Want to join twitter?

Want to join twitter?
Deze simpele vraag staat vandaag maar liefst vier keer in mijn mailbox. Ik noem de vraag simpel, omdat het een ja/nee-vraag die niet uit al te veel woorden bestaat, maar eigenlijk vind ik de vraag helemaal niet zo simpel. Eigenlijk is de vraag heel existentieel. Do I want to join twitter?

Ik heb geen flauw idee. Natuurlijk volg ik de media ook en ben ik ervan op de hoogte dat iedereen twittert. Er komt heel veel zin en onzin naar voren over mensen die twitteren dat ze zich op de wc zitten te vervelen, of in de tweede kamer (wat mij betreft geen groot verschil). Met twitter kan je mensen volgen en kunnen mensen volgen wat ik doe. En dat is mijn grootste angst.
Ik vind het super interessant om mensen te volgen, al of niet naar de wc. Maar dat mensen jou willen volgen impliceert dat mensen denken dat je een razend interessant leven hebt. Dat het de moeite waard is om te weten dat je op de wc zit, omdat je in de overige 23,5 uur van je dag wel de wereld aan het redden bent. Bij mij breekt het zweet uit als ik er aan denk dat mijn twitter alleen bestaat uit:
"Ik zit achter m'n bureau naar 't scherm te staren" - 9.15
"Nog steeds aan 't staren" -10.05
"Maar een bakkie doen" - 10.30
"Vijftien woorden geschreven... en weer gedelete" - 10.45
"Al bijna een titel voor m'n bestseller" -11.13
"Oh nee, toch niet...." -11.20
"Op de wc... Sudoku oplossen"- 13.07

Wat een armoe.. Dan kan ik beter gewoon liegen en melden:
"Een oplossing vinden voor het Midden-Oosten conflict" - 11.44
"Twee vrouwtjes uit een brandende flat vissen" - 12.30
"De poolkappen bevriezen met mijn minty adem :)" - 14.09
"Op de wc... met Brad Pitt" -21.30

Misschien ben ik dan wel interessant, willen mensen mijn twitter volgen en maak ik iedereen gelukkig met mijn 140 tekens.

Do you want to join twitter?

Maybe later...