Blegh..
Er zijn een paar dagen in het jaar waaraan ik de pest heb. De dag na mijn verjaardag bijvoorbeeld, of 1 januari, sowieso de laatste dag van vakantie, of elke dat dat dierbare vrienden uit het buitenland weer naar huis gaan. De kater van het voorgaande feestje maakt het allemaal natuurlijk nog zwaarder.
Nu is het 4 oktober, in Leiden ook een depressieve dag. Ik ben niet een heel overtuigd 3 oktober vierder, maar drinken of niet drinken, het lawaai van cafe de Pelikaan achter mijn huis heb ik toch wel meegepakt. Het is bijna niet te geloven dat ik twee jaar in Amsterdam gewoond heb zonder ook maar een André Hazes nummer voorbij heb horen komen, terwijl ik, nu ik weer in Leiden woon, zijn complete repertoire uit mijn hoofd ken.
Mijn goede vriendinnetje I. heeft het wellicht nog zwaarder vandaag. Ik ben geen echte Leienaar, dus ik ben eigenlijk wel blij dat al die shenanigans in de sleutelstad voorbij zijn, maar zij moet nu weer 364 dagen wachten. Gelukkig komt zij de dagen zingend door.
Ik kan niet bijster goed zingen, maar ik geniet des te meer van mensen die dat wel kunnen. En er zijn twee momenten dat ik nog meer fan ben van I. dan normaal. Dat is als ze weer een popmpoen-pecannoottaart uit de oven trekt, of als ze ongegeneerd die stem op zet als we aan het afwassen zijn. En laat het nummer dat zij nu zingt met zangles nu perfect in mijn herfstblues thema vallen. Oorspronkelijk gezongen door Rihanna.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten