As I was so busy with studying, cooking, reading, sleeping and preparing my class for today, I never had the chance to read/see the speech. Untill just now.
Why can't I remember Bush', or even Clinton's speech? Maybe it's because I didn't read the newspapers as frequent 4, 8 and 12 years ago. But even so. What would be there to read? Did I miss anything? Were Bush's words as inspiring for the mass? I cannot believe it. I think B.O.'s speech is outstanding! It nearly made me cry. I could almost say that, maybe, for the first time in my live it almost made me wanting to be American. I doubt that he's perfect, I doubt that he will solve more than 5% of the problems in the world. But if his administration is just half as good as his speech was, I think that might be good enough for me.
donderdag 6 november 2008
zondag 10 augustus 2008
Disparue
Soms verdwijn ik... Naar een andere wereld... Een wereld heet tentamens en de andere wereld heet CISV. Wat ik de afgelopen maand gedaan heb is te lezen op:
woodenshoestringvillage.wordpress.com
X
woodenshoestringvillage.wordpress.com
X
vrijdag 23 mei 2008
Ruzie. (of wat ik me er bij voorstel)
Het licht gaat aan in de woonkamer. Een man komt, zichtbaar vermoeid, binnen en hangt zijn jas over de leuning van de stoel die aan de eettafel staat. Hij loopt door naar de ijskast, waaruit hij een biertje pakt, en naar de voorraadkast, waaruit hij een zak chips pakt en stort zich in een vloeiende beweging op de bank voor de tv. Al zappend tussen het nieuws en MTV schopt hij zijn schoenen uit en legt zijn voeten te rusten op de stapel kranten die op de salontafel liggen.
Dan klinkt het slot in de deur. Zijn vrouw komt thuis...
"Ja, hoor, het is weer zo ver!" schalt het door de kamer. "Meneertje komt thuis en vind dat hij niets meer hoeft te doen in huis! Had je niet heel even de moeite kunnen nemen om de vaatwasser leeg te ruimen? Je hebt je jas nog niet eens opgehangen! Ik wordt echt gek van die puinhoop." De vrouw haalt diep adem en gaat verder.
"Jij denkt zeker dat ik alles wel alleen af kan, he? Dat alles zo maar vanzelf gebeurt. Ik doe verdorie echt alles in huis! De boodschappen, de strijk, de was. Ik sta zelfs 's ochtends eerder op om je ontbijt klaar te maken! Maar wordt het gewaardeerd? Nee hoor! Meneer neemt niet eens de moeite om z'n schoenen te vegen voor hij binnenkomt. En die chips had je ook even in een bak kunnen doen. Dat zou wel zo sociaal zijn, he? Maar pff, wat maakt dat jou ook uit". De man kijkt niet op maar zapt terug naar het journaal.
"Oh, ja. Meneertje moet het journaal natuurlijk zien. Al die narigheid. Alsof wij met z'n tweeën niet genoeg problemen hebben. Maar ja, met MIJ praat je nooit! En waarom moet je nu naar het journaal kijken als we ook al een abonnement hebben op de krant? Of denk je dat die kranten alleen maar kunnen dienen als voetenbankje? Ik wordt gewoon zo hopeloos van je af en toe!"
Haar stem breekt. "Ik heb gewoon het idee dat je niet meer van me houdt! Ik krijg niet eens een zoen van je als ik binnenkom. Vroeger verraste je me nog wel eens met bloemen. Nou ja, je weet dat ik allergisch ben, maar zo iets is toch niet te veel gevraagd? Ik bedoel, bonbons of zo mogen ook, of vindt je me soms te dik? Nou, dan klopt er echt iets niet aan je. Ik laat me door jou echt geen minderwaardigheidscomplex aanpraten. Ik ben normaal heel aantrekkelijk! Ik ben vandaag alleen een beetje moe. Het was zo'n drukke dag, ik heb wel twee uur in de file gestaan, en nu ben ik eindelijk thuis om m'n lieve mannetje te begroeten, en dan krijgen we weer ruzie. Je houdt toch nog wel van me? We hebben zoveel meegemaakt. Ik vind dat we geen ruzie meer moeten maken, ander groeien we alleen maar uit elkaar."
Ze gaat naast haar man zitten die zwijgend, maar begrijpend haar arm op haar heen slaat. Ze zucht en zegt: "Ik vind het zo heerlijk dat wij alles rationeel uit kunnen praten," en iets zachter, "Misschien hebben we daarvoor allebei wel een beloning verdient."
Ze knoop de bovenste knoopjes van haar bloesje los. De man glimlacht en trek haar naar zich toe en zoent haar. Zij staat op en verleid hem giechelend naar de slaapkamer...
Op de drempel draait hij zich om, loopt terug naar de tv en zet hem uit, dimt het licht.... En haalt twee oordopjes uit zijn oren...
Dan klinkt het slot in de deur. Zijn vrouw komt thuis...
"Ja, hoor, het is weer zo ver!" schalt het door de kamer. "Meneertje komt thuis en vind dat hij niets meer hoeft te doen in huis! Had je niet heel even de moeite kunnen nemen om de vaatwasser leeg te ruimen? Je hebt je jas nog niet eens opgehangen! Ik wordt echt gek van die puinhoop." De vrouw haalt diep adem en gaat verder.
"Jij denkt zeker dat ik alles wel alleen af kan, he? Dat alles zo maar vanzelf gebeurt. Ik doe verdorie echt alles in huis! De boodschappen, de strijk, de was. Ik sta zelfs 's ochtends eerder op om je ontbijt klaar te maken! Maar wordt het gewaardeerd? Nee hoor! Meneer neemt niet eens de moeite om z'n schoenen te vegen voor hij binnenkomt. En die chips had je ook even in een bak kunnen doen. Dat zou wel zo sociaal zijn, he? Maar pff, wat maakt dat jou ook uit". De man kijkt niet op maar zapt terug naar het journaal.
"Oh, ja. Meneertje moet het journaal natuurlijk zien. Al die narigheid. Alsof wij met z'n tweeën niet genoeg problemen hebben. Maar ja, met MIJ praat je nooit! En waarom moet je nu naar het journaal kijken als we ook al een abonnement hebben op de krant? Of denk je dat die kranten alleen maar kunnen dienen als voetenbankje? Ik wordt gewoon zo hopeloos van je af en toe!"
Haar stem breekt. "Ik heb gewoon het idee dat je niet meer van me houdt! Ik krijg niet eens een zoen van je als ik binnenkom. Vroeger verraste je me nog wel eens met bloemen. Nou ja, je weet dat ik allergisch ben, maar zo iets is toch niet te veel gevraagd? Ik bedoel, bonbons of zo mogen ook, of vindt je me soms te dik? Nou, dan klopt er echt iets niet aan je. Ik laat me door jou echt geen minderwaardigheidscomplex aanpraten. Ik ben normaal heel aantrekkelijk! Ik ben vandaag alleen een beetje moe. Het was zo'n drukke dag, ik heb wel twee uur in de file gestaan, en nu ben ik eindelijk thuis om m'n lieve mannetje te begroeten, en dan krijgen we weer ruzie. Je houdt toch nog wel van me? We hebben zoveel meegemaakt. Ik vind dat we geen ruzie meer moeten maken, ander groeien we alleen maar uit elkaar."
Ze gaat naast haar man zitten die zwijgend, maar begrijpend haar arm op haar heen slaat. Ze zucht en zegt: "Ik vind het zo heerlijk dat wij alles rationeel uit kunnen praten," en iets zachter, "Misschien hebben we daarvoor allebei wel een beloning verdient."
Ze knoop de bovenste knoopjes van haar bloesje los. De man glimlacht en trek haar naar zich toe en zoent haar. Zij staat op en verleid hem giechelend naar de slaapkamer...
Op de drempel draait hij zich om, loopt terug naar de tv en zet hem uit, dimt het licht.... En haalt twee oordopjes uit zijn oren...
donderdag 15 mei 2008
Requiem voor een duif...
Een duif... Ik ben niet zo heel gek op duiven. Eigenlijk vind ik het maar vieze, schijtende beesten, waarvan er veel te veel zijn. En toch, met deze duif heb ik medelijden. Het is middag en onnoemelijk warm en deze duif ligt in de zon op het parkeerterrein al een paar uur dood te zijn. Hij is niet door een auto geraakt. Hij is niet door een vogelhater neergeschoten. Het is geen smerig hoopje bloed en veren, maar nog gewoon een duif. Hij is heel netjes, als een grijze oude man in zijn grijsgroene leunstoel in slaap gevallen, om nooit meer wakker te worden. Maar de man, terwijl hij daar zit, word vroeg of laat opgemerkt door een verpleegster, die zich al afvroeg waarom hij zijn ontbijt niet opat. De verpleegster zal een dokter roepen. De dokter zal de familie informeren en de familie, die schouderophalend verdrietig is, zal een plechtige begrafenis regelen met cake en koffie.
De duif zal, ondanks dat hij er nu zo netjes bij ligt, vanavond door een onoplettende, achteruitparkerende bezoeker, alsnog tot een smerig hoopje bloed en veren worden geminimaliseerd. Het zal twee weken in- en uitparkeren en een flinke regenbui duren, voordat meneer duif door de aarde word opgenomen. Waardigheid de grond in geboord.
"Dag meneer Duif", fluister ik, en ik draai een beetje bedroefd mijn hoofd weg van het raam. En terug naar de les.
De duif zal, ondanks dat hij er nu zo netjes bij ligt, vanavond door een onoplettende, achteruitparkerende bezoeker, alsnog tot een smerig hoopje bloed en veren worden geminimaliseerd. Het zal twee weken in- en uitparkeren en een flinke regenbui duren, voordat meneer duif door de aarde word opgenomen. Waardigheid de grond in geboord.
"Dag meneer Duif", fluister ik, en ik draai een beetje bedroefd mijn hoofd weg van het raam. En terug naar de les.
woensdag 7 mei 2008
Weg
Ik ben weg.
Weg uit Amsterdam. Dakloos, thuisloos, nog net niet slapend in een kartonnen doos. Afgelopen week was de maat vol. Ik had plotseling geen zin meer in de nette professor die, ondanks dat 't een degelijke vent is, net iets te vaak mijn appartement binnenkwam om alvast wat dingetjes op te meten, en mij te introduceren aan de aannemer, de asbesttechneut, de elektricien, en een bus vol Polen, en dit alles terwijl ik (om 10 uur toch niet heel abnormaal) in mijn badjas en handdoek op m'n hoofd door het huis slof. Ik was de gene al een poosje voorbij. Ik troostte mij in het begin maar met de gedachten dat een chirurg veel vaker ongegeneerd mensen in pyjama aanspreekt. Van de andere werklui had ik daar iets meer twijfels over. Bovendien, zou mijn huis niet meer mijn huis zijn als ik er niet zonder zorgen in kan rondrennen.
Afgelopen weekend werd dus verhuisweekend. Of, donderdag en vrijdag inpakken, zaterdag en zondag wegwezen. Simpel.
Ik pak een doos en kijk naar mijn troep. 400 cd-hoesjes. Leeg, want al m'n cd's zitten in een map. toch maar in een doos. Eerste jaars boeken. Verkeerde editie, maar toch wel leuk, in een doos. Elfenvleugels, awww... van een feestje van twee jaar geleden. in een doos, met andere verkleed dingen. Kandelaartjes, spiegeltjes, kraaltjes, elastiekjes, zeepjes, hotelshampoos, souvenirs uit Canada/Brazilie/Japan/Mexico/.... Zo vind ik minstens vijfduizend items met verschillende achtergronden, waarden en 20 dozen later, zijn de dozen op, en ben ik nog niet aan mijn kleren begonnen. Als ik mijn slaapkamertje van 4 bij 3 leeg heb, sjouw ik alles naar beneden en merk dat Claire, de beste verhuizer aller tijden, in haar eentje de complete keuken in slechts 5 dozen heeft gedaan.
De moed zakt me een beetje in de schoenen. Dit hele huis(!) moest worden verkast naar ons ouderlijk huis. Wellicht kent u mij en mijn familie een beetje. Clutter is our middle name. Minimalisme is in ieder geval NIET door een Boddaert uitgevonden. Het inpakken ging tot nu toe, het verhuizen ging top, maar om een vol huis IN een vol huis proberen te passen, is werkelijk een hele grote uitdaging.
Het resultaat? Ik ben zielsgelukkig dat mijn ouders ver weg op vakantie zijn, en voorlopig nog niet thuis zijn. Mijn oude slaapkamer kan net dicht, maar om te slapen moet ik als een prinses op de erwt drie matrassen beklimmen en tussen een rij verhuisdozen de uitdaging wagen. We hebben in ieder geval vastgesteld dat niemand uit de familie op skivakantie kan (thank God its spring!) aangezien onze schuurzolder die al afgeladen was met skies nu ook een driedeurs klerenkast, en twee tweepersoons bedden bevat. Het erge is dat 80% van alles dat we opslaan van mij is, en 15% van mij en Joris samen. 5% van de troep is niet door mijn toedoen.
En nog, toen ik maandag naar mijn tante vertrok met de spullen die ik ECHT nodig zou hebben tijdens mijn dakloze bestaan, schrok ik van de enorme hoeveelheid spullen die ik heb. Zoals mijn zusje met recht zei: "Marie! Je bent pas 25! Hoe kan jij nu al zoveel troep hebben?! Hoe moet dat als je 50 bent?"
Ik weet t niet. Geen flauw idee. Ik geloof dat ik voor de tweede week van juni (na mijn tentamens) misschien nog een laat goed voornemen heb. Mijn troep moet weg.
X
P.S.
Serieus, ik ben van plan om van maandag 9 juni tot zondag 15 juni mijn troep te minimaliseren.
Geloof je me niet? Wil je het met je eigen ogen zien? Of heb je suggesties hoe het allemaal beter/schoner/feng shui-er/gezelliger kan? Schroom dan niet en nodig jezelf uit om mij dan maar eens te vertellen hoe het moet.
Weg uit Amsterdam. Dakloos, thuisloos, nog net niet slapend in een kartonnen doos. Afgelopen week was de maat vol. Ik had plotseling geen zin meer in de nette professor die, ondanks dat 't een degelijke vent is, net iets te vaak mijn appartement binnenkwam om alvast wat dingetjes op te meten, en mij te introduceren aan de aannemer, de asbesttechneut, de elektricien, en een bus vol Polen, en dit alles terwijl ik (om 10 uur toch niet heel abnormaal) in mijn badjas en handdoek op m'n hoofd door het huis slof. Ik was de gene al een poosje voorbij. Ik troostte mij in het begin maar met de gedachten dat een chirurg veel vaker ongegeneerd mensen in pyjama aanspreekt. Van de andere werklui had ik daar iets meer twijfels over. Bovendien, zou mijn huis niet meer mijn huis zijn als ik er niet zonder zorgen in kan rondrennen.
Afgelopen weekend werd dus verhuisweekend. Of, donderdag en vrijdag inpakken, zaterdag en zondag wegwezen. Simpel.
Ik pak een doos en kijk naar mijn troep. 400 cd-hoesjes. Leeg, want al m'n cd's zitten in een map. toch maar in een doos. Eerste jaars boeken. Verkeerde editie, maar toch wel leuk, in een doos. Elfenvleugels, awww... van een feestje van twee jaar geleden. in een doos, met andere verkleed dingen. Kandelaartjes, spiegeltjes, kraaltjes, elastiekjes, zeepjes, hotelshampoos, souvenirs uit Canada/Brazilie/Japan/Mexico/.... Zo vind ik minstens vijfduizend items met verschillende achtergronden, waarden en 20 dozen later, zijn de dozen op, en ben ik nog niet aan mijn kleren begonnen. Als ik mijn slaapkamertje van 4 bij 3 leeg heb, sjouw ik alles naar beneden en merk dat Claire, de beste verhuizer aller tijden, in haar eentje de complete keuken in slechts 5 dozen heeft gedaan.
De moed zakt me een beetje in de schoenen. Dit hele huis(!) moest worden verkast naar ons ouderlijk huis. Wellicht kent u mij en mijn familie een beetje. Clutter is our middle name. Minimalisme is in ieder geval NIET door een Boddaert uitgevonden. Het inpakken ging tot nu toe, het verhuizen ging top, maar om een vol huis IN een vol huis proberen te passen, is werkelijk een hele grote uitdaging.
Het resultaat? Ik ben zielsgelukkig dat mijn ouders ver weg op vakantie zijn, en voorlopig nog niet thuis zijn. Mijn oude slaapkamer kan net dicht, maar om te slapen moet ik als een prinses op de erwt drie matrassen beklimmen en tussen een rij verhuisdozen de uitdaging wagen. We hebben in ieder geval vastgesteld dat niemand uit de familie op skivakantie kan (thank God its spring!) aangezien onze schuurzolder die al afgeladen was met skies nu ook een driedeurs klerenkast, en twee tweepersoons bedden bevat. Het erge is dat 80% van alles dat we opslaan van mij is, en 15% van mij en Joris samen. 5% van de troep is niet door mijn toedoen.
En nog, toen ik maandag naar mijn tante vertrok met de spullen die ik ECHT nodig zou hebben tijdens mijn dakloze bestaan, schrok ik van de enorme hoeveelheid spullen die ik heb. Zoals mijn zusje met recht zei: "Marie! Je bent pas 25! Hoe kan jij nu al zoveel troep hebben?! Hoe moet dat als je 50 bent?"
Ik weet t niet. Geen flauw idee. Ik geloof dat ik voor de tweede week van juni (na mijn tentamens) misschien nog een laat goed voornemen heb. Mijn troep moet weg.
X
P.S.
Serieus, ik ben van plan om van maandag 9 juni tot zondag 15 juni mijn troep te minimaliseren.
Geloof je me niet? Wil je het met je eigen ogen zien? Of heb je suggesties hoe het allemaal beter/schoner/feng shui-er/gezelliger kan? Schroom dan niet en nodig jezelf uit om mij dan maar eens te vertellen hoe het moet.
dinsdag 15 april 2008
FW: FW:.... om te huilen.....
Het is weer eens zover...
Een hele lieve, hartelijke, bezorgde vriendin van mij stuurt mij een mailtje. Helaas geen hé-hoe'st-met-jou-mailtje vandaag, maar een FW: FW: FW: MOET JE LEZEN!! KIPPENVEL- mailtje. Zo'n mailtje dat bijna altijd begint met: "Ik kreeg tranen in m'n ogen toen ik het las!"
Ik ook.
Ik krijg tranen in mijn ogen en ik heb een brok in m'n keel. Ik (!) heb vriendinnen, die ik waardeer en koester, die werkelijk en oprecht het idee hebben dat ze iemand helpen als ze zo'n mailtje doorsturen. Ik heb vriendinnen die er blindelings vertrouwen in hebben dat als een of ander obscuur figuur meld dat hij doodgaat als je zijn mailtje niet doorstuurd, ook braaf dat mailtje doorsturen. Ik heb vriendinnen die spam doorsturen, zonder ook maar enig idee hebben wat voor leed ze de rest van de wereld berokkenen. Ik heb bijna tranen van schaamte.
Ik lees de kettingbrief. Het verhaal wat verteld wordt is, uiteraard, totaal ongeloofwaardig. Arme vent heeft n kind, maar het kind is ziek en het kind gaat dood. Maar oh, hallelujah!! AOL/MSN/Elvis/whoever geeft geld voor elk doorgestuurde mailtje, wat heel goed van pas komt bij de chemo's/open hartoperatie/littekenbehandeling. Ik schud mijn hoofd. Hoe KAN iemand erin trappen???!!
Google bevestigd al snel wat ik al wist. De arme man heeft, uiteraard, geen kind dat ziek is, of ook maar enigszins lijkt op het beschreven kind. De arme man is al VIER (ja 4!!!!) jaar bezig om mensen die hem lastig vallen met giften/inzamelingsacties/gebedsgenezers te vertellen dat hij nooit zo'n mail heeft gestuurd en dat iemand zijn adres er onder heeft gezet. Nu ben ik gewoon pissig. Al vier jaar is het bekend dat deze mail onzin is. Waarom??? Waarom heb ik vriendinnen die niet even nadenken of het wel echt waar is???!!!
Afijn, what's done is done. Ik mail haar een subtiel scheldkannonade terug, en niet alleen naar haar, maar naar iedereen die met emailadres op de brief vermeld staat (nog een reden waarom ik een hekel heb aan dit soort dingen; wie weet welke hijger nu mijn email adres heeft?!). Ik ben woest en zit onder de adrenaline...
....En dan krijg ik een inval.... Zo'n spammer is eigenlijk briljant! Slapend rijk word je ermee. Met zoveel enorm domme mensen kan mijn plan absoluut niet mislukken!!!! Ik sprint naar mijn computer en maak mijn opzet.
FW: FW: FW: DOORSTUREN!! Heb meelij!
Lieve mensen,
Ik ben een student van 25 jaar. Ik ben altijd heel gelukkig geweest. Tot voor kort. Ik heb ADD. Aangezien ik mijn studiefinanciering uitgeef aan de verschrikkelijk dure medicijnen voor deze stoornis en voor koffie en muffins in de pauze, ben ik heel erg arm. Ook omdat ik na mijn eerste jaar ben gaan sporten ben ik nu zo veel afgevallen dat mijn zegelring van mijn vingers glijd. Tot overmaat van ramp ben ik tijdens mijn vakantie in Thailand uit mijn penthouse gezet, waardoor mijn studie nu helemaal stagneert.
Ik heb geen rooie cent meer en geen familie om op terug te vallen. Zij keerden mij de rug toe, toen bleek dat ik mijn deel van de erfenis van oma in aandelen Alitalia had gestopt.
Gelukkig wilde Bill Gates mij helpen. Voor elk mailtje wat JIJ doorstuurt naar je allerbeste vrienden, stort Buddy Bill 5 cent op mijn bankrekening. Wees gul, heb een hart, en stuur dit mailtje naar zoveel mogelijk mensen rond. Dit is GEEN kettingbrief! Verbreek de ketting niet!
Geef om deze student. U kunt ook storten op rekeningnr 233757, te Zürich, of zorgen dat Alitalia niet failliet gaat.
Geef om deze student.
Dank u wel.
... Zo.... en nu maar kijken of 't wat word.
Een hele lieve, hartelijke, bezorgde vriendin van mij stuurt mij een mailtje. Helaas geen hé-hoe'st-met-jou-mailtje vandaag, maar een FW: FW: FW: MOET JE LEZEN!! KIPPENVEL- mailtje. Zo'n mailtje dat bijna altijd begint met: "Ik kreeg tranen in m'n ogen toen ik het las!"
Ik ook.
Ik krijg tranen in mijn ogen en ik heb een brok in m'n keel. Ik (!) heb vriendinnen, die ik waardeer en koester, die werkelijk en oprecht het idee hebben dat ze iemand helpen als ze zo'n mailtje doorsturen. Ik heb vriendinnen die er blindelings vertrouwen in hebben dat als een of ander obscuur figuur meld dat hij doodgaat als je zijn mailtje niet doorstuurd, ook braaf dat mailtje doorsturen. Ik heb vriendinnen die spam doorsturen, zonder ook maar enig idee hebben wat voor leed ze de rest van de wereld berokkenen. Ik heb bijna tranen van schaamte.
Ik lees de kettingbrief. Het verhaal wat verteld wordt is, uiteraard, totaal ongeloofwaardig. Arme vent heeft n kind, maar het kind is ziek en het kind gaat dood. Maar oh, hallelujah!! AOL/MSN/Elvis/whoever geeft geld voor elk doorgestuurde mailtje, wat heel goed van pas komt bij de chemo's/open hartoperatie/littekenbehandeling. Ik schud mijn hoofd. Hoe KAN iemand erin trappen???!!
Google bevestigd al snel wat ik al wist. De arme man heeft, uiteraard, geen kind dat ziek is, of ook maar enigszins lijkt op het beschreven kind. De arme man is al VIER (ja 4!!!!) jaar bezig om mensen die hem lastig vallen met giften/inzamelingsacties/gebedsgenezers te vertellen dat hij nooit zo'n mail heeft gestuurd en dat iemand zijn adres er onder heeft gezet. Nu ben ik gewoon pissig. Al vier jaar is het bekend dat deze mail onzin is. Waarom??? Waarom heb ik vriendinnen die niet even nadenken of het wel echt waar is???!!!
Afijn, what's done is done. Ik mail haar een subtiel scheldkannonade terug, en niet alleen naar haar, maar naar iedereen die met emailadres op de brief vermeld staat (nog een reden waarom ik een hekel heb aan dit soort dingen; wie weet welke hijger nu mijn email adres heeft?!). Ik ben woest en zit onder de adrenaline...
....En dan krijg ik een inval.... Zo'n spammer is eigenlijk briljant! Slapend rijk word je ermee. Met zoveel enorm domme mensen kan mijn plan absoluut niet mislukken!!!! Ik sprint naar mijn computer en maak mijn opzet.
FW: FW: FW: DOORSTUREN!! Heb meelij!
Lieve mensen,
Ik ben een student van 25 jaar. Ik ben altijd heel gelukkig geweest. Tot voor kort. Ik heb ADD. Aangezien ik mijn studiefinanciering uitgeef aan de verschrikkelijk dure medicijnen voor deze stoornis en voor koffie en muffins in de pauze, ben ik heel erg arm. Ook omdat ik na mijn eerste jaar ben gaan sporten ben ik nu zo veel afgevallen dat mijn zegelring van mijn vingers glijd. Tot overmaat van ramp ben ik tijdens mijn vakantie in Thailand uit mijn penthouse gezet, waardoor mijn studie nu helemaal stagneert.
Ik heb geen rooie cent meer en geen familie om op terug te vallen. Zij keerden mij de rug toe, toen bleek dat ik mijn deel van de erfenis van oma in aandelen Alitalia had gestopt.
Gelukkig wilde Bill Gates mij helpen. Voor elk mailtje wat JIJ doorstuurt naar je allerbeste vrienden, stort Buddy Bill 5 cent op mijn bankrekening. Wees gul, heb een hart, en stuur dit mailtje naar zoveel mogelijk mensen rond. Dit is GEEN kettingbrief! Verbreek de ketting niet!
Geef om deze student. U kunt ook storten op rekeningnr 233757, te Zürich, of zorgen dat Alitalia niet failliet gaat.
Geef om deze student.
Dank u wel.
... Zo.... en nu maar kijken of 't wat word.
maandag 31 maart 2008
Wakker
Hehe.. Poeh poeh..
Het is weer ochtend. Ik zou zo direct eventueel mijn badpak kunnen pakken en richting zwembad kunnen waggelen, maar ik doe het niet, want ik denk dat ik zo eerst maar eens 10 uur ga slapen. Ik ben een groot fan van tukken, maar helaas zit ik beneden in de keuken, gapend als een goof, de suikers uit mijn lijf te typen. De reden dat ik op dit walgelijke tijdstip nog wakker ben, strak van de Red Bull, is omdat ik ADD-ig, heel erg last heb van mentale obstipatie, bij anderen misschien bekend als uitstelleritis. Ik heb dinsdag een presentatie, dus maandag ochtend de deadline voor het inleveren van alles, en ieder normaal mens zou twee of drie weken van te voren wel eens kijken wat dat allemaal inhoud. Och, dacht ik, een week van te voren is ook goed. Och, vier dagen lukt ook nog wel. Ai, beetje dringen in 2 dagen... En om vijf uur 's middags, op de dag voor de deadline, zet ik mijn eerste serieuze stap tot het creëren van een powerpoint. En shit, de helft van de bronnen die ik heb uitgezocht past voor geen tiet bij het verhaal dat ik wil vertellen. En ik ben echt een mongool 's avonds. Altijd trouwens, in de buurt van internet, want ik wil hyven en facebooken en filmfeitjes opzoeken, al is het 2 uur 's nachts. Mijn halfbroer in China zie ik online komen terwijl hij zijn ontbijtje eet, en mijn veertien-jaar-niet-gezien-maar -sinds-net-weer-gevonden-mattie-van-kamp uit Philly meld dat hij gaat tukken, omdat hij morgen moet werken. En ik drink 2 liter thee, en ren elk kwartier naar de plee, waar een machtig oninteressante scheurkalender hangt die me weer heel lang kan bezig houden. En ondanks dat niemand zo gek is om mij om 5 uur 's nachts een mail te sturen, check ik toch elke 5 minuten even of ik echt geen vrienden heb op dit onmogelijke tijdstip.
Nee, ik ben soms onmogelijk. Maar des te idioter is zij die na een hele nacht ploeteren klaar is, niet linea recta in haar heerlijk warme bedje gaat liggen. Nee, eerst even mijn hoofd leegmaken, en plots stromen de woorden op het scherm. Mentale obstipatie, met overgang in geestelijke slingerpoep...
Slaap lekker of werk ze....
Het is weer ochtend. Ik zou zo direct eventueel mijn badpak kunnen pakken en richting zwembad kunnen waggelen, maar ik doe het niet, want ik denk dat ik zo eerst maar eens 10 uur ga slapen. Ik ben een groot fan van tukken, maar helaas zit ik beneden in de keuken, gapend als een goof, de suikers uit mijn lijf te typen. De reden dat ik op dit walgelijke tijdstip nog wakker ben, strak van de Red Bull, is omdat ik ADD-ig, heel erg last heb van mentale obstipatie, bij anderen misschien bekend als uitstelleritis. Ik heb dinsdag een presentatie, dus maandag ochtend de deadline voor het inleveren van alles, en ieder normaal mens zou twee of drie weken van te voren wel eens kijken wat dat allemaal inhoud. Och, dacht ik, een week van te voren is ook goed. Och, vier dagen lukt ook nog wel. Ai, beetje dringen in 2 dagen... En om vijf uur 's middags, op de dag voor de deadline, zet ik mijn eerste serieuze stap tot het creëren van een powerpoint. En shit, de helft van de bronnen die ik heb uitgezocht past voor geen tiet bij het verhaal dat ik wil vertellen. En ik ben echt een mongool 's avonds. Altijd trouwens, in de buurt van internet, want ik wil hyven en facebooken en filmfeitjes opzoeken, al is het 2 uur 's nachts. Mijn halfbroer in China zie ik online komen terwijl hij zijn ontbijtje eet, en mijn veertien-jaar-niet-gezien-maar -sinds-net-weer-gevonden-mattie-van-kamp uit Philly meld dat hij gaat tukken, omdat hij morgen moet werken. En ik drink 2 liter thee, en ren elk kwartier naar de plee, waar een machtig oninteressante scheurkalender hangt die me weer heel lang kan bezig houden. En ondanks dat niemand zo gek is om mij om 5 uur 's nachts een mail te sturen, check ik toch elke 5 minuten even of ik echt geen vrienden heb op dit onmogelijke tijdstip.
Nee, ik ben soms onmogelijk. Maar des te idioter is zij die na een hele nacht ploeteren klaar is, niet linea recta in haar heerlijk warme bedje gaat liggen. Nee, eerst even mijn hoofd leegmaken, en plots stromen de woorden op het scherm. Mentale obstipatie, met overgang in geestelijke slingerpoep...
Slaap lekker of werk ze....
dinsdag 25 maart 2008
Huizenjacht
Ik ben op kamerjacht. Met mijn safarihoedje op en verrekijker in de hand sluip ik over het internet om een mooi exemplaar te vinden waar ik mijzelf de trotse eigenaar van kan maken. Ik besef helaas dat amsterdam een van de meest bejaagde gebieden is, en dat andere jagers met z'n vijftigen de zeldzame goede aanbiedingen proberen te tackelen. En dan blijft er over:
Ruime zolderkamer, 12m2. Wc/douche op begane grond, te delen met gezin van 4. ???? Kan leuk zijn, maar misschien voor een rustiger type dan ik. Het type: Stokstaartfamilie zoekt vijfde stokstaart.
Anders zijn de kolenhokken die tegenwoordig voor 500 Euro per maand worden aangeboden onder de naam "knus kamertje" (5m2). Dat is 100E per vierkante meter! Het type: Hol zoekt mol.
Maar vanmorgen schrok ik mij helemaal het apegaar. Een van de vele sites waar ik voor sta ingeschreven, stuurde een mail dat er een nieuwe kamer in het centrum was vrijgekomen. Dit zal wel wat kosten, maar kijken kan altijd. Aldus las ik:
"Appartement 450m2, studentes gezocht die alles voor in zijn in ruil voor gratis woonruimte en/of geld. financiele ondersteuning is mogelijk. discretie verzekerd. alles bespreekbaar."
Eh.. WAT???? De woorden "alles" en "discretie verzekerd" deden mijn ogen uit mijn kassen rollen en mijn onderkaak twee verdiepingen naar beneden vallen. Hoe kan iemand nou zo iets op een huizensite zetten? En nog erger: wat als er nu echt een gans is die dit "aanbod" aanneemt?
Dit soort dingen halen mijn motivatie naar beneden. Klein wonen, commune wonen, whatever. Maar niets lijkt mij erger dan het type: Vos zoekt gans.
Ruime zolderkamer, 12m2. Wc/douche op begane grond, te delen met gezin van 4. ???? Kan leuk zijn, maar misschien voor een rustiger type dan ik. Het type: Stokstaartfamilie zoekt vijfde stokstaart.
Anders zijn de kolenhokken die tegenwoordig voor 500 Euro per maand worden aangeboden onder de naam "knus kamertje" (5m2). Dat is 100E per vierkante meter! Het type: Hol zoekt mol.
Maar vanmorgen schrok ik mij helemaal het apegaar. Een van de vele sites waar ik voor sta ingeschreven, stuurde een mail dat er een nieuwe kamer in het centrum was vrijgekomen. Dit zal wel wat kosten, maar kijken kan altijd. Aldus las ik:
"Appartement 450m2, studentes gezocht die alles voor in zijn in ruil voor gratis woonruimte en/of geld. financiele ondersteuning is mogelijk. discretie verzekerd. alles bespreekbaar."
Eh.. WAT???? De woorden "alles" en "discretie verzekerd" deden mijn ogen uit mijn kassen rollen en mijn onderkaak twee verdiepingen naar beneden vallen. Hoe kan iemand nou zo iets op een huizensite zetten? En nog erger: wat als er nu echt een gans is die dit "aanbod" aanneemt?
Dit soort dingen halen mijn motivatie naar beneden. Klein wonen, commune wonen, whatever. Maar niets lijkt mij erger dan het type: Vos zoekt gans.
woensdag 19 maart 2008
Paniek voor Pasen
Paniek!!!!
AAAAAAARRGGH!!! Ik gil en ik ren, naakt, uit de badkamer, door de gang, door de woonkamer, door de keuken en eindig weer in de badkamer, waar ik toch voor de zekerheid een tweede keer tussen m'n tenen door naar dat pijltje op dat witte plankje kijk. Nu is het zo dat ik een groot liefhebber ben van heel hard panisch gillen, en als het zo uitkomt, naakt door het huis rennen, maar deze pets tegen m'n ego komt toch wel iets harder aan. Smalend meld de weegschaal: "Sorry, U heeft uw limiet bereikt".
Een geruststeller: dit betekent geenszins dat de teller van dit apparaat het klokje rond is gegaan. Gelukkig niet. Maar, het betekent dus wel iets anders. En wel het volgende. Ik heb voor mijzelf een soort limiet gesteld, vergelijkbaar met een limiet bij de bank. Bij de bank kan ik een klein beetje roodstaan. In ieder geval genoeg om in leven te blijven, maar niet genoeg om nog steeds rood te staan nadat ik mijn salaris gestort krijg. Rood staan betekent; net eventjes iets harder werken en iets zuiniger leven deze week.
Zo ook nu. Over de laatste 10 jaar genomen kan ik stellen dat mijn gewicht 65 kilo is. Een mooi strak getal. Mijn limiet marge is aan beide kanten 5 kilo. Bij 70 krijg ik blubberbillen, bij 60 verlies ik gewicht (dus massa) aan de voorkant (en ja, dat vind ik vervelend).
Ik controleer mijn achterzijde en concludeer dat er inderdaad een begin van blubberbillen zou kunnen zijn.
Wat vervelender is, ik heb werkelijk een broertje dood aan dieeten. Ik geloof er gewoon niet in. Ik zou de wanhoop nabij zijn als ik zo zou moeten zwoegen. Sonja stelt dat je elke dag gevarieerd moet eten. Crackertje, meloen, en minimale porties. MEEEEH! Ik word zo blij als een geit.
Wat te doen? Er zijn een paar dingen waar ik echt niet zonder kan. Een daarvan is melk. Ik leef nog altijd in de overtuiging dat melk heel gezond is, of je nu een glaasje of een liter wegzet per dag. Ik nijg naar het laatste.
Nog erger. Bij melk hoort een ander product. Chocola! Paniek! Mijn limiet is bereikt, vier dagen vóór Pasen! AAARRGGH. Wat een dilemma.
Ik zal nooit van mijn leven iemand toegeven dat ik ooit aan de lijn doe, maar voor deze week:
Een crackertje, een meloen en een minimale portie aan paaseitjes:)
AAAAAAARRGGH!!! Ik gil en ik ren, naakt, uit de badkamer, door de gang, door de woonkamer, door de keuken en eindig weer in de badkamer, waar ik toch voor de zekerheid een tweede keer tussen m'n tenen door naar dat pijltje op dat witte plankje kijk. Nu is het zo dat ik een groot liefhebber ben van heel hard panisch gillen, en als het zo uitkomt, naakt door het huis rennen, maar deze pets tegen m'n ego komt toch wel iets harder aan. Smalend meld de weegschaal: "Sorry, U heeft uw limiet bereikt".
Een geruststeller: dit betekent geenszins dat de teller van dit apparaat het klokje rond is gegaan. Gelukkig niet. Maar, het betekent dus wel iets anders. En wel het volgende. Ik heb voor mijzelf een soort limiet gesteld, vergelijkbaar met een limiet bij de bank. Bij de bank kan ik een klein beetje roodstaan. In ieder geval genoeg om in leven te blijven, maar niet genoeg om nog steeds rood te staan nadat ik mijn salaris gestort krijg. Rood staan betekent; net eventjes iets harder werken en iets zuiniger leven deze week.
Zo ook nu. Over de laatste 10 jaar genomen kan ik stellen dat mijn gewicht 65 kilo is. Een mooi strak getal. Mijn limiet marge is aan beide kanten 5 kilo. Bij 70 krijg ik blubberbillen, bij 60 verlies ik gewicht (dus massa) aan de voorkant (en ja, dat vind ik vervelend).
Ik controleer mijn achterzijde en concludeer dat er inderdaad een begin van blubberbillen zou kunnen zijn.
Wat vervelender is, ik heb werkelijk een broertje dood aan dieeten. Ik geloof er gewoon niet in. Ik zou de wanhoop nabij zijn als ik zo zou moeten zwoegen. Sonja stelt dat je elke dag gevarieerd moet eten. Crackertje, meloen, en minimale porties. MEEEEH! Ik word zo blij als een geit.
Wat te doen? Er zijn een paar dingen waar ik echt niet zonder kan. Een daarvan is melk. Ik leef nog altijd in de overtuiging dat melk heel gezond is, of je nu een glaasje of een liter wegzet per dag. Ik nijg naar het laatste.
Nog erger. Bij melk hoort een ander product. Chocola! Paniek! Mijn limiet is bereikt, vier dagen vóór Pasen! AAARRGGH. Wat een dilemma.
Ik zal nooit van mijn leven iemand toegeven dat ik ooit aan de lijn doe, maar voor deze week:
Een crackertje, een meloen en een minimale portie aan paaseitjes:)
dinsdag 18 maart 2008
Oud
Ik schrik wakker. Ik zweet en mijn hart klopt zo hard dat het lijkt alsof er net een bom is afgegaan, maar een rustig snurkend geluid komt van het hoofdkussen naast de mijne en de enige juiste conclusie is dat ik het zelf ben die mij zo aan het schrikken maakt.
Ik sluip naar de wc en kijk in de spiegel. Een licht sombere persoon kijkt terug en zegt tegen me: Tsss.. Snap je nog steeds niet waarom je wakker schrikt? Je bent oud geworden!
Oud. Ik ben oud. Niet in vergelijking met oude mensen natuurlijk, maar in vergelijking met mijzelf. Er is een station gepasseerd, waarvan ik eigenlijk gehoopt had dat daar een bovenleiding zou knappen. Mijn spiegelbeeld neemt me mee naar de tijd dat stommiteiten en gekkigheden nog als deugd werden gezien. Als dertigjarige zal ik nooit meer een tekening maken voor een vriend, en mijn vrienden zullen nooit een tekening van mij koesteren, tenzij ze zeker weten dat een 'echte' Marie Boddaert voor een ton getaxeerd zal worden.
Ik zal ook nooit meer een dag oude spijkerbroek verpesten omdat een leraar zegt: "Maar als je vrienden in de sloot springen doe jij het toch ook niet?" en ik vervolgens om het tegendeel te bewijzen, in de pauze, met mijn vrienden een frisse -of eigenlijk helemaal niet zo frisse, want ik stonk als een beerput- duik nam in de sloot bij het schoolplein.
De kans is ook aanzienlijk gedaald dat ik, hoewel ik dichter bij schiphol woon dan ooit, ooit nog met iemand een slee wedstrijd doe, gebruik makend van een Burger King dienblaadje.
Ach.. Oud? Wat nou oud? Misschien zal ik voorgaande dingen nooit meer doen, maar des te groter de kans dat ik tijdens mijn 9 tot 5 kantoorbaan 3000 post-its met de complete notulen van de afgelopen vergadering in willekeurige volgorde in het kantoor van de baas plak. Of dat ik tijdens de rookpauze met een waterpistool de grootste nicotineteut achterna ren. Wellicht laat ik mijn wetenschappelijk rapport afdrukken op roze papier en stuur ik 'm als valentijnskaart naar de postafdeling.
Niet oud, maar ouder. Niet wijs, maar wijzer. Niet stout, maar stouter.
