Punctie

Ik heb er niet zo veel zin in.
Morgen, op het heerlijk vroege tijdstip van 08:15 onderga ik mijn tweede punctie. Dan heb ik naast de 19 eitjes die ik twee maanden geleden al heb geproduceerd, ook nog een x-aantal embryo's in de vriezer liggen.

Ik heb er nogal gemengde gevoelens over. Over de punctie dus. Dat ik ooit wel kinderen wil en dat ik sowieso de meest briljante moeder ga worden, daar was ik al een poosje over uit. Maar die punctie zelf, daar ben ik minder enthousiast over. Hoewel ik erg uitkijk naar het moment dat die eitjes er morgen uitgehaald gaan worden, ben ik ook erg gespannen.

Als ik terug denk aan de punctie van anderhalve maand geleden, kan ik me alleen nog brute pijn herinneren. Een pijn waarvan je misselijk wordt en bang bent om de verpleegster compleet onder te kotsen. Ik was vooral verbaasd over mezelf. Ik dacht altijd dat ik best een beetje tegen pijn kon als hockeykeeper. Als je bedenkt dat ik op mijn telefoon een collectie foto's heb van de vele blauwe plekken die ooit een doelpunt voorkomen hebben, soms zelfs door de bepakking heen, dan zou je kunnen zeggen dat ik soms een beetje masochistisch ben.
En toch ervoer ik die punctie als een marteling. De verpleging wist het ook niet helemaal meer, want iemand met zoveel pijn hadden ze ook niet zo erg meegemaakt. Meteen na deze onderneming was ik er van overtuigd dat ik geen punctie meer wilde. Dat ik het nu toch doe is omdat ik vind dat pijn geen reden mag zijn om het niet te doen. Kinderen krijgen schijnt ook geen picknick te zijn, en dat weerhoudt mensen er ook niet van.

De afgelopen weken ben ik dus naast het prikken van hormonen bezig met ontspanningstherapie. Dat klinkt heel suf, en dat is het ook, maar het helpt wel iets. Mede dankzij EMDR therapie kan ik redelijk afstand nemen van het gevoel dat ik toen had. Bovendien krijg ik morgen naast de gebruikelijke pijnstilling een rits kalmeringsmiddelen.

Het fijne is dat als ik me enigszins heb hersteld na deze marteling, ik na weken alcoholische onthouding, me te goed kan doen aan de door mijn romance aan mij beloofde mojito's, en ik me eindelijk ook weer eens aan dat hockeyspelletje kan wijden. Na mijn vakantie.
Daar heb ik dan wel weer zin in.