Luchtbel/ Bubble

 (English below)

Zo voelt dat dus.

Hopeloos.
Ik wil de televisie eigenlijk niet meer aanzetten, ik wil niet meer op Facebook kijken, of twitter. Ik krijg een beetje genoeg van de media. Al dat verdriet. En al de discussies er omheen.
Ik voelde mij altijd bevoorrecht om als kind mee te gaan met CISV. Een organisatie die tot doel heeft kinderen van verschillende culturen bijeen te brengen, waarna die kinderen later als volwassenen beseffen dat alle mensen het zelfde zijn. Het is een beetje naief, maar wel een heel mooi beeld.

Als ik nu het nieuws lees denk ik aan de vrienden die ik gemaakt heb.
Vrienden in Oekraine, wiens ouders alle hoop op vrede opgegeven hebben.
Vrienden in Georgië, die zich verscheurd voelen door corruptie en de wurggreep die de Russen economisch gezien op hen hebben

Vrienden in Rusland, wie stilletjes kritiek hebben op hun eigen regering, maar ook niet zien hoe zij de situatie kunnen verbeteren.
Vrienden in Jordanië,en Libanon, die de verschrikkingen van hun buren gadeslaan en wanhopen van het geweld dat er tegen Palestijnse burgers gepleegd wordt.
Vrienden in Israel, die zich bedreigd voelen door een groep die hun land niet erkend en vinden dat ze zich moeten kunnen verdedigen.
En dan zijn er overal vrienden die een kant kiezen:
Zoals de Italiaan die vindt dat CISV een laf zootje voor rijkeluiskinderen is door géén statement te maken over de annihilatie van Palestijnen tijdens de jaarvergadering.
Zoals de Spaanse die haar Israelische vriendin erop wijst dat elke politicus predikt voor eigen parochie, waarna zij het verwijt krijgt hoog en droog in Madrid te zitten.
De Australiër die zijn sympathie laat blijken voor Israel door de vlag op zijn profiel te zetten, en ik er met mijn grote bek iets van moet zeggen, omdat ik ook maar een volger ben van de media.
Of de Nederlander die vindt dat we tot actie moeten overgaan en Rusland meer onder druk moeten zetten.
Maar er zijn trouwens ook nog vrienden die geen kant kiezen. Hen wordt desinterresse verweten.

Toen ik begin twintig was, nam de vader van mijn toenmalige vriendje ons mee naar het Palais des Nations in Génève. Ik stond daar, toen nog op de plek van Kofi Annan en ik keek die zaal in en ik droomde ervan ooit daar te betogen dat elk conflict in principe geweldloos opgelost zou kunnen worden. De Verenigde Naties was een magische plek waar ik deel van wilde uitmaken.
Natuurlijk was dat voor dat ik me verdiepte in de genocide in Rwanda, waarin VN soldaten niet mochten schieten, terwijl er in New York wekenlang werd gediscussieerd over de betekenis van de zin:  'acts of genocide may have occured'.
Dit was ook voordat ik nadacht over de rol van de VN in Srebrenica waarin de Dutchbatters toestonden dat een dorp werd uitgemoord.

Volgende maand word ik tweeendertig. Het is twintig jaar nadat ik voor het eerst met CISV op kamp ging en ik me vanaf dat moment een 'global citizen' voelde en er heilig van overtuigd was dat mijn generatie van intelligentia tot een vreedzame oplossing zou komen.

Ik wil de televisie niet meer aanzetten. Niet meer op Facebook kijken of op Twitter. Ik zie mijn mede-CISVers bekvechten en verlies hoop.

Het voelt alsof Doris Twitchell Allen heeft gefaald.





So, this is how it feels.

Hopeless.
I don't really want to turn on the telly anymore. I lost interest in Facebook or Twitter. I just about had enough of the media. All the sorrow and the impending discussions drive me hopeless.
I always felt privileged as a child to be able to be a delegate in several CISV programmes. CISV International is a global organization dedicated to educating and inspiring for peace through building inter-cultural friendship so that these children will grow up as adults that acknowledge and overcome their differences. It might sound naive, but I truely believe this could be.

Lately I've been watching the news though, and I think of the friends I made:
Friends in Ukraine, whose parents have lost all hope on peaceful solutions for Eastern Ukraine.
Friends in Georgia, that feel torn apart by corrupt politicians and the economic influence of Russia.
Friends in Russia, that do acknowledge things are not perfect, but think they are too small to make a difference.
Friends in Jordan and Lebanon, that see the atrocities committed to the people of Palestine and despair the outcome of actions that seem genocidal.
Friends in Israel, who feel threatened by a group of people that doesn't want to acknowledge their land and find they have to defend themselves.
And I have many friends who pick sides:
Like my Italian brother who finds CISV International has become a social travel agency for the rich dominant class, because they won't make a statement about the Palestinian annihilation during their annual meeting
Or my Spanish friend that states that Jewish politicians in the USA are preaching for the choir on CNN, where her Israeli friend comments that she knows nothing of Israel.
The Australian that shows his sympathy with the Israeli people by putting its flag on his profile pic, and me scrutinizing him for doing so, while we are both influenced by different media.
Or the Dutchman that finds we should increase pressure on Russia and try and find other energy resources.
Ofcourse there are many more friends, that don't pick sides, and they are picked on for standing by.

When I was in my early twenties, the father of my boyfriend at the time took us to his office at the Palais des Nations in Geneva. I remember standing in the great hall, on the spot where Kofi Annan held so many speeches and I was convinced that I would once stand there as a politician, convincing all that every conflict could be, and should be, solved without any use of violence. The United Nations was a magical institute that I really wanted to be a part of.
Ofcourse this was before I studied the genocide in Rwanda, where UN soldiers were not allowed to shoot, while politicians in New York kept on discussing the semantics of the frase: 'acts of genocide may have occured', for weeks.
It was also before I acquired knowledge about the Dutchbat UN soldiers in Srebrenica that stood by as an entire town was massacred.

Next month I will turn thirtytwo. I has been twenty years since I first participated in a CISV programme and came back as a 'global citizen'. I then firmly believed that my generation of intelligentsia would be able to find a peaceful solution.


And now, I don't want to turn on the telly anymore, nor check Facebook or Twitter. I see my fellow CISV friends bitching at each other and I lose hope.

I feel like Doris Twitchell Allen might have failed.