Wakker

Als je wakker wordt na een operatie zijn er een paar dingen die meteen opvallen.
Het plafond is overal in het gebouw het zelfde.
Je weet niet precies meer waar je bent en wat je er ook al weer kwam doen.
Als je even knippert met je ogen ben je al weer een kwartier verder in de tijd.

Toen ik vorige week vrijdag wakker werd, was ik in goede doen. Ik zou vanaf nu appendixloos door het leven gaan en dat ik stijf stond van de pijnstillers had ik toen ook nog niet door. Als een kind van deze tijd zette ik snel en schaamteloos 'Alive en kicking' op Facebook. Dat 'kicking' was lichtelijk overdreven, want ik had nog niet echt een poging ondernomen om iemand of iets te schoppen en ik kwam er vrij snel achter dat schoppen, of elke andere willekeurige beweging, toch best lastig is met narcose in je lijf.

En dan bedenk je je iets. Dat gevoel dat je moet plassen. Van het katheter dat ik had, vroeg ik toen ik wakker werd direct of die eruit mocht, omdat dat slangetje vooral voelde als een blaasontsteking. Maar zo'n slangetje heeft dus wel nut. Aan de andere kant, was het meteen een uitdaging om een poging te doen uit m'n bed te komen.
Ik vroeg aan de verpleegster of ze kon vertellen waar de wc was.
"Wacht maar even," zei ze en ze liep weg.
"Eh, ja hallo! Maar ik moet plassen!" riep ik nog.
En binnen een minuut is ze terug met een rolpo, of een rolstoel met een pan er in. En dan frons je en denk je: ja dag! Dat gaan we niet doen!
Ik probeer op te staan. En dan zijn er een paar dingen die meteen opvallen:
De horizon gaat alle kanten op.
Je weet niet meer waarom je ook alweer ging staan en waarom alles pijn doet.
Tot slot dank je de hemel dat de zuster die rolpot heel snel onder je billen schuift.