Ironie

Een beetje ironisch.

Het enige woord

dat rijmt op tumor,

is humor.

Dan lijken kanker

en janker

toch meer op elkaar.

Onweer

Eigenlijk moet ik nu in een tent liggen.
Ok, dat is niet helemaal waar. Hoewel de littekens van de operatie enigszins geheeld zijn, kan ik nog steeds niet helemaal zonder pijn in m'n eigen bed liggen en op dit moment lijkt me een inflatable verre van optimaal. Maar voor de sfeer zou ik in een tent moeten liggen.

De regen die op het zeil tikt, het onweer dat losbarst. De angst die ik heb voor het geweld uit de lucht contrasteert zo lekker tegen de knusheid van een tent. De warmte van een slaapzak.

Ik zou nu in een tent moeten liggen met iemand die ik liefheb. Het leven in een kleine bubbel terwijl de tijd en de rest van de wereld aan ons voorbij glijdt. Misschien praten we over niets, misschien verzinnen we gedichten of zingen we tweestemmig (ik vals, dat valt te garanderen).
Alleen al om deze gedachten houd ik van onweer.
Ik zit aan tafel en kijk naar buiten, terwijl de regen tegen de ruiten striemt. De lucht maakt een geweldige achtergrond voor mijn gedagdroom, waarin zoveel meer mogelijk is dan de grijsheid doet vermoeden. Ik denk terug aan de laatste keer dat ik met iemand in een tent lag met onweer...
Toen regende het eigenlijk wel hard. En we hadden ruzie omdat we op elkaars lip zaten. En, nu ik er over nadenk, hadden de naden van mijn tent het na 15 jaar trouwe dienst begeven en was die dus lek als een mandje...

Ik houd van onweer,
maar eigenlijk moet ik een nieuwe tent kopen.

Back to business

Nu duidelijk geworden is dat ik in oktober weer word geopereerd, moet ik toch ergens iets verzinnen om de periode ertussen vol te lullen.
Nu kan ik me sowieso verheugen op mijn cursus 'fictie schrijven' die morgen begint. Ik ben erg benieuwd hoe ik het eraf ga brengen, vooral omdat mijn aandachtspanne voor het schrijven van stukken niet heel hoog is.
Ik kan me de komende maand ook nog bezighouden met de 'embryo-kwestie'. Na gisterochtend een fertiliteitsarts gesproken te hebben komt die procedure ineens in een stroomversnelling, met vanochtend een eerste inquisitie over de existentiële vragen over embryo's waar je bijvoorbeeld niet over nadenkt als je toevallig na een hele dronken avond ineens de twee streepjes aantikt van je zwangeschapstest.
Dan is er nog altijd de voorbereiding van het huwelijk van twee van mijn favoriete mensen. Hoewel ze mijn verzoek op de aanwezigheid van taart tijdens de plechtigheid niet hebben gehonoreerd,

Om te zorgen dat ik me toch niet verveel had ik ook bedacht om nog een maandje vrijwilligers werk in Afrika te doen. Dan kan ik namelijk ook meteen levenslijst #12 afturfen. Omdat ik geen idee had hoe ik dat zo even uit de losse pols ging organiseren, schreef ik me maar in bij een informatie bijeenkomst afgelopen zaterdag van Projects Abroad, een gedegen organisatie die vrijwilligerswerk op maat produceert.
Hoe goed zij ook in de organisatie zitten, ik ben beduidend minder gestructureerd. Nadat ik vrijdag natuurlijk veel te lang bij vrienden was blijven hangen, had ik enorme moeite om:

• op te staan.
• kleren uit te kiezen die bij het weerbeeld pasten.
• mijn fietssleutel te vinden
• te bedenken wat ik ook al weer ging doen in Utrecht
• mijn portemonee niet te vergeten
• de krant even als prioriteit twee te zien en
• me naar het station te haasten

En toen zat ik uiteindelijk in de trein, trots op het feit dat ik daar in een stuk gekomen was. Omdat het me handig leek om de snelste route te vinden, toetste ik het adres in op 9292ov, dan zou ik niet te veel na hoeven te denken als ik in Utrecht was en dan zou ik maar anderhalf uur te laat zijn. Niet heel handig, maar dan zou ik in ieder geval de laatste presentatie nog meepakken. Dat de bus de stad was uitgereden en op weg was naar een straat met de zelfde naam in Vianen, besefte ik net iets te laat.
Vianen is ongetwijfeld een prachtig dorp, maar die schoonheid werd enigszins vertroebeld door de frustratie over mijn eigen indolentie. Die donderwolk werd alleen nog maar groter toen ik drie kwartier later de juiste lokatie gevonden had en dat bleek dat ik op vijf minuten loopafstand van het huis van mijn broer verwijderd was, en daarmee ook op acceptabele afstand van het station.
Die informatiedag zelf was overigens uiteindelijk erg nuttig. Al was het alleen maar om te beseffen dat je op andere manieren het zelfde doel kon bereiken, al zijn niet al die manieren even snel. En dat je naast het raadplegen van allerlei instanties ook kritisch na moet gaan of je plan ook goedkoper en/of beter kan.

