Voor J.
twee spiegels, tegenover elkaar.
Één leek er gebarsten,
maar 't bleek slechts de reflectie
van de ander.
zaterdag 28 juni 2014
vrijdag 27 juni 2014
Bankzitten
Ik kan best stilzitten.
Als ik een boek lees, vergeet ik de wereld om me heen. Dan word ik waarschijnlijk na een paar uur afgeleid door een prikkeling van een slapend lichaamsdeel, wat ik dan even wakker schud, en als de ergste pijn geweken is, exact in de zelfde houding wordt teruggeschoven.
Als ik een film of een spannende serie kijk, ga ik op stand-by. 'TV aan, Marie uit' grap ik wel eens, maar dat kan je vrij letterlijk nemen. Zo had mijn broer zich onlangs uitgesloofd om een heerlijke maaltijd te maken en stelde hij voor, tegen beter weten in, om voor de pit te eten. Toen hij na een kwartier doorhad dat ik al die tijd alleen maar naar een bankrovende Jason Statham zat te staren, besloot hij de film op pauze te zetten, zodat ik in ieder geval mijn vlees kon snijden en een paar happen kon nemen.
Genant wordt het als er sport op tv is. Dan kan ik namelijk juist helemaal niet stilzitten. Ik beweeg van links naar rechts als de schaatsploeg weer een medaille pakt, maar beweeg ook als een kunstschaatser afzet om een drievoudige Axl uit te voeren, of als een basketballer een mooie actie maakt. Toen ik twee weken geleden bij de halve finale van de mannen bij het WK hockey was, werd mijn tekortkoming nog eens benadrukt. Hoewel Youp van 't Hek amusant beschreef in een van zijn columns hoe het er tijdens die hockeywedstrijden aan toegaat, werkt het bij mij toch anders. Waar andere mensen vriendelijk zijn en blijven rustig zitten op hun stoeltje tijdens de wedstrijd, kan ik met geen mogelijkheid stilzitten. Nee, ik vind de scheidsrechter geen homo, en het team waar ze tegen spelen hebben geen prostituerende moeders, maar ik me wel heel erg ergeren aan de amateuristische praat van de mensen die achter me zitten en duidelijk niet zo veel verstand hebben van hockey als ik. Ik denk aan het afgelopen hockeyseizoen, waarin ik door mijn tumor de hele tweede helft naast het veld heb gestaan. Heb gestaan ja, want zitten in de dug-out is tijdens een wedstrijd onmogelijk. Ik beweeg mee, ik coach totaal overbodig, ik schreeuw de bal bijna het andere doel in. Als ik er eens goed over nadenk, zit er slechts een dunne lijn tussen mijn gedrag en die van een hooligan, met het enige verschil dat ik wel de tegenpartij en de bushokjes op weg naar huis heel houd.
U kunt begrijpen dat met het kijken van al die wedstrijden van hockey, en nu het voetbal, ik af entoe een beetje gek word van mijn eigen neurotisch gedrag.
Het zou misschien beter zijn als we er komende zondag gewoon uitliggen, dan kan ik misschien weer even stilzitten.
Als ik een boek lees, vergeet ik de wereld om me heen. Dan word ik waarschijnlijk na een paar uur afgeleid door een prikkeling van een slapend lichaamsdeel, wat ik dan even wakker schud, en als de ergste pijn geweken is, exact in de zelfde houding wordt teruggeschoven.
Als ik een film of een spannende serie kijk, ga ik op stand-by. 'TV aan, Marie uit' grap ik wel eens, maar dat kan je vrij letterlijk nemen. Zo had mijn broer zich onlangs uitgesloofd om een heerlijke maaltijd te maken en stelde hij voor, tegen beter weten in, om voor de pit te eten. Toen hij na een kwartier doorhad dat ik al die tijd alleen maar naar een bankrovende Jason Statham zat te staren, besloot hij de film op pauze te zetten, zodat ik in ieder geval mijn vlees kon snijden en een paar happen kon nemen.
