Ruzie. (of wat ik me er bij voorstel)

Het licht gaat aan in de woonkamer. Een man komt, zichtbaar vermoeid, binnen en hangt zijn jas over de leuning van de stoel die aan de eettafel staat. Hij loopt door naar de ijskast, waaruit hij een biertje pakt, en naar de voorraadkast, waaruit hij een zak chips pakt en stort zich in een vloeiende beweging op de bank voor de tv. Al zappend tussen het nieuws en MTV schopt hij zijn schoenen uit en legt zijn voeten te rusten op de stapel kranten die op de salontafel liggen.
Dan klinkt het slot in de deur. Zijn vrouw komt thuis...
"Ja, hoor, het is weer zo ver!" schalt het door de kamer. "Meneertje komt thuis en vind dat hij niets meer hoeft te doen in huis! Had je niet heel even de moeite kunnen nemen om de vaatwasser leeg te ruimen? Je hebt je jas nog niet eens opgehangen! Ik wordt echt gek van die puinhoop." De vrouw haalt diep adem en gaat verder.
"Jij denkt zeker dat ik alles wel alleen af kan, he? Dat alles zo maar vanzelf gebeurt. Ik doe verdorie echt alles in huis! De boodschappen, de strijk, de was. Ik sta zelfs 's ochtends eerder op om je ontbijt klaar te maken! Maar wordt het gewaardeerd? Nee hoor! Meneer neemt niet eens de moeite om z'n schoenen te vegen voor hij binnenkomt. En die chips had je ook even in een bak kunnen doen. Dat zou wel zo sociaal zijn, he? Maar pff, wat maakt dat jou ook uit". De man kijkt niet op maar zapt terug naar het journaal.
"Oh, ja. Meneertje moet het journaal natuurlijk zien. Al die narigheid. Alsof wij met z'n tweeën niet genoeg problemen hebben. Maar ja, met MIJ praat je nooit! En waarom moet je nu naar het journaal kijken als we ook al een abonnement hebben op de krant? Of denk je dat die kranten alleen maar kunnen dienen als voetenbankje? Ik wordt gewoon zo hopeloos van je af en toe!"
Haar stem breekt. "Ik heb gewoon het idee dat je niet meer van me houdt! Ik krijg niet eens een zoen van je als ik binnenkom. Vroeger verraste je me nog wel eens met bloemen. Nou ja, je weet dat ik allergisch ben, maar zo iets is toch niet te veel gevraagd? Ik bedoel, bonbons of zo mogen ook, of vindt je me soms te dik? Nou, dan klopt er echt iets niet aan je. Ik laat me door jou echt geen minderwaardigheidscomplex aanpraten. Ik ben normaal heel aantrekkelijk! Ik ben vandaag alleen een beetje moe. Het was zo'n drukke dag, ik heb wel twee uur in de file gestaan, en nu ben ik eindelijk thuis om m'n lieve mannetje te begroeten, en dan krijgen we weer ruzie. Je houdt toch nog wel van me? We hebben zoveel meegemaakt. Ik vind dat we geen ruzie meer moeten maken, ander groeien we alleen maar uit elkaar."
Ze gaat naast haar man zitten die zwijgend, maar begrijpend haar arm op haar heen slaat. Ze zucht en zegt: "Ik vind het zo heerlijk dat wij alles rationeel uit kunnen praten," en iets zachter, "Misschien hebben we daarvoor allebei wel een beloning verdient."
Ze knoop de bovenste knoopjes van haar bloesje los. De man glimlacht en trek haar naar zich toe en zoent haar. Zij staat op en verleid hem giechelend naar de slaapkamer...

Op de drempel draait hij zich om, loopt terug naar de tv en zet hem uit, dimt het licht.... En haalt twee oordopjes uit zijn oren...

Requiem voor een duif...

Een duif... Ik ben niet zo heel gek op duiven. Eigenlijk vind ik het maar vieze, schijtende beesten, waarvan er veel te veel zijn. En toch, met deze duif heb ik medelijden. Het is middag en onnoemelijk warm en deze duif ligt in de zon op het parkeerterrein al een paar uur dood te zijn. Hij is niet door een auto geraakt. Hij is niet door een vogelhater neergeschoten. Het is geen smerig hoopje bloed en veren, maar nog gewoon een duif. Hij is heel netjes, als een grijze oude man in zijn grijsgroene leunstoel in slaap gevallen, om nooit meer wakker te worden. Maar de man, terwijl hij daar zit, word vroeg of laat opgemerkt door een verpleegster, die zich al afvroeg waarom hij zijn ontbijt niet opat. De verpleegster zal een dokter roepen. De dokter zal de familie informeren en de familie, die schouderophalend verdrietig is, zal een plechtige begrafenis regelen met cake en koffie.
De duif zal, ondanks dat hij er nu zo netjes bij ligt, vanavond door een onoplettende, achteruitparkerende bezoeker, alsnog tot een smerig hoopje bloed en veren worden geminimaliseerd. Het zal twee weken in- en uitparkeren en een flinke regenbui duren, voordat meneer duif door de aarde word opgenomen. Waardigheid de grond in geboord.
"Dag meneer Duif", fluister ik, en ik draai een beetje bedroefd mijn hoofd weg van het raam. En terug naar de les.