Maar nu duidelijk is dat ik deze zomer weer vrijwilligerwerk ga doen en dit keer niet CISV gerelateerd is, ben ik ineens weer back in business.

Retro

Terwijl ik me afgelopen week niet helemaal senang voelde, en de concentratie miste om een gestructureerd verhaal online te krijgen, besef ik toch dat bepaalde verhalen de moeite te veel waard zijn om niet op te schrijven.
Drie weken geleden lag ik stoned en gekatheterd in het ziekenhuis. Televisie kijken was te intensief voor mij. Ik ben normaal al niet echt goed met bewegende beelden, en als je moe en gedrogeerd bent is dat Netflix abonnement al helemaal te veel moeite. Tja, wat doe je dan?
Dan speel je met je telefoon. Achteraf gezien schaam ik me er een beetje voor dat van alle foto's die er van mij gemaakt zijn in het ziekenhuis, ik op minstens drie kwart van de geschoten plaatjes zo'n uitstelgedrag bevorderend toestel in mijn klauwen heb. Meestal ben ik loze teksten aan het uiten op de Whatsapp of op Facebook, maar ik ben ook een van die mensen die fan is van Tinder. Dat is een applicatie die mensen in een straal van eigen inzet zoekt en waarop je heel oppervlakkig en puur op uiterlijk je oordeel velt. Bij wederzijdse acceptatie van elkaars hoofd, kom je met elkaar in contact, waarna je ofwel de liefde van je leven gevonden blijkt te hebben, of iets wat uiteindelijk uitloopt op een totaal fiasco, al dan niet met huilende aanbidders op de stoep.
Ondanks mijn goede voornemen om mijn volgende conversaties met iets minder enthousiasme aan te vangen, kon ik een kreet van verbazing niet onderdrukken toen er ineens een bekende tussen al die mannen verscheen. 
Bekende is misschien niet echt het goede woord. Het woord 'bekende' impliceert dat je iemand kent zoals hij nu is. Maar na zeventien jaar kan je beter spreken van een hérkende, want in de foto's van de volwassen man was alleen nog de bijdehande blik van de brugklasser te herkennen. Na de wederzijdse acceptatie begon een ware trip langs memory lane.
Maar waar begin je met zeventien jaar bijkletsen? Altijd met het bespreken van klasgenoten. Wie je nog spreekt, wie er getrouwd is en weet je die en die docenten nog? En wat herinner je nog van mij?
Pannenkoeken, was een van de dingen die A. noemde.
Ik vergeet het soms van mezelf, maar blijkbaar is het terugkerend thema in mijn leven pannenkoeken. Ik ben echt gek op pannenkoeken en blijkbaar smeer ik ze iedereen aan die ook maar enigszins in mijn buurt komt. De conclusie was dus ook dat als ik uit het ziekenhuis kwam, we vooral een pannenkoek moesten eten.
En zo geschiedde het dat ik slechts twee dagen na mijn vrijlating, bij wijze van eerste uitje, als een oud omaatje het pannenkoekenhuis binnenstrompelde.
Kinderlijk ontschuldig, aan de arm van een goede jeugdherinnering.

Vervelen

Kunt u het zich nog herinneren? Die eindeloze vakanties tijdens de middelbare school? Van die vakanties waarbij je eerst een paar weken op kamp ging, en dan als nog een hele tijd bij je ouders zat.
Dat ik nu wéér bij mijn ouders zit is heel fijn, omdat ik in verband met de ravioli niet mag tillen. Het nadeel is dat ik geen tiener meer ben en me echt stierlijk verveel.
Nu is er werkelijk helemaal niets aan te merken op het weer hier in Bergen. Het is een poos geleden dat ik in maart al op mijn blote voeten door de tuin liep. Ik had me absoluut slechter gevoeld als ik hier in de regen had zitten typen, Maar er mist toch iets.
Ik heb normaal niet zo veel nodig om van een nietsigheid een verhaal te maken. Maar ondanks dat er hele lieve en gezellige mensen langskomen, ik geweldige kaarten krijg en ik in de uitjes die ik wel heb verrassende ontdekkingen doe, het leuk maken van mijn ervaringen lukt deze week even niet.

Maak ik me zorgen? Is dat het? Ja, dat is het... Grijsheid inhibiteert mijn kleurrijkheid. Ik had gehoopt nog even vijf jaar te wachten op de HIPEC stoofschotel, en dan is het nieuws dat ik vanaf oktober als 'hetje' door het leven ga, best een domper.

Vandaar even geen mooie verhalen en theorieën deze afgelopen week. Ik ben snel weer terug, met ongekende kracht!