Bah. Ik ben juist zo goed in het beschrijven van de humor in ellende. Maar als je niet stilstaat bij je ellende en alleen maar als een lammetje lief zit te blaten, dan komt er niets uit. Ja, er komt wel iets uit. Bêêêhhh.
Ik kan al die superzoetigheden niet aan. Ooit walgde ik van die stelletjes die elkaars hand vasthouden in de trein, of kussen in de bus. Mensen die eeuwig aan elkaar vastgeplakt lijken. Ik noemde ze altijd 'Velcro couples' ofwel klittenband.
Onlangs werd ik er door mijn beste vriendinnetje I. op gewezen dat ik zelf in slechts enkele weken van een taai wijf met droge humor een weeig poppetje ben geworden.
Ik word aggressief van mezelf en wil ergens tegen aan schoppen. Ik bén weeig, en ik kan er heel weinig aan doen.
Verhalen gedijen nu eenmaal beter met ellende...
En nu ís er ellende. Toen ik een paar maanden geleden van de operatietafel kwam werd ik wakker met de verdwijning van een vliegtuig dat intussen nog steeds niet gevonden is. En nu word ik van mijn roze wolk afgetrokken door de ramp van een volgende. Een paar maanden geleden had ik de hoop dat de vermissing van MH370 een complot zou zijn, en hoop geeft een goede aanzet tot grappen. Met het verlies van MH17 zijn er geen grappen te maken. Alleen de crue opmerking dat het nu echt zuigt om aandelen Malaysia Airlines te hebben, want die vallen bijna net zo snel als de 17.
Als ik de kranten er op na lees, mag ik geloven dat iedereen wel iemand kende op de vlucht. Dat de passagiers een afspiegeling waren van de Nederlandse maatschappij; hoog en laag opgeleid, oud en jong, blank en niet blank.
Ik kende niemand echt. Het feit dat ik een persoon die verongelukt is wel eens heb gezien, doet mij iemand niet kennen. Maar dat zijn foto, en met hem vele andere foto's van mensen die ik nooit eerder heb gezien, rond geslingerd wordt op Facebook, maakt dat het lijkt of ik hen ken. Alsof al mijn vrienden iemand lijken te kennen. Ik besef dat we de slachtoffers niet perse kennen, maar vooral herkennen in ons zelf.
We herkennen ons in de wereldverbeteraar, de avonturier, de student, de bloemist en de huisvrouw. We herkennen ons in de arbeider die snakte naar vakantie, de vader die dacht naar huis te gaan, de supporter die dacht zijn team aan te moedigen.
We herkennen hoe het is om blinde pech te hebben (of juist geluk; er zijn een aantal die de vlucht gemist hebben). We herkennen de angst om iemand die je lief hebt kwijt te raken. En dat het best menselijk is om verdriet te voelen.
Ik ben wat betreft publiek vertoon van affectie de laatste tijd dus wat milder. Het kussen in bussen mag van mij nog steeds bestraft worden met een bak ijswater, maar wat vaker iemands hand vastpakken, gewoon omdat het kan en de ander daar misschien ook behoefte aan heeft; wellicht wordt de wereld daar wel beter door.
En als je vrienden met een muzikaal pareltje doorkomen, mag dat wat mij betreft ook best gedeeld. Thanks Tinus :)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten