Spiegel

Ik houd van spiegels. Noem me ijdel, noem me obsessief, maar ik houd gewoon heel erg van spiegels. Toen ik nog een kind was kon ik al uren voor een spiegel staan. Of zitten. Ik keek natuurlijk naar hoe ik er zelf uitzag, maar ik kon me nog beter verliezen in die fantasiewereld die achter die spiegel plaats vond.
Als je nou eens door die spiegel heen kon stappen, naar die wereld waarin alles precies tegenovergesteld was? Als de deur van je kamer naar links open ging in plaats van naar rechts? En wat als je dan ook in de rest van je huis alles tegenovergesteld zou vinden? Als de trap andersom zou draaien? En wat als je geen schaduw meer zou hebben, omdat je schaduw altijd naar de zon gedraaid zou staan?
In een spiegel vallen al je vreemdheden je veel beter op. Mijn neus staat in de spiegel iets naar rechts en ik schrijf veel beter met links :) De zon schijnt vanuit het noorden en draait langzaam naar het oosten, waardoor het oranje herfstlicht mijn kamer toverachtig mooi maakt. Ik loop door mijn spiegelkamer en alles klopt toch niet. Want niets is te lezen en mijn tekeningen zijn lang niet zo mooi. Buiten zou ik niet meer kunnen fietsen omdat ik niet meer weet hoe ik op moet stappen en met welke voet ik eerst moet trappen. De zee ruist in het oosten, waar ik niet zou willen zijn en mijn orientatie is compleet verdwenen. Stopt de auto op het kruispunt wel? Of gelden voorangsregels nu niet meer? Ik kwam van rechts! Of, nee! Links!! Of.. Als ik me omkeer om naar huis te gaan: is mijn huis aan de linker of de rechter kant van de straat? Een vaag beeld van herkenning, want een piano speelt van hoog naar laag van links naar rechts. Mijn kamer is de andere maar steeds de zelfde en de spiegel leidt me terug naar mij.
Zo ging mijn spiegelwereld als een droom voorbij.

Bad.

Er zit olie in 't bad. Op de rand een leeg flesje. Blauw-groen water ruikt naar lavendel, en de kraan maakt bubbels op het oppervlak. De klassieke muziek hoor ik niet, alleen maar zacht geruis. Als ik nu een vis zou zijn zou ik voor altijd onderwater blijven. Mijn haar gaat door de war en drijft als zeewier om me heen. De belletjes op m'n gezicht rollen over m'n wangen naar boven. Ze klinken als koude cassis met een ijsblokje op een frans terras, terwijl de zon net ondergaat.
Adembenemend. Een grote bel stijgt op. Blub!
Mijn tenen worden koud, dus ik draai me maar weer om.

Overpeinzing

Wat is jouw inspiratie?
Wat laat jouw hart sneller kloppen?
Ik peins...

Al een paar dagen ben ik redelijk onafscheidelijk met mijn nieuwste aankoop qua boeken. Mijn overvolle tas is de tijdelijke, nog overvollere behuizing van het boek "the Element" van Sir Ken Robinson. Dat is een professor die vindt dat school creativiteit afkapt en kinderen door de manier waarop onze kenniseconomie is opgebouwd, emotioneel en cultureel worden afgestompt.
Ik moet eerlijk zijn. Het boek raakt me. Langzaam kom ik tot het besef dat mijn eigen volharding in het willen passen in de kenniseconomie ook mij heeft gelimiteerd. Ik wilde ook altijd de beste zijn. Sterker nog, ik vond mijzelf altijd de beste. Maar op een één of andere manier hadden ze dat op mijn middelbare school nooit zo door. Ik vond mijzelf een briljant verhalen verteller. Maar omdat ik mijn spelling en grammatica niet onder controle had, stond ik het eerste half jaar van mijn brugklas een 3 voor Nederlands. Langzaam begon ik het nog logisch te vinden ook. Mijn docent kon namelijk nog veel beter verhalen vertellen dan ik, en hij maakte er ook geen spelfouten bij :) Het vervelende van kind zijn is dat je dan ook maar gelooft dat je niet goed bent in Nederlands.
Uiteindelijk heb ik me volgens de kenniseconomische ladder toch tot de bovenkant van de maatschappij weten te werken. Bijna klaar met de studie, vooruitzichten op een leuke baan. En schrijven doe ik er maar bij als hobby. De bestseller die ik schrijf blijft voorlopig veilig opgeslagen. Maar waarom? Alleen omdat de kans dat ik veel centen ga verdienen groter is als werknemer bij een groot bedrijf dan dat ik rondkom met een boek wat ik met liefde heb geschreven, maar waarschijnlijk met een 3 wordt afgekapt op m'n spelling:)

Kortom, ben je uit op een mooie confrontatie met je zelf en je eigen talenten, dan is "the Element" een aanrader.