Genant wordt het als er sport op tv is. Dan kan ik namelijk juist helemaal niet stilzitten. Ik beweeg van links naar rechts als de schaatsploeg weer een medaille pakt, maar beweeg ook als een kunstschaatser afzet om een drievoudige Axl uit te voeren, of als een basketballer een mooie actie maakt. Toen ik twee weken geleden bij de halve finale van de mannen bij het WK hockey was, werd mijn tekortkoming nog eens benadrukt. Hoewel Youp van 't Hek amusant beschreef in een van zijn columns hoe het er tijdens die hockeywedstrijden aan toegaat, werkt het bij mij toch anders. Waar andere mensen vriendelijk zijn en blijven rustig zitten op hun stoeltje tijdens de wedstrijd, kan ik met geen mogelijkheid stilzitten. Nee, ik vind de scheidsrechter geen homo, en het team waar ze tegen spelen hebben geen prostituerende moeders, maar ik me wel heel erg ergeren aan de amateuristische praat van de mensen die achter me zitten en duidelijk niet zo veel verstand hebben van hockey als ik. Ik denk aan het afgelopen hockeyseizoen, waarin ik door mijn tumor de hele tweede helft naast het veld heb gestaan. Heb gestaan ja, want zitten in de dug-out is tijdens een wedstrijd onmogelijk. Ik beweeg mee, ik coach totaal overbodig, ik schreeuw de bal bijna het andere doel in. Als ik er eens goed over nadenk, zit er slechts een dunne lijn tussen mijn gedrag en die van een hooligan, met het enige verschil dat ik wel de tegenpartij en de bushokjes op weg naar huis heel houd.
U kunt begrijpen dat met het kijken van al die wedstrijden van hockey, en nu het voetbal, ik af entoe een beetje gek word van mijn eigen neurotisch gedrag.
Het zou misschien beter zijn als we er komende zondag gewoon uitliggen, dan kan ik misschien weer even stilzitten.
woensdag 18 juni 2014
Update/ Op date
Voor wie dacht dat ik na al die injecties van de aardbodem was verdwenen, u zat er niet helemaal naast. Ik was er nog wel, maar ik zat duidelijk met mijn hoofd ergens anders.
Ik had me voorheen nooit zo beseft wat hormonen doen met een mens. Die injecties waren vrij vervelend, maar de gevolgen waren al helemaal niet te overzien. Een paar voorbeelden.
Ik heb mijn appartement van boven naar beneden schoongemaakt. Dat is voor mij een nieuwe ervaring, want chaotischer dan ik vind je zelden elders. Nieuwe meubels, want interieur is saai. Die gordijnen kunnen echt niet meer. De kakofonie aan kleuren in mijn servieskast heeft plaatsgemaakt voor stilistisch wit. Het is de schuld van de hormonen. Heel vermoeiend.
En dan de emoties. Toegegeven, ik ben sowieso al best snel geraakt door mensen en gebeurtenissen, maar de afgelopen weken waren emotioneel gezien een wervelstorm. Om alles moet ik huilen en schaterlachen, heel vermoeiend. Huwelijk bijwonen? Huilen. Stromende regen? Schaterlachen. Mooi uitzicht? Huilen. Ontroerende reclames op tv? Huilen. Eerste keer zwemmen in de buitenlucht? Schaterlachen. Ook het weerzien met goede vrienden in een ouderwetse pub op een brakke zondagochtend brengt heel veel geluk en heel veel verdriet met zich mee. De emotie zit tussen troostende nostalgie en prangende onzekerheid. Het is de schuld van de hormonen. Heel vermoeiend.
Het voelt alsof er een tijdsportaal is geopend van mijn puberteit naar het heden. In Retro vertel ik over de wondere wereld van Tinder. Iemand had wellicht toen al moeten zeggen: ‘Maar Marie, daten als je niet zo stabiel bent is misschien wat onhandig’. Hoewel, er is een dikke kans dat ik me als een echte tiener zou gedragen en wijze raad hoe in de wind zou slaan. Dus, in het kader van het genieten eet ik ijsjes met een verhaal, bel ik uren, pratend over niets en alles, zoen ik op de kade, dans ik door de hal.En ik blijf het me zelf wijsmaken. Het is de schuld van de hormonen. Heel vermoeiend.
Abonneren op:
Posts (Atom)