Forum

Ik heb er toch aan toegegeven. En ik heb er heel veel spijt van.
Ik dacht dat ik het wel aankon om een internetforum voor lotgenoten te bezoeken, maar helaas maak ik me nu toch continu zorgen. Vooral over de toekomst.
En dan specifiek over de toekomst van de Nederlandse taal...


Nee, over mijn eigen tumor zit ik nog steeds minder in dan over het bijzondere en ronduit onbegrijpelijke taalgebruik van mijn lotgenoten. Begrijp me niet verkeerd. Ik respecteer de gevoelens van de verschillende bezoekers. Iedereen gaat anders met de ziekte om en uitingen van woede, frustratie en verdriet zijn zeker op z'n plaats. Maar verbeterdrang is iets dat mij door mijn lieve ouders met de paplepel is ingegoten. Ik kan niet voorkomen dat ik op mijn handen moet zitten om maar niet te reageren.
Zoals bij:
" "gelukkig" zijn er hier ook lotgenoten waar je ook hun verhalen kunt lezen en delen.
dat steund toch wat."
of
 [...] ze word helaas niet meer genezen, zodat ik op internet gelezen heb over [...]

Ik weet het. Ik ben een rare snob.
Waar andere, oudere, eenzame mensen gewoon heel hun ei kwijt willen over iets wat niet te bevatten is, voel ik me nog steeds verbazingwekkend prima en struisvogelig.
Ik heb dus maar besloten om de verschillende fora als volgt te interpreteren: als de obsessieve verbeterdrang die ik voel bij het lezen van deze ontzettend zielige verhalen het ergste is wat ik ervaar op het moment, dan kan het in mijn optiek alleen maar meevallen met hoeveel ik me zorgen maak over mezelf...