PS. zie ook "do schools kill creativity?" at www.ted.com

Keuzes

Chaotisch is de éénwoordelijke beschrijving van de planeet die Marie heet. Als ADD een werkwoord was zou het om de gesproken zin uit mijn mond kunnen komen. Ik zal nog even nader uitleggen waarom.
Ik ben al een jaar bijna klaar met mijn studie, en in dat jaar is het voor niemand in mijn omgeving duidelijk wat bijna is, including me.
Mijn grootste probleem is dat ik geen besef van tijd heb. Ik kan dagen voor me uit kijken in de bibliotheek totdat er wordt omgeroepen: De bibliotheek gaat over enkele minuten sluiten, wilt u uw gebruikte boeken terug zetten en de zaal verlaten. Waarna ik besef dat ik alleen heb lopen piekeren over wat ik allemaal nog precies moet doen, maar zonder enige vooruitgang in wat ik had kunnen doen. En dat is precies waar ik nog meer moeite mee heb. Keuzes maken. Ik kan onmogelijk zelf bedenken welke opdracht ik eerst wil doen, wie van mijn gemiste oproepen ik eerst terug moet bellen. Ik betrap mijzelf er zelfs op dat ik een minuut kan piekeren over het antwoord op de vraag of ik een tasje wil. Wil ik een tasje? Misschien is het wel handig. Maar niet goed voor het milieu. Het kan ook wel in m'n rugzak. Of ik kan het gewoon vasthouden. Zouden ze papieren zakjes hebben?
Nog erger is als je voor de bouwput van het fsw staat en geen idee hebt of je nou linksom of rechtsom naar het station wil fietsen.
Al deze vragen zorgen ervoor dat ik nog meer pieker. Als ik over zulke simpele dingen al moeite heb om te bedenken wat ik moet doen, hoe moet ik dan in hemelsnaam bedenken wat ik later wil worden? En hoe? En wanneer?
Ik studeer, ben nu echt bijna klaar, whatever that means, en nu moet ik bedenken.. Wil ik een Master doen?
Een master maakt een Bachelor tot een geheel. Tot nu toe werd ik bij de solicitaties die ik deed nog net niet uitgehoond, maar een "sorry, we zoeken eigenlijk iemand met stageervaring" is wel een algemene strekking van het verhaal. En dan bedoelen ze een echte stage.
Een Master geeft me ook de gelegenheid om me verder te verdiepen in mijn vak. Er is echter een verschil tussen verdiepen en verdrinken en ik ben bang dat ik dat laatste doe. Want nog een jaar afhankelijk, niet zelf werkend, geen eigen woonruimte hebbend, daar word ik heel ongelukkig van.
Mijn keuze bestaat nu uit.. met een 'onaffe' studie aan het werk, of nog minimaal een jaar (want mezelf kennende red ik 't niet in een jaar) beunen voor de betere baan, een interessanter papiertje, en vooral het idee dat ik me er doorheen geslagen heb.
Wat te doen?
Het antwoord valt te verwachten. Waar ik 10 minuten kan piekeren of ik links óf rechtsom fiets, met óf zonder papieren óf plastic tasje, doe ik over mijn masterkeuze ook nog eens kwadratisch lang, naast het feit dat ik m'n bachelor eerst nog moet afronden. En met te lang geen keuze maken, wordt de keuze gemaakt.

Ik ben te laat. Geen master dit jaar, maar op zoek naar een baan. En nu nog kiezen welke....

Gelijk

Soms, maar echt heel soms, denk ik wel eens dat ik misschien toch rechten had kunnen studeren. Ik heb het altijd glashard ontkent. Rechten, dat was niets voor mij. Toen ik nog jong en onbezonnen was, leek in mijn puberale opstandigheid de advocatuur me een suffe, brallerige bezigheid en een studie voor mensen die maar wat kozen omdat ze niet wisten wat ze anders moesten doen. Mijn vooroordelen van het juristenleven bestonden voornamelijk uit het idee dat grote zakenlieden en andere zichzelf belangrijk-vindende mannen zouden lopen bekvechten over geld, macht en status. En dat soort onzin kon mijn a-commerciele instelling gewoon niet zo goed aan.
Natuurlijk zag ik mijn pa ook goede dingen doen, maar het voorkomen van massaontslagen kwam toen nog niet op mijn lijstje van hemelse deugden.

Maar langzaamaan moet ik toegeven dat knutselen met het recht erg vermakelijk kan zijn. Het naleven van rechtvaardigheid stijgt in mijn achting, maar toch geniet mijn voorkeur vooral het plagen en provoceren van het systeem. Geen parkeerbon in onze familie wordt niet meer tot hoger beroep uitgevochten. Ik begrijp langzaam aan dat je gewoon een heel sneaky, gna-gna goed gevoel krijgt als je de boel licht bedonderd, maar er compleet legitieme argumenten voor geeft en, het allerbelangrijkste, een schoorvoetend gelijk krijgt van de tegenpartij.

Want to join twitter?

Want to join twitter?
Deze simpele vraag staat vandaag maar liefst vier keer in mijn mailbox. Ik noem de vraag simpel, omdat het een ja/nee-vraag die niet uit al te veel woorden bestaat, maar eigenlijk vind ik de vraag helemaal niet zo simpel. Eigenlijk is de vraag heel existentieel. Do I want to join twitter?

Ik heb geen flauw idee. Natuurlijk volg ik de media ook en ben ik ervan op de hoogte dat iedereen twittert. Er komt heel veel zin en onzin naar voren over mensen die twitteren dat ze zich op de wc zitten te vervelen, of in de tweede kamer (wat mij betreft geen groot verschil). Met twitter kan je mensen volgen en kunnen mensen volgen wat ik doe. En dat is mijn grootste angst.
Ik vind het super interessant om mensen te volgen, al of niet naar de wc. Maar dat mensen jou willen volgen impliceert dat mensen denken dat je een razend interessant leven hebt. Dat het de moeite waard is om te weten dat je op de wc zit, omdat je in de overige 23,5 uur van je dag wel de wereld aan het redden bent. Bij mij breekt het zweet uit als ik er aan denk dat mijn twitter alleen bestaat uit:
"Ik zit achter m'n bureau naar 't scherm te staren" - 9.15
"Nog steeds aan 't staren" -10.05
"Maar een bakkie doen" - 10.30
"Vijftien woorden geschreven... en weer gedelete" - 10.45
"Al bijna een titel voor m'n bestseller" -11.13
"Oh nee, toch niet...." -11.20
"Op de wc... Sudoku oplossen"- 13.07

Wat een armoe.. Dan kan ik beter gewoon liegen en melden:
"Een oplossing vinden voor het Midden-Oosten conflict" - 11.44
"Twee vrouwtjes uit een brandende flat vissen" - 12.30
"De poolkappen bevriezen met mijn minty adem :)" - 14.09
"Op de wc... met Brad Pitt" -21.30

Misschien ben ik dan wel interessant, willen mensen mijn twitter volgen en maak ik iedereen gelukkig met mijn 140 tekens.

Do you want to join twitter?

Maybe later...

Zo Veel

Weet je wat het is?
Het is ZO VEEL. Een leven met ADD is ook niet alles, want je ziet ZO VEEL. Ik heb wel eens een poging gedaan om een heel simpel schouwspel goed te omschrijven. Onmogelijk.
Twee mensen zit en op een rode Ikea bank naast elkaar. De een is een jongen. Bruin haar, groene ogen, 5 moedervlekken in z'n gezicht en een in z'n nek, met acne en iets wat op exceem lijkt op z'n oogleden. Z'n haar is net iets te vettig om nog zonder lichte walging doorheen te strijken en zijn ogen staan gelukkig. Hij heeft een heel klein beetje spinazie tussen z'n tanden en nog minder op zijn zacht-gele Lacoste-polo gemorst en hij heeft met bleek een vlekje uit zijn broek geprobeert te halen. Althans, zijn moeder, waarschijnlijk. De jongen heeft nog niet genoeg baardgroei om zich te scheren, maar een heel zacht klein beetje dons licht op door het schijnsel van de televisie.
De ander is een meisje en ze leunt tegen de jongen aan. Nog niet volgroeid en niet heel mooi, maar haar gelukkige glimlach doet je denken van wel. Haar haren zijn lang en krullend op een lok na die niet goed meekrult met de andere lokken, maar de andere kant op steekt. Haar trui is te groot voor haar en heeft een mannelijk model en haar handen zijn nauwelijks zichtbaar.
Dan verdwijnt het beeld alweer, want m'n tram rijd weer door.

Crisis

Crisis.
Wat een mooi woord is dat eigenlijk. Crisis. Een goede krachtterm, alsof je het vanzelf in paniek uit moet schreeuwen. Aaaaah! Crisis!
Een woord van wanneer je het hoort meteen het gevoel krijgt dat er iets mis is.
Crisis.
De schoonheid van Crisis is dat het woord bij alles past. Zolang het onderwerp waar je een mening over wilt geven maar niet te positief is.
Gelukkig! Ik mag crisis later van alles de schuld geven. Als ik arm ben, komt het door de financiele crisis. Geen baan? Financiele crisis. Gedumpt? Relationele crisis. Depressief? Emotionele crisis. Ik schuif alles van me af en wijt het allemaal aan de crisis. Heerlijk.