Aangezien ik een uur ná de geplande aanvang van mijn afspraak nog steeds in de wachtkamer van het Antoni van Leeuwenhoek zit met mijn ouders en mijn maatje/comic relief, dokter Tinus, is de meligheid niet van de baan. Wat betreft ongepaste grappen is het onmogelijk om een arts, buiten zijn werktijd, te overtreffen.
Als Tinus na twee uur wachten echter de hoop om bij 'het gesprek' te zijn opgeeft en naar zijn eigen ziekenhuis vertrekt om te werken, ben ik blij dat ik mijn laptop toch heb meegenomen. 's Ochtends twijfelde ik even of ik die mee moest nemen. Het is natuurlijk extra gewicht, en ik dacht dat ik na het gesprek toch weer terug zou gaan naar Bergen om me met een kop thee achter mn bureau te nestelen voor de update. Maar als na 2,5 uur wachten de mensen die een kwartier eerder een afspraak hadden worden omgeroepen, heb ik inmiddels mijn halve Spotify playlist geluisterd, twee films gedownload en een hoofdstuk gelezen van een van m'n ebooks. Gelukkig heeft het AVL gratis WiFi, en kan ik na al deze vormen van tijdverdrijf ook nog anderen lastig vallen over Whatsapp.
En dan juist als mijn naam na bijna drie uur wordt omgeroepen ben ik bijna vergroeid met mijn stoel, verdiept in het schrijven van een verscheidenheid aan zin en onzin.
Het gesprek met de arts duurt ongeveer twintig minuten. Het is een heftig gesprek over de mogelijkheden die ik heb, en de keuzes die ik moet maken. 'Maar," besluit de dokter zijn lange betoog: "misschien moet je ook nog even overleggen met een gyneacoloog. Ik probeer je wel ergens tussen te proppen. Als je even plaatsneemt in de wachtkamer, word je zo snel mogelijk geholpen."
En in mijn hoofd ben ik plots weer even terug bij die zelfde aflevering van Sherlock:
"I'll have the gun, please..."
1 opmerking:
Dank je Marie voor je verhaal, leef met je mee! Veel wijsheid en sterkte gewenst! X
Een reactie posten