Weg

Ik ben weg.
Weg uit Amsterdam. Dakloos, thuisloos, nog net niet slapend in een kartonnen doos. Afgelopen week was de maat vol. Ik had plotseling geen zin meer in de nette professor die, ondanks dat 't een degelijke vent is, net iets te vaak mijn appartement binnenkwam om alvast wat dingetjes op te meten, en mij te introduceren aan de aannemer, de asbesttechneut, de elektricien, en een bus vol Polen, en dit alles terwijl ik (om 10 uur toch niet heel abnormaal) in mijn badjas en handdoek op m'n hoofd door het huis slof. Ik was de gene al een poosje voorbij. Ik troostte mij in het begin maar met de gedachten dat een chirurg veel vaker ongegeneerd mensen in pyjama aanspreekt. Van de andere werklui had ik daar iets meer twijfels over. Bovendien, zou mijn huis niet meer mijn huis zijn als ik er niet zonder zorgen in kan rondrennen.
Afgelopen weekend werd dus verhuisweekend. Of, donderdag en vrijdag inpakken, zaterdag en zondag wegwezen. Simpel.
Ik pak een doos en kijk naar mijn troep. 400 cd-hoesjes. Leeg, want al m'n cd's zitten in een map. toch maar in een doos. Eerste jaars boeken. Verkeerde editie, maar toch wel leuk, in een doos. Elfenvleugels, awww... van een feestje van twee jaar geleden. in een doos, met andere verkleed dingen. Kandelaartjes, spiegeltjes, kraaltjes, elastiekjes, zeepjes, hotelshampoos, souvenirs uit Canada/Brazilie/Japan/Mexico/.... Zo vind ik minstens vijfduizend items met verschillende achtergronden, waarden en 20 dozen later, zijn de dozen op, en ben ik nog niet aan mijn kleren begonnen. Als ik mijn slaapkamertje van 4 bij 3 leeg heb, sjouw ik alles naar beneden en merk dat Claire, de beste verhuizer aller tijden, in haar eentje de complete keuken in slechts 5 dozen heeft gedaan.
De moed zakt me een beetje in de schoenen. Dit hele huis(!) moest worden verkast naar ons ouderlijk huis. Wellicht kent u mij en mijn familie een beetje. Clutter is our middle name. Minimalisme is in ieder geval NIET door een Boddaert uitgevonden. Het inpakken ging tot nu toe, het verhuizen ging top, maar om een vol huis IN een vol huis proberen te passen, is werkelijk een hele grote uitdaging.
Het resultaat? Ik ben zielsgelukkig dat mijn ouders ver weg op vakantie zijn, en voorlopig nog niet thuis zijn. Mijn oude slaapkamer kan net dicht, maar om te slapen moet ik als een prinses op de erwt drie matrassen beklimmen en tussen een rij verhuisdozen de uitdaging wagen. We hebben in ieder geval vastgesteld dat niemand uit de familie op skivakantie kan (thank God its spring!) aangezien onze schuurzolder die al afgeladen was met skies nu ook een driedeurs klerenkast, en twee tweepersoons bedden bevat. Het erge is dat 80% van alles dat we opslaan van mij is, en 15% van mij en Joris samen. 5% van de troep is niet door mijn toedoen.
En nog, toen ik maandag naar mijn tante vertrok met de spullen die ik ECHT nodig zou hebben tijdens mijn dakloze bestaan, schrok ik van de enorme hoeveelheid spullen die ik heb. Zoals mijn zusje met recht zei: "Marie! Je bent pas 25! Hoe kan jij nu al zoveel troep hebben?! Hoe moet dat als je 50 bent?"
Ik weet t niet. Geen flauw idee. Ik geloof dat ik voor de tweede week van juni (na mijn tentamens) misschien nog een laat goed voornemen heb. Mijn troep moet weg.
X

P.S.
Serieus, ik ben van plan om van maandag 9 juni tot zondag 15 juni mijn troep te minimaliseren.
Geloof je me niet? Wil je het met je eigen ogen zien? Of heb je suggesties hoe het allemaal beter/schoner/feng shui-er/gezelliger kan? Schroom dan niet en nodig jezelf uit om mij dan maar eens te vertellen hoe het moet.