Ik sluip naar de wc en kijk in de spiegel. Een licht sombere persoon kijkt terug en zegt tegen me: Tsss.. Snap je nog steeds niet waarom je wakker schrikt? Je bent oud geworden!
Oud. Ik ben oud. Niet in vergelijking met oude mensen natuurlijk, maar in vergelijking met mijzelf. Er is een station gepasseerd, waarvan ik eigenlijk gehoopt had dat daar een bovenleiding zou knappen. Mijn spiegelbeeld neemt me mee naar de tijd dat stommiteiten en gekkigheden nog als deugd werden gezien. Als dertigjarige zal ik nooit meer een tekening maken voor een vriend, en mijn vrienden zullen nooit een tekening van mij koesteren, tenzij ze zeker weten dat een 'echte' Marie Boddaert voor een ton getaxeerd zal worden.
Ik zal ook nooit meer een dag oude spijkerbroek verpesten omdat een leraar zegt: "Maar als je vrienden in de sloot springen doe jij het toch ook niet?" en ik vervolgens om het tegendeel te bewijzen, in de pauze, met mijn vrienden een frisse -of eigenlijk helemaal niet zo frisse, want ik stonk als een beerput- duik nam in de sloot bij het schoolplein.
De kans is ook aanzienlijk gedaald dat ik, hoewel ik dichter bij schiphol woon dan ooit, ooit nog met iemand een slee wedstrijd doe, gebruik makend van een Burger King dienblaadje.
Ach.. Oud? Wat nou oud? Misschien zal ik voorgaande dingen nooit meer doen, maar des te groter de kans dat ik tijdens mijn 9 tot 5 kantoorbaan 3000 post-its met de complete notulen van de afgelopen vergadering in willekeurige volgorde in het kantoor van de baas plak. Of dat ik tijdens de rookpauze met een waterpistool de grootste nicotineteut achterna ren. Wellicht laat ik mijn wetenschappelijk rapport afdrukken op roze papier en stuur ik 'm als valentijnskaart naar de postafdeling.
Niet oud, maar ouder. Niet wijs, maar wijzer. Niet stout, maar stouter.
woensdag 5 maart 2008
Kan ik het nog?
Misschien wel... Misschien is het een tijdelijk iets... Misschien gaat morgen alles weer beter. Misschien vind ik weer motivatie voor de dingen die ik doe. Ik schrik alleen hoe makkelijk ik een maand gewoon weg kan zijn. Niet alleen weg van bloggen of schrijven of werken, maar weg van elk reeel contact met de aarde. Een griepje kijkt om de hoek, ik lig anderhalve week uit mijn patroon en alle gedachten over wat er eventueel fout ging of zou kunnen gaan blijft als een soort bijenzwerm om m'n hoofd draaien. Waarom moet ik mijn huis uit? Waarom maak ik het mezelf zo moeilijk? Ik moet gewoon gaan zoeken en niet zeuren, maar pff....
Vandaag even niet.
Misschien wel... Misschien is het een tijdelijk iets... Misschien gaat morgen alles weer beter. Misschien vind ik weer motivatie voor de dingen die ik doe. Ik schrik alleen hoe makkelijk ik een maand gewoon weg kan zijn. Niet alleen weg van bloggen of schrijven of werken, maar weg van elk reeel contact met de aarde. Een griepje kijkt om de hoek, ik lig anderhalve week uit mijn patroon en alle gedachten over wat er eventueel fout ging of zou kunnen gaan blijft als een soort bijenzwerm om m'n hoofd draaien. Waarom moet ik mijn huis uit? Waarom maak ik het mezelf zo moeilijk? Ik moet gewoon gaan zoeken en niet zeuren, maar pff....
Vandaag even niet.
woensdag 13 februari 2008
Ochtend
Ik moet toch maar eens wennen aan vroeg opstaan. De ochtend blij tegemoet zien. Ik zet, alleen als het echt moet, drie wekkers 's ochtends. Een om me licht voor te bereiden op het wakker worden met een muziekje, mijn telefoon doet dienst om me toch echt te laten realiseren dat snoozen geen zin heeft en een laatste met een luchtalarm, die er voor zorgt dat ik voor dat díe afgaat toch echt naast m'n bed sta.
Ik heb onlangs een beetje ontdekt dat ik belachelijk veel tijd nodig heb om echt een actief wezen te worden. Na de verschrikkingen van de wekkers, wil ik altijd veel te lang genieten van de faciliteit die douche heet. Een verbeter-de-wereld-begin-bij-jezelf- vriendinnetje heeft mij ooit wijsgemaakt dat de mensen in Afrika zich dagelijks, als ze geluk hebben, met 30 liter semi schoon water moeten redden. Helaas, zo 's ochtends vroeg denk ik bizar weinig aan de wereld buiten m'n badkamer. Ik moet toch eerlijk zeggen dat ik wel een keer water waarin aardappelen gekookt hadden in bad heb gegooid. Maar ik zwem toch liever in helder water.
Het vervelende van 's ochtends college hebben zijn al die slappe ruggegraat momenten. Ah.. nog heel even liggen, nog één kopje thee voor ik ga, nog héél even plassen. Ik sta al buiten met mijn fiets van het slot als ik me bedenk dat ik zowel mijn boeken als notitieblok helemaal boven op mijn kamer heb liggen. Ik kan dan makkelijk een minuut verspillen met overwegen of ik ze thuis zal laten liggen, of dat ik toch maar even naar binnen ga. Mmm, fiets op slot, sprint naar boven, buiten adem als ik die 6 trappen op ben en ook mijn telefoon nog zie liggen. Ook maar mee, in het kader van de handigheid. Op de fiets zing ik mee met veel te blije muziek. Ik heb haast, want met al dit boekengetreuzel heb ik kostbare minuten verloren. Ik haal net aan de laatste trein waarmee ik net op tijd ben. In de trein een half uurtje bijlezen over hoe het vandaag zit met onze "knuffelmoordenaar", Joran van de S. Ik heb de hele hype gemist. Het jong is ongetwijfeld niet helemaal ok, maar ik heb nog altijd een grotere aversie tegen "misdaadverslaggevers" die door het verspreiden van die bekentenissen alleen maar sensatiezoekers kweekt. Reality tv ten top, en het is walgelijk. Leiden komt al in de buurt, en college begint zo. Nog even snel een kopje thee halen om beter na te denken, en dan....
Dan begint je college gewoon om 9 uur in plaats van om kwart over 9 en ben je evengoed te laat, en, nog leuker, het hele college de zak. "Mevrouw hoeft niet op tijd te komen, want zijbeschikt over een immense kennis. Kunt u mij vertellen wat de exacte functie is van de amygdala?"
Beats me, denk ik. iets met emoties en zo.
Het maakt trouwens eigenlijk helemaal niet uit hoe vroeg ik opsta. Al sta ik drie uur eerder op, ik word echt niet scherper, punctueler of gevatter 's ochtends. Maar... Zoals elke dag bedenk ik dat ik mijzelf toch echt een keer ga verbeteren. Ooit word ik wel scherp 's ochtends, en ben ik op tijd en vergeet ik nooit meer iets. Ooit...
