Dicht

Liever zeg ik opener.
Laat ik de sleutel buiten hangen
en zie met armen uitgespreid
hoe jij mijn luchtkasteel naar binnen klimt
en je van regel en dicht bevrijd.

Liever laat ik woorden
het licht naar binnen schijnen,
en toon je hoe je zinnen kneed.
Om ze dan op dromen te laten drijven
of te laten plonzen op het tafelkleed.

Liever zie ik ideeen
dansen met de onwaarschijnlijkheid
jou horen zingen met een pennenstreek
een lijn die plots een landschap leek
het papierwit als een zonnige weide

Ja opener vind ik toch iets lichter.
Dan het dicht van het zware dichter

Compliment

Het is niet niks. Als iemand je verteld dat naast de grappen die je maakt, de knuffels die je geeft en het luisterend oor dat je biedt, je onmisbaar bent om het volgende:
"Marie, jij maakt echt de allerlekkerste chocolademelk".

En dat is nou net het makkelijkste van alles, en tegelijkertijd niet geheel onbelangrijk.

Misschien heb je zelf een knuffel nodig. Omdat het regent, en je een uur tegen de wind hebt ingefietst. Omdat je baas jouw inbreng niet geniaal vond. Omdat je liefste grootmoeder er niet meer is. Of omdat je nog steeds niet bent teruggebeld.
Maar misschien lig je juist lekker op de bank met een goed boek, of geniet je van je favoriete serie. Dan is het ook wel een goed excuus. Wil je echt het goede van de winter voelen?
Pak dan:
1 kopje koude melk (halfvol of vol. Magere melk is zonde)
1 thee-ei (of leeg theezakje) met lavendel
Gooi de lavendel in een pannetje, giet de melk eroverheen en laat langzaam warm worden.
In je nu lege maar vochtige kopje gooi je:
2 theelepels cacao.
2 theelepels honing.
3 theelepels bruine rum
en roer met een lepel tot dit een papje is.
Als de melk warm is (niet laten koken) vuur uitzetten, lavendel eruit halen en in je kopje gooien.

En dan moet je eerst gaan zitten. Bij voorkeur in je meest relaxte stoel, en dan een slok nemen...

En geef voor de verandering dan ook maar eens een complimentje aan je zelf.

Supermarkt

Dan sta je in de supermarkt, op de eerste maandag-eind-van-de-middag van het jaar. Hoewel de supermarkt maar een dag dicht is geweest dit weekend, lijkt het alsof iedereen zijn voorraadkast heeft leeggegeten en per direct zo veel mogelijk moet kopen om toch nog wat binnen te krijgen deze week. Ik heb niet zoveel nodig. Althans, ik weet dat er op het whiteboard in mijn keuken minstens acht items staan die op zijn en ik eigenlijk dringend moet kopen, maar van die acht heb ik alleen 'afwasmiddel' en 'vuilniszakken' onthouden.
Die hebben namelijk direct te maken met mijn goede voornemens: vaker afwassen en meer opruimen. Achteraf had het voornemen -vaker naar mijn whiteboard kijken- ervoor kunnen zorgen dat ik straks niet mijn tube tandpasta had hoeven open te knippen om het laatste restje eruit te wringen.
Tandpasta zit helaas niet in mijn gedachten. Wel het vinden van het begin van de rij van de kassa. Of zal ik toch even wachten tot de grootste drukte voorbij is?
Zo loop ik een beetje besluiteloos rond langs de huishoudelijke producten, de chips, de drank en land bij de tijdschriften. Net als ik een tijdschrift wil pakken word mijn aandacht getrokken door iets moois. Door iemand. Een meisje. Ik denk dat ze een jaar of vijf is en ze staat alleen, op twee meter van mij vandaan. De drukte aan mensen verstild als ik naar haar kijk, en naar hoe zij, heel langzaam een stuiterbal, die ze uit het schap gepakt heeft, heen en weer rolt over de vloer. Om vervolgens achter de bal aan te lopen en te kijken naar de glitters die er inzitten en door de lichtinval telkens anders kleuren. Het meisje volgt de bal, en mijn ogen het meisje. De stilheid die het gebeuren met zich meebrengt is enorm, enkel benadrukt door de snelle en ruwe afkapping van haar spel door een overhaaste moeder.
Het meisje wordt meegetrokken naar een nieuw geopende kassa, en de bal ligt in het gangpad van een overvolle supermarkt.