De dag

Over twee uurtjes gaat het dan gebeuren. Vorige week kreeg ik te horen dat vandaag de dag zou zijn, en sindsdien doet de tijd echt hele rare dingen. De tijd ging heel snel, tot afgelopen vrijdag, toen ik in eens bedacht dat ik me een beetje zorgen maakte. Of als het geen zorgen waren, het was zeker wel een bepaald onaangenaam gevoel.
Het gevoel is een beetje te vergelijken als je aan het keepen bent en je beseft dat de bal die op je afkomt, niet op je stick gaat komen. Als je dan ook bedenkt dat je eigenlijk niet helemaal lekker gepositioneerd staat, verandert je bewustzijn een beetje en gebeurt alles in slow-motion. De bal en vooral ook je eigen beweging vertragen. Die witte vlek komt op je af en graaft zich rustig maar beslist in je bovenbeen, natuurlijk precies naast je padding. Je kan er niets meer aan doen, behalve vloeken en hopen dat de blauwe plek een beetje meevalt.
En nu is het dus dé dinsdag. Ik neem over 2 minuten een pilletje, ter kalmering. Dan zal de tijd ook langzamer gaan, en vervolgens maar hopen dat het uiteindelijk allemaal een beetje meevalt.