Bad dream

Met een schok word ik wakker. Een nachtmerrie. Die heb ik al een poosje niet gehad.Sterker nog, ik droom bijna niet meer. Mede door mijn drie koters val ik 's avonds voornamelijk in een zwart gat, om de volgende ochtend wakker te worden met het gevoel dat ik net twee minuten lig.
En nu is het 1 uur 's nachts.
Het is midden in de nacht en ik doe iets doms. Ik check mijn telefoon. En ik zie een Facebook update over Parijs. En nog een. En nog een.
En dan check ik het nieuws. Ik lees over de aanslagen en ik ben ineens klaar wakker.
De vrienden die ik heb in Parijs melden dat ze veilig zijn. Er is daar op Facebook een speciale applicatie voor. Tranen. Van schrik, van opluchting. Ik informeer mijn liefde, die gelukkig nog omarmd is door de slaap, en loop de trap af, en zet als automatisch de televisie aan. Jeroen Overbeek ziet er vermoeid uit als hij de onduidelijke situatie behapbaar probeert te maken.
En dan bekruipt een gedachte me. Deze gedachte is veel bedreigender dan elke aanslag ook. Ik wil de gedachte weg drukken, maar hij is hardnekkig.
Ik houd altijd ontzettend van het belachelijk maken van Wilders en ik dicht zijn volgers en stemmers bijzonder weinig intelligentie toe. Maar nu, om 1 uur 's nachts, word ik achtervolgd door de gedachte dat hij gelijk heeft. Ik heb angst voor dreiging in Nederland. Heb ik mezelf dan al die tijd voor de gek gehouden? Ben ik en naieve muts, die alleen het beste in andere ziet, en weigert de dreiging te accepteren?

Nee, ik dwing mezelf de televisie uit te zetten en ga weer terug naar bed. Na Charlie Hebdo komt Parijs ook hier weer bovenop.
Dat ik ooit in mijn leven zou denken over dat Wilders gelijk zou kunnen hebben: dat is pas mijn echte nachtmerrie.

Vakantie

"Laten we iets avontuurlijks doen met vakantie!" begin ik heel enthousiast.

Het is half januari, we zitten met z'n vijven aan het toetje, en mijn liefde heeft net doorgegeven wanneer hij in de zomer vakantie neemt.
In mijn hoofd gaan we met z'n vijven als ware avonturiers liftend door Europa, om te klimmen in de bergen, zoals ik al deed sinds ik kan lopen, om de kinderen te leren met een zakmes om te gaan, zodat ze zelf hun eigen pijl en boog kunnen maken. Ik weet nog een prachtige natuurcamping met een beek waarin je dammen kan bouwen en vissen kunt vangen, welke je dan op je zelfgemaakte kampvuur kunt roosteren met een citroentje en een teen knoflook.

"Ik wil naar Bollo," begint de oudste.
"Bollo?" Mijn bohémiene wolk trekt op. "Wat is Bollo?"
Mijn lief grinnikt: "Bollo, de beer? Je weet wel, van Landal GreenParks."
Ik schrik. Natuurlijk schrik ik. "Landal?! Als in allemaal huisjes bij elkaar, mét evenveel Nederlanders, mét animatie team en op maar 1 uur rijden van ons dorp?"
"Dat is best handig hoor, als je drie kinderen hebt."
"Ja, maar avontúúr! Je gaat dan toch niet in een húisje zitten?! Wat is dáár nou aan?"
"We kunnen misschien ook naar Frankrijk naar een leuke camping,"oppert mijn lief, "maar de kinderen hebben nog nooit gekampeerd, dus dat zal misschien wel wat spannend zijn. Misschien kan je van je ouders de caravan lenen?"

Ik grijp die kans met beide handen aan. La douce France! Mais oui! Dat lijkt me geweldig. Dan maar in een caravan. Ik bel m'n ouders en zij vinden het goed.

Als de kinderen naar bed zijn beginnen we met plannen. De camping die we vinden op het internet ziet er prachtig uit. Mooie omgeving, kunst en cultuur, zwembad, slechts negen uur rijden, tien uur met caravan.

Tien uur rijden. Mét een caravan. Mét drie kinderen die nog nooit gekampeerd hebben. Drie koters achterin waarvan ik het al een uitdaging vind om naar mijn ouders te gaan op twee uur rijden, omdat ik van mening ben dat ze elkaar nog eens de hersens in slaan. Mét een caravan. Ik kan helemaal niet goed rijden met een caravan, laat staan met drie hysterische kinderen achterin. Ik begin te hyperventileren. "Dat overleven we nooit!"

Mijn lief kalmeert me. "Schatje, het hóeft niet. We kunnen ook gewoon naar een huisje in Zeeland."

Dat lijkt me al avontuurlijk zat.