Ik heb onlangs een beetje ontdekt dat ik belachelijk veel tijd nodig heb om echt een actief wezen te worden. Na de verschrikkingen van de wekkers, wil ik altijd veel te lang genieten van de faciliteit die douche heet. Een verbeter-de-wereld-begin-bij-jezelf- vriendinnetje heeft mij ooit wijsgemaakt dat de mensen in Afrika zich dagelijks, als ze geluk hebben, met 30 liter semi schoon water moeten redden. Helaas, zo 's ochtends vroeg denk ik bizar weinig aan de wereld buiten m'n badkamer. Ik moet toch eerlijk zeggen dat ik wel een keer water waarin aardappelen gekookt hadden in bad heb gegooid. Maar ik zwem toch liever in helder water.
Het vervelende van 's ochtends college hebben zijn al die slappe ruggegraat momenten. Ah.. nog heel even liggen, nog één kopje thee voor ik ga, nog héél even plassen. Ik sta al buiten met mijn fiets van het slot als ik me bedenk dat ik zowel mijn boeken als notitieblok helemaal boven op mijn kamer heb liggen. Ik kan dan makkelijk een minuut verspillen met overwegen of ik ze thuis zal laten liggen, of dat ik toch maar even naar binnen ga. Mmm, fiets op slot, sprint naar boven, buiten adem als ik die 6 trappen op ben en ook mijn telefoon nog zie liggen. Ook maar mee, in het kader van de handigheid. Op de fiets zing ik mee met veel te blije muziek. Ik heb haast, want met al dit boekengetreuzel heb ik kostbare minuten verloren. Ik haal net aan de laatste trein waarmee ik net op tijd ben. In de trein een half uurtje bijlezen over hoe het vandaag zit met onze "knuffelmoordenaar", Joran van de S. Ik heb de hele hype gemist. Het jong is ongetwijfeld niet helemaal ok, maar ik heb nog altijd een grotere aversie tegen "misdaadverslaggevers" die door het verspreiden van die bekentenissen alleen maar sensatiezoekers kweekt. Reality tv ten top, en het is walgelijk. Leiden komt al in de buurt, en college begint zo. Nog even snel een kopje thee halen om beter na te denken, en dan....
Dan begint je college gewoon om 9 uur in plaats van om kwart over 9 en ben je evengoed te laat, en, nog leuker, het hele college de zak. "Mevrouw hoeft niet op tijd te komen, want zijbeschikt over een immense kennis. Kunt u mij vertellen wat de exacte functie is van de amygdala?"
Beats me, denk ik. iets met emoties en zo.
Het maakt trouwens eigenlijk helemaal niet uit hoe vroeg ik opsta. Al sta ik drie uur eerder op, ik word echt niet scherper, punctueler of gevatter 's ochtends. Maar... Zoals elke dag bedenk ik dat ik mijzelf toch echt een keer ga verbeteren. Ooit word ik wel scherp 's ochtends, en ben ik op tijd en vergeet ik nooit meer iets. Ooit...
dinsdag 12 februari 2008
Blije dinsdag
Tijd voor een verhaal, dacht je niet?
Het is dinsdag ochtend. Niet heel vroeg, maar vroeg genoeg. Ik geef mezelf een uur om me zelf up te daten en op te tunen. De zon is al aanwezig, net als een verdwaalde vogel, die heel hard om z'n vriendjes roept. Waren dinsdagen maar altijd zo mooi.
Helaas, na het zeer vriendelijke verzoek van mijn huisbaas om in alle rust een nieuw onderkomen te zoeken en zo snel mogelijk op te rotten, word ik al een paar weken niet zo heel lekker wakker. Boos, omdat m'n grote broer en ik honds behandeld worden. Begrijpend, omdat het nou eenmaal logisch is als iemand met heel veel geld ons pand betrekt; er moet nu eenmaal heel veel aan gebeuren. Verdrietig omdat dit veel te mooie huis te kort van ons is geweest.
Het was een half jaar geleden dat Jo en ik gillend, genietend, haast buikschuivend het huis inwijdden. Een eigen plekkie, met genoeg ruimte om elkaar niet te irriteren, veel vrienden uit te nodigen, en van Jo's kookkunsten te genieten.
Nu is het aftellen begonnen. Vijf maanden op z'n meest. Vijf?
Pfooh! Dat valt nog best wel mee, hahaha. Nog zo lang mogelijk genieten van het uitzicht van mijn "torenkamertje"! Met zo'n gedachte is het toch een echt mooie dinsdag:)
Het is dinsdag ochtend. Niet heel vroeg, maar vroeg genoeg. Ik geef mezelf een uur om me zelf up te daten en op te tunen. De zon is al aanwezig, net als een verdwaalde vogel, die heel hard om z'n vriendjes roept. Waren dinsdagen maar altijd zo mooi.
Helaas, na het zeer vriendelijke verzoek van mijn huisbaas om in alle rust een nieuw onderkomen te zoeken en zo snel mogelijk op te rotten, word ik al een paar weken niet zo heel lekker wakker. Boos, omdat m'n grote broer en ik honds behandeld worden. Begrijpend, omdat het nou eenmaal logisch is als iemand met heel veel geld ons pand betrekt; er moet nu eenmaal heel veel aan gebeuren. Verdrietig omdat dit veel te mooie huis te kort van ons is geweest.
Het was een half jaar geleden dat Jo en ik gillend, genietend, haast buikschuivend het huis inwijdden. Een eigen plekkie, met genoeg ruimte om elkaar niet te irriteren, veel vrienden uit te nodigen, en van Jo's kookkunsten te genieten.
Nu is het aftellen begonnen. Vijf maanden op z'n meest. Vijf?
Pfooh! Dat valt nog best wel mee, hahaha. Nog zo lang mogelijk genieten van het uitzicht van mijn "torenkamertje"! Met zo'n gedachte is het toch een echt mooie dinsdag:)
dinsdag 29 januari 2008
Puh
Puh!
Puh is het geluid als ik mijn tong uitsteek. Dat doe ik vandaag. Heel erg kinderachtig, maar aangezien ik gelukkig nog een kind van iemand ben, zeg ik ook puh! tegen degene die het kinderachtig vind.
Ik heb een mindere dag. Gisteravond heb ik me rot gelachen om de vier uur die Claire en ik besteed hadden aan het kijken naar Jochem Myjer. Jochem heeft ADHD en bouwt het om tot iets positiefs. Ik lach, maar ik kijk naar hem en zie mezelf. En ik ben grappig, maar niet grappig genoeg. Creatief, maar alleen als ik onbezorgd ben. En onbezorgd, wanneer ben ik dat niet de laatste tijd?
Marie: beroemd, berucht... maar nooit ontdekt.
Puh!
Puh is het geluid als ik mijn tong uitsteek. Dat doe ik vandaag. Heel erg kinderachtig, maar aangezien ik gelukkig nog een kind van iemand ben, zeg ik ook puh! tegen degene die het kinderachtig vind.
Ik heb een mindere dag. Gisteravond heb ik me rot gelachen om de vier uur die Claire en ik besteed hadden aan het kijken naar Jochem Myjer. Jochem heeft ