Het is nu een paar dagen na het gesprek met dokter V. Misschien is het dan ook de moeite waard even te melden wat hij precies te vertellen had. Maar om een idee te krijgen van hoe dat ongeveer ging moet je je de goede setting voorstellen.
Het is een gezellige avond en je zit met vrienden in de kroeg en je bent van plan om heel erg dronken te worden. De gênante verhalen komen naar voren in het spel 'I've never...' waarbij je moet drinken als het voorgestelde wél ooit gebeurd is en je raakt echt starnakel. Bij dit drankspel ontdek je de totaal nieuwe en bizarre dimensies van je vrienden en als het niveau zo erg gedaald is en er minimaal één kompaan al op de bank in slaap is gevallen, start iemand onherroepelijk de koning van brakke spellen.
Hij vraagt: 'Wat zou je liever doen?'
Het doel van dit spel is om mensen het meest bizarre dilemma te geven dat je kunt bedenken, zoals: Wat zou je liever doen? De rest van je leven dezelfde kleren aanhouden of onafscheerbaar en doorgroeiend okselhaar hebben?
Wat zou je liever doen? Nooit meer kunnen lopen, of nooit meer euforisch kunnen zijn?
Wat zou je liever doen? Geert Wilders aan de macht helpen door op hem te stemmen, of met Geert Wilders zoenen?
Het is slechts bijzaak, maar deze vraag vond ik overigens ethisch gezien heel erg lastig. Beide keuzes lijken me even verschrikkelijk, maar uiteindelijk verloor het publiekelijk belang (de totale teloorgang van de Nederlandse samenleving) echt van persoonlijk belang en zou ik toch het eerste kiezen. De ethiek van het utilitarisme is hierbij absoluut niet aan mij besteed. "Liever een tumor dan ooit binnen een straal van 100 meter van die vent", zei ik toentertijd nog. Heb ik even geluk.
Oh, als er dan toch een tumorvraag in kan. Wat zou je liever doen? Je tumor er zonder chemo uithalen met een grote kans dat je binnen vijf jaar alsnog op de operatietafel ligt, of toch met chemo behandelen en waarschijnlijk in de overgang raken?
....buzzkill...
Die dokter is ongetwijfeld de beste in zijn vak, maar een uitnodiging voor mijn feestjes zit er dus de komende tijd niet in.
Dit dilemma gaat mij voorlopig even bezig houden. Ik dacht er eerst aan om een poll op te zetten, maar aangezien ik alle verschillende haken en ogen nog in overweging moet nemen en dan ook moet uitleggen, laat ik dat maar voor wat het is. Mocht je toch nog mooie 'Wat zou je liever doen'- vragen willen stellen, zijn er nog altijd de geweldig creatieve breinen van Dilemma op Dinsdag, die elke week een nieuw pareltje de wereld insturen.
donderdag 20 februari 2014
woensdag 19 februari 2014
Wachten...
In de eerste aflevering van de briljante Britse serie Sherlock, zegt Watson, na het oplossen van een reeks seriemoorden: “Hihihi, stop it! You can’t giggle at a crime scene!” Zo beleef ik de
wachttijd in eerste instantie ook een beetje. Tussen alle serieuze gezichten heb ik de grootste
moeite mijn eigen in de plooi te houden.
Aangezien ik een uur ná de geplande aanvang van mijn afspraak nog steeds in de wachtkamer van het Antoni van Leeuwenhoek zit met mijn ouders en mijn maatje/comic relief, dokter Tinus, is de meligheid niet van de baan. Wat betreft ongepaste grappen is het onmogelijk om een arts, buiten zijn werktijd, te overtreffen.
Als Tinus na twee uur wachten echter de hoop om bij 'het gesprek' te zijn opgeeft en naar zijn eigen ziekenhuis vertrekt om te werken, ben ik blij dat ik mijn laptop toch heb meegenomen. 's Ochtends twijfelde ik even of ik die mee moest nemen. Het is natuurlijk extra gewicht, en ik dacht dat ik na het gesprek toch weer terug zou gaan naar Bergen om me met een kop thee achter mn bureau te nestelen voor de update. Maar als na 2,5 uur wachten de mensen die een kwartier eerder een afspraak hadden worden omgeroepen, heb ik inmiddels mijn halve Spotify playlist geluisterd, twee films gedownload en een hoofdstuk gelezen van een van m'n ebooks. Gelukkig heeft het AVL gratis WiFi, en kan ik na al deze vormen van tijdverdrijf ook nog anderen lastig vallen over Whatsapp.
En dan juist als mijn naam na bijna drie uur wordt omgeroepen ben ik bijna vergroeid met mijn stoel, verdiept in het schrijven van een verscheidenheid aan zin en onzin.
Het gesprek met de arts duurt ongeveer twintig minuten. Het is een heftig gesprek over de mogelijkheden die ik heb, en de keuzes die ik moet maken. 'Maar," besluit de dokter zijn lange betoog: "misschien moet je ook nog even overleggen met een gyneacoloog. Ik probeer je wel ergens tussen te proppen. Als je even plaatsneemt in de wachtkamer, word je zo snel mogelijk geholpen."
En in mijn hoofd ben ik plots weer even terug bij die zelfde aflevering van Sherlock:
"I'll have the gun, please..."
Aangezien ik een uur ná de geplande aanvang van mijn afspraak nog steeds in de wachtkamer van het Antoni van Leeuwenhoek zit met mijn ouders en mijn maatje/comic relief, dokter Tinus, is de meligheid niet van de baan. Wat betreft ongepaste grappen is het onmogelijk om een arts, buiten zijn werktijd, te overtreffen.
Als Tinus na twee uur wachten echter de hoop om bij 'het gesprek' te zijn opgeeft en naar zijn eigen ziekenhuis vertrekt om te werken, ben ik blij dat ik mijn laptop toch heb meegenomen. 's Ochtends twijfelde ik even of ik die mee moest nemen. Het is natuurlijk extra gewicht, en ik dacht dat ik na het gesprek toch weer terug zou gaan naar Bergen om me met een kop thee achter mn bureau te nestelen voor de update. Maar als na 2,5 uur wachten de mensen die een kwartier eerder een afspraak hadden worden omgeroepen, heb ik inmiddels mijn halve Spotify playlist geluisterd, twee films gedownload en een hoofdstuk gelezen van een van m'n ebooks. Gelukkig heeft het AVL gratis WiFi, en kan ik na al deze vormen van tijdverdrijf ook nog anderen lastig vallen over Whatsapp.
En dan juist als mijn naam na bijna drie uur wordt omgeroepen ben ik bijna vergroeid met mijn stoel, verdiept in het schrijven van een verscheidenheid aan zin en onzin.
Het gesprek met de arts duurt ongeveer twintig minuten. Het is een heftig gesprek over de mogelijkheden die ik heb, en de keuzes die ik moet maken. 'Maar," besluit de dokter zijn lange betoog: "misschien moet je ook nog even overleggen met een gyneacoloog. Ik probeer je wel ergens tussen te proppen. Als je even plaatsneemt in de wachtkamer, word je zo snel mogelijk geholpen."
En in mijn hoofd ben ik plots weer even terug bij die zelfde aflevering van Sherlock:
"I'll have the gun, please..."
zondag 16 februari 2014
Inspiratie
Even iets anders...
Vandaag was ik op de herdenkingsdienst van de vader van mijn goede vriendinnetje I. Als je van mij zou kunnen zeggen dat 2014 niet helemaal lekker begonnen is, dan valt dat in het niet bij de afgelopen slopende weken voor I. en haar familie. Dikke pech, dat was de oorzaak van een val tijdens zijn favoriete sport, waarbij haar vader zodanig landde dat een menswaardig leven uiteindelijk uitzichtloos werd. Vol moed en weloverwogen heeft hij besloten dat het niet meer ging.
Het bizarre van zo'n dienst is dat je iemand die je al kent, door alle verhalen die er verteld worden, nog beter leert kennen. En dat is nu juist zo jammer, want je mag iemand dan nog meer dan je al deed, maar je kan er dan niets meer mee doen.
Een aantal redenen dat ik I. zo graag als vriendin heb, is dat ze midden in het leven staat, razend enthousiast is, altijd voor een feestje in is en vooral heel veel lacht. Die eigenschappen heeft ze van haar vader. De bomvolle kerk bewees dat hij voor zo veel mensen belangrijk was. De talloze annekdotes beschreven zijn gevoel voor humor en zijn kameraadschap, maar ook zijn enthousiasme voor kleine dingen in het leven. En dan is er de muziek.
Als er iets is dat vandaag een diepe impact heeft gemaakt, is dat de muziek. Het prachtige zingen van I., de massale inzet van de spiritual 'Sweet chariot'. En bij die muziek hoorde ik de wijsheid voorlezen die I's geweldige vader voor iedereen achterliet. Een paar simpele woorden die bij mij insloegen als een bom, welke ik graag met jullie wil delen.
Luister naar de muziek in jezelf.
En als je de muziek nog moet vinden, dan zijn deze twee liedjes, welliswaar niet zo indrukwekkend als live vandaag, een goed begin...
Vandaag was ik op de herdenkingsdienst van de vader van mijn goede vriendinnetje I. Als je van mij zou kunnen zeggen dat 2014 niet helemaal lekker begonnen is, dan valt dat in het niet bij de afgelopen slopende weken voor I. en haar familie. Dikke pech, dat was de oorzaak van een val tijdens zijn favoriete sport, waarbij haar vader zodanig landde dat een menswaardig leven uiteindelijk uitzichtloos werd. Vol moed en weloverwogen heeft hij besloten dat het niet meer ging.
Het bizarre van zo'n dienst is dat je iemand die je al kent, door alle verhalen die er verteld worden, nog beter leert kennen. En dat is nu juist zo jammer, want je mag iemand dan nog meer dan je al deed, maar je kan er dan niets meer mee doen.
Een aantal redenen dat ik I. zo graag als vriendin heb, is dat ze midden in het leven staat, razend enthousiast is, altijd voor een feestje in is en vooral heel veel lacht. Die eigenschappen heeft ze van haar vader. De bomvolle kerk bewees dat hij voor zo veel mensen belangrijk was. De talloze annekdotes beschreven zijn gevoel voor humor en zijn kameraadschap, maar ook zijn enthousiasme voor kleine dingen in het leven. En dan is er de muziek.
Als er iets is dat vandaag een diepe impact heeft gemaakt, is dat de muziek. Het prachtige zingen van I., de massale inzet van de spiritual 'Sweet chariot'. En bij die muziek hoorde ik de wijsheid voorlezen die I's geweldige vader voor iedereen achterliet. Een paar simpele woorden die bij mij insloegen als een bom, welke ik graag met jullie wil delen.
Luister naar de muziek in jezelf.
En als je de muziek nog moet vinden, dan zijn deze twee liedjes, welliswaar niet zo indrukwekkend als live vandaag, een goed begin...
woensdag 12 februari 2014
Forum
Ik heb er toch aan toegegeven. En ik heb er heel veel spijt van.
Ik dacht dat ik het wel aankon om een internetforum voor lotgenoten te bezoeken, maar helaas maak ik me nu toch continu zorgen. Vooral over de toekomst.
En dan specifiek over de toekomst van de Nederlandse taal...
Nee, over mijn eigen tumor zit ik nog steeds minder in dan over het bijzondere en ronduit onbegrijpelijke taalgebruik van mijn lotgenoten. Begrijp me niet verkeerd. Ik respecteer de gevoelens van de verschillende bezoekers. Iedereen gaat anders met de ziekte om en uitingen van woede, frustratie en verdriet zijn zeker op z'n plaats. Maar verbeterdrang is iets dat mij door mijn lieve ouders met de paplepel is ingegoten. Ik kan niet voorkomen dat ik op mijn handen moet zitten om maar niet te reageren.
Zoals bij:
" "gelukkig" zijn er hier ook lotgenoten waar je ook hun verhalen kunt lezen en delen.
dat steund toch wat."
of
[...] ze word helaas niet meer genezen, zodat ik op internet gelezen heb over [...]
Ik weet het. Ik ben een rare snob.
Waar andere, oudere, eenzame mensen gewoon heel hun ei kwijt willen over iets wat niet te bevatten is, voel ik me nog steeds verbazingwekkend prima en struisvogelig.
Ik heb dus maar besloten om de verschillende fora als volgt te interpreteren: als de obsessieve verbeterdrang die ik voel bij het lezen van deze ontzettend zielige verhalen het ergste is wat ik ervaar op het moment, dan kan het in mijn optiek alleen maar meevallen met hoeveel ik me zorgen maak over mezelf...
Ik dacht dat ik het wel aankon om een internetforum voor lotgenoten te bezoeken, maar helaas maak ik me nu toch continu zorgen. Vooral over de toekomst.
En dan specifiek over de toekomst van de Nederlandse taal...
Nee, over mijn eigen tumor zit ik nog steeds minder in dan over het bijzondere en ronduit onbegrijpelijke taalgebruik van mijn lotgenoten. Begrijp me niet verkeerd. Ik respecteer de gevoelens van de verschillende bezoekers. Iedereen gaat anders met de ziekte om en uitingen van woede, frustratie en verdriet zijn zeker op z'n plaats. Maar verbeterdrang is iets dat mij door mijn lieve ouders met de paplepel is ingegoten. Ik kan niet voorkomen dat ik op mijn handen moet zitten om maar niet te reageren.
Zoals bij:
" "gelukkig" zijn er hier ook lotgenoten waar je ook hun verhalen kunt lezen en delen.
dat steund toch wat."
of
[...] ze word helaas niet meer genezen, zodat ik op internet gelezen heb over [...]
Ik weet het. Ik ben een rare snob.
Waar andere, oudere, eenzame mensen gewoon heel hun ei kwijt willen over iets wat niet te bevatten is, voel ik me nog steeds verbazingwekkend prima en struisvogelig.
Ik heb dus maar besloten om de verschillende fora als volgt te interpreteren: als de obsessieve verbeterdrang die ik voel bij het lezen van deze ontzettend zielige verhalen het ergste is wat ik ervaar op het moment, dan kan het in mijn optiek alleen maar meevallen met hoeveel ik me zorgen maak over mezelf...
zondag 9 februari 2014
Wakker
Als je wakker wordt na een operatie zijn er een paar dingen die meteen opvallen.
Het plafond is overal in het gebouw het zelfde.
Je weet niet precies meer waar je bent en wat je er ook al weer kwam doen.
Als je even knippert met je ogen ben je al weer een kwartier verder in de tijd.
Toen ik vorige week vrijdag wakker werd, was ik in goede doen. Ik zou vanaf nu appendixloos door het leven gaan en dat ik stijf stond van de pijnstillers had ik toen ook nog niet door. Als een kind van deze tijd zette ik snel en schaamteloos 'Alive en kicking' op Facebook. Dat 'kicking' was lichtelijk overdreven, want ik had nog niet echt een poging ondernomen om iemand of iets te schoppen en ik kwam er vrij snel achter dat schoppen, of elke andere willekeurige beweging, toch best lastig is met narcose in je lijf.
En dan bedenk je je iets. Dat gevoel dat je moet plassen. Van het katheter dat ik had, vroeg ik toen ik wakker werd direct of die eruit mocht, omdat dat slangetje vooral voelde als een blaasontsteking. Maar zo'n slangetje heeft dus wel nut. Aan de andere kant, was het meteen een uitdaging om een poging te doen uit m'n bed te komen.
Ik vroeg aan de verpleegster of ze kon vertellen waar de wc was.
"Wacht maar even," zei ze en ze liep weg.
"Eh, ja hallo! Maar ik moet plassen!" riep ik nog.
En binnen een minuut is ze terug met een rolpo, of een rolstoel met een pan er in. En dan frons je en denk je: ja dag! Dat gaan we niet doen!
Ik probeer op te staan. En dan zijn er een paar dingen die meteen opvallen:
De horizon gaat alle kanten op.
Je weet niet meer waarom je ook alweer ging staan en waarom alles pijn doet.
Tot slot dank je de hemel dat de zuster die rolpot heel snel onder je billen schuift.
Het plafond is overal in het gebouw het zelfde.
Je weet niet precies meer waar je bent en wat je er ook al weer kwam doen.
Als je even knippert met je ogen ben je al weer een kwartier verder in de tijd.
Toen ik vorige week vrijdag wakker werd, was ik in goede doen. Ik zou vanaf nu appendixloos door het leven gaan en dat ik stijf stond van de pijnstillers had ik toen ook nog niet door. Als een kind van deze tijd zette ik snel en schaamteloos 'Alive en kicking' op Facebook. Dat 'kicking' was lichtelijk overdreven, want ik had nog niet echt een poging ondernomen om iemand of iets te schoppen en ik kwam er vrij snel achter dat schoppen, of elke andere willekeurige beweging, toch best lastig is met narcose in je lijf.