Tijdloop

Waar ik moeite mee heb is mijn totale gebrek aan besef van tijd. Als ik op de klok kijk is er zo weer een uur voorbij, een dag, een maand, een seizoen.

Dan wil ik schrijven over het plan om te gaan samenwonen, gedichten maken over hoe ik Leiden zal missen, woordgrapjes maken over de stress die verhuizen met zich meebrengt. En dan heb ik net zo iets briljant bedacht, kijk ik op van mijn papier, blijkt het dat ik al bijna een maand geleden verhuisd ben.

De feiten zijn voor me op de loop, en ik heb geen illusies dat ik ze voorlopig in ga halen.

Zenuwen

Het is 1.30 's nachts. Morgen speel ik mijn eerste competitiewedstrijd in 1,5 jaar, dus je zou kunnen zeggen dat ik wel gebaat ben bij een goede nachtrust. Maar ik ben wakker, klaar wakker.

Er is zo veel wat me bezighoud voor de wedstrijd. Ten eerste ligt mijn liefde naast me. Hij snurkt. Hij ademt uberhaupt. De laatste keren dat ik een (belangrijke) wedstrijd speelde had ik niet alleen geen sex voor de wedstrijd, ik sliep zelfs het liefst alleen. Maar hij komt me aanmoedigen en ik kan hem moeilijk om 1.35 uur naar de bank verbannen omdat ik moet slapen. Of wel?

Misschien moet ik zelf maar op de bank gaan liggen. Of op de vloer. 

Ik slaap wel eens op de vloer, dat ligt beter dan je zou denken, maar de ideale tijd om op de vloer te slapen is toch echt in de zomer. Mijn woonkamer is nu te koud. 

Als ik even later wakker schrik is het 3.00. De scheidsrechter had me zojuist na vijf minuten spelen een rode kaart gegeven omdat ik, per ongeluk, onhandig uitkwam en het been van een tegenstander brak. 

Ik ben zelden zo zenuwachtig, waar komt dit vandaan? 

Ik weet waar het vandaan komt. Ik ben dik en traag geworden sinds die twee operaties. En m'n reactietijd is veel groter geworden. Het voelt als maatje binnenvaartschip in plaats van maatje speedboot. 

Na nog een aantal dromen, die vooral met falen te maken hebben (ik probeer onder andere een prachtig vogeltje te redden dat rondvladderd door m'n huis, maar op t moment dat ik hem vrij kan laten door het raam, stort ie als een baksteen ter aarde en wordt hij opgepeuzeld door een raaf) is het inmiddels licht buiten. Mijn liefde ligt vreedzaam in vergetelheid en de klok tergt me met een vroege 6.45. 

Nog zes uur te gaan. 

Eigenlijk is er maar een gedachte die me gerust stelt. Ik heb dit eerder meegemaakt voor een wedstrijd. En die wedstrijd heerste ik op alle fronten.

11.00- ready to rumble. Wish me luck

Hechting

Als je ineens van nul naar drie kinderen gaat in een half jaar is dat best wel een beetje wennen. Mijn vorige stukje eindigde met huilende kinderen op de chipsafdeling van de Dirk. Ik kreeg de afgelopen weken vaak de vraag hoe het nou afgelopen is en of we nou wél of niet met patatje Joppie- chips naar huis gingen.

Ik heb in ieder geval de fijne mogelijkheid om etenswensen van kinderen af te wijzen op basis van het feit dat ik niet hun moeder ben. Dat klinkt een beetje laf, maar de woorden: "kijk maar of je die chips dit weekend bij je moeder los kan peuteren" geeft in ieder geval tijdelijk een oplossing. Het magere lange termijn geheugen van de jongste twee maakt die zin nu nog een erg fijne manier van conflictvermijding.
De oudste daarentegen, die weet helaas drie weken later nog steeds dat ik, ongeacht het weer, haar beloofd had om buiten te spelen of naar school zou brengen. Ik ben steeds royaler met het woordje misschien geworden, want kinderen lijken mogelijkheden zonder dat woord voor beloftes aan te zien. Voornamelijk bij leuke dingen zoals: We zouden naar het park kunnen gaan, we zouden ook kunnen vliegen naar de vakantie. Dat verandert al heel snel in: Maar we gingen naar het park! Maar we zouden gaan vliegen!

Ik heb gelukkig het idee dat ze mij nog niet zo verschrikkelijk vinden. Sterker nog, misschien raken ze nog een keer aan me gehecht.

Over hechting gesproken. Onlangs voelde ik overigens iets scherps aan mijn litteken. Ik ben dan zo'n idioot die daar aan gaat krabben en poeren, maar het resultaat gaf me toch enige voldoening. Uiteindelijk trok ik dwars door mijn huid nog drie centimeter hechting uit mijn lijf. Hoef ik me daar ook geen zorgen meer over te maken.