nog precies moet doen, maar zonder enige vooruitgang in wat ik had kunnen doen. En dat is precies waar ik nog meer moeite mee heb. Keuzes maken. Ik kan onmogelijk zelf bedenken welke opdracht ik eerst wil doen, wie van mijn gemiste oproepen ik eerst terug moet bellen. Ik betrap mijzelf er zelfs op dat ik een minuut kan piekeren over het antwoord op de vraag of ik een tasje wil. Wil ik een tasje? Misschien is het wel handig. Maar niet goed voor het milieu. Het kan ook wel in m'n rugzak. Of ik kan het gewoon vasthouden. Zouden ze papieren zakjes hebben?
Nog erger is als je voor de bouwput van het fsw staat en geen idee hebt of je nou linksom of rechtsom naar het station wil fietsen.
Al deze vragen zorgen ervoor dat ik nog meer pieker. Als ik over zulke simpele dingen al moeite heb om te bedenken wat ik moet doen, hoe moet ik dan in hemelsnaam bedenken wat ik later wil worden? En hoe? En wanneer?
Ik studeer, ben nu echt bijna klaar, whatever that means, en nu moet ik bedenken.. Wil ik een Master doen?
Een master maakt een Bachelor tot een geheel. Tot nu toe werd ik bij de solicitaties die ik deed nog net niet uitgehoond, maar een "sorry, we zoeken eigenlijk iemand met stageervaring" is wel een algemene strekking van het verhaal. En dan bedoelen ze een echte stage.
Een Master geeft me ook de gelegenheid om me verder te verdiepen in mijn vak. Er is echter een verschil tussen verdiepen en verdrinken en ik ben bang dat ik dat laatste doe. Want nog een jaar afhankelijk, niet zelf werkend, geen eigen woonruimte hebbend, daar word ik heel ongelukkig van.
Mijn keuze bestaat nu uit.. met een 'onaffe' studie aan het werk, of nog minimaal een jaar (want mezelf kennende red ik 't niet in een jaar) beunen voor de betere baan, een interessanter papiertje, en vooral het idee dat ik me er doorheen geslagen heb.
Wat te doen?
Het antwoord valt te verwachten. Waar ik 10 minuten kan piekeren of ik links óf rechtsom fiets, met óf zonder papieren óf plastic tasje, doe ik over mijn masterkeuze ook nog eens kwadratisch lang, naast het feit dat ik m'n bachelor eerst nog moet afronden. En met te lang geen keuze maken, wordt de keuze gemaakt.

Ik ben te laat. Geen master dit jaar, maar op zoek naar een baan. En nu nog kiezen welke....

Gelijk

Soms, maar echt heel soms, denk ik wel eens dat ik misschien toch rechten had kunnen studeren. Ik heb het altijd glashard ontkent. Rechten, dat was niets voor mij. Toen ik nog jong en onbezonnen was, leek in mijn puberale opstandigheid de advocatuur me een suffe, brallerige bezigheid en een studie voor mensen die maar wat kozen omdat ze niet wisten wat ze anders moesten doen. Mijn vooroordelen van het juristenleven bestonden voornamelijk uit het idee dat grote zakenlieden en andere zichzelf belangrijk-vindende mannen zouden lopen bekvechten over geld, macht en status. En dat soort onzin kon mijn a-commerciele instelling gewoon niet zo goed aan.
Natuurlijk zag ik mijn pa ook goede dingen doen, maar het voorkomen van massaontslagen kwam toen nog niet op mijn lijstje van hemelse deugden.

Maar langzaamaan moet ik toegeven dat knutselen met het recht erg vermakelijk kan zijn. Het naleven van rechtvaardigheid stijgt in mijn achting, maar toch geniet mijn voorkeur vooral het plagen en provoceren van het systeem. Geen parkeerbon in onze familie wordt niet meer tot hoger beroep uitgevochten. Ik begrijp langzaam aan dat je gewoon een heel sneaky, gna-gna goed gevoel krijgt als je de boel licht bedonderd, maar er compleet legitieme argumenten voor geeft en, het allerbelangrijkste, een schoorvoetend gelijk krijgt van de tegenpartij.

Want to join twitter?

Want to join twitter?
Deze simpele vraag staat vandaag maar liefst vier keer in mijn mailbox. Ik noem de vraag simpel, omdat het een ja/nee-vraag die niet uit al te veel woorden bestaat, maar eigenlijk vind ik de vraag helemaal niet zo simpel. Eigenlijk is de vraag heel existentieel. Do I want to join twitter?

Ik heb geen flauw idee. Natuurlijk volg ik de media ook en ben ik ervan op de hoogte dat iedereen twittert. Er komt heel veel zin en onzin naar voren over mensen die twitteren dat ze zich op de wc zitten te vervelen, of in de tweede kamer (wat mij betreft geen groot verschil). Met twitter kan je mensen volgen en kunnen mensen volgen wat ik doe. En dat is mijn grootste angst.
Ik vind het super interessant om mensen te volgen, al of niet naar de wc. Maar dat mensen jou willen volgen impliceert dat mensen denken dat je een razend interessant leven hebt. Dat het de moeite waard is om te weten dat je op de wc zit, omdat je in de overige 23,5 uur van je dag wel de wereld aan het redden bent. Bij mij breekt het zweet uit als ik er aan denk dat mijn twitter alleen bestaat uit:
"Ik zit achter m'n bureau naar 't scherm te staren" - 9.15
"Nog steeds aan 't staren" -10.05
"Maar een bakkie doen" - 10.30
"Vijftien woorden geschreven... en weer gedelete" - 10.45
"Al bijna een titel voor m'n bestseller" -11.13
"Oh nee, toch niet...." -11.20
"Op de wc... Sudoku oplossen"- 13.07

Wat een armoe.. Dan kan ik beter gewoon liegen en melden:
"Een oplossing vinden voor het Midden-Oosten conflict" - 11.44
"Twee vrouwtjes uit een brandende flat vissen" - 12.30
"De poolkappen bevriezen met mijn minty adem :)" - 14.09
"Op de wc... met Brad Pitt" -21.30

Misschien ben ik dan wel interessant, willen mensen mijn twitter volgen en maak ik iedereen gelukkig met mijn 140 tekens.

Do you want to join twitter?

Maybe later...