En dan bedenk je je iets. Dat gevoel dat je moet plassen. Van het katheter dat ik had, vroeg ik toen ik wakker werd direct of die eruit mocht, omdat dat slangetje vooral voelde als een blaasontsteking. Maar zo'n slangetje heeft dus wel nut. Aan de andere kant, was het meteen een uitdaging om een poging te doen uit m'n bed te komen.
Ik vroeg aan de verpleegster of ze kon vertellen waar de wc was.
"Wacht maar even," zei ze en ze liep weg.
"Eh, ja hallo! Maar ik moet plassen!" riep ik nog.
En binnen een minuut is ze terug met een rolpo, of een rolstoel met een pan er in. En dan frons je en denk je: ja dag! Dat gaan we niet doen!
Ik probeer op te staan. En dan zijn er een paar dingen die meteen opvallen:
De horizon gaat alle kanten op.
Je weet niet meer waarom je ook alweer ging staan en waarom alles pijn doet.
Tot slot dank je de hemel dat de zuster die rolpot heel snel onder je billen schuift.
donderdag 6 februari 2014
Ziek
Ik probeer mijn teksten altijd een beetje op te leuken. Het mooie en het speciale in kleine dingen te zien. Een simpele beschrijving van de feiten is nuttig, maar half de pret niet.
Een simpele beschrijving van een feit: ik heb kanker.
Die drie woorden klinken zo ontzettend veel heftiger dan dat het voelt. Het voelt namelijk eerlijk gezegd helemaal niet zo heftig. Misschien, dat heb ik wel vaker, ben ik nu gewoon een beetje aan het struisvogelen. Ik negeer de negativiteit.
Dat gezegd hebbend, de afgelopen dagen waren eigenlijk erg gezellig. Het leek af en toe wel een beetje alsof ik jarig was. Telefoontjes, berichtjes, en veel mensen op bezoek. Ik besef me wel dat ik het in de toekomst misschien moeilijk krijg, vooral als ik onderworpen word aan deze op een soort stoofschotel gelijkende operatie, maar ik voelde me de afgelopen dagen echt een ontzettend feestvarken. Ik merk wel dat niet iedereen het even makkelijk vind, of dat mensen ervan schrikken. Dat vind ik raar. Ik voel me dan haast schuldig dat ik ze vertel hoe het zit en dat het waarschijnlijk allemaal wel mee valt. Alsof ik mensen iets ergs vertel, maar dat de ernst een beetje een dooie mus is, of een springlevende.
Humor is in elk geval het beste medicijn. Zo kon ik zaterdag nog niet lekker lopen, maar heb ik wel met m'n zusje een rolstoelrally door het Diaconessenhuis kunnen houden. En dat ging ongeveer zo:
Niet super nuttig, noch een feit, maar wel dubbel de pret.
Een simpele beschrijving van een feit: ik heb kanker.
Die drie woorden klinken zo ontzettend veel heftiger dan dat het voelt. Het voelt namelijk eerlijk gezegd helemaal niet zo heftig. Misschien, dat heb ik wel vaker, ben ik nu gewoon een beetje aan het struisvogelen. Ik negeer de negativiteit.
Dat gezegd hebbend, de afgelopen dagen waren eigenlijk erg gezellig. Het leek af en toe wel een beetje alsof ik jarig was. Telefoontjes, berichtjes, en veel mensen op bezoek. Ik besef me wel dat ik het in de toekomst misschien moeilijk krijg, vooral als ik onderworpen word aan deze op een soort stoofschotel gelijkende operatie, maar ik voelde me de afgelopen dagen echt een ontzettend feestvarken. Ik merk wel dat niet iedereen het even makkelijk vind, of dat mensen ervan schrikken. Dat vind ik raar. Ik voel me dan haast schuldig dat ik ze vertel hoe het zit en dat het waarschijnlijk allemaal wel mee valt. Alsof ik mensen iets ergs vertel, maar dat de ernst een beetje een dooie mus is, of een springlevende.
Humor is in elk geval het beste medicijn. Zo kon ik zaterdag nog niet lekker lopen, maar heb ik wel met m'n zusje een rolstoelrally door het Diaconessenhuis kunnen houden. En dat ging ongeveer zo:
Niet super nuttig, noch een feit, maar wel dubbel de pret.
Abonneren op:
Posts (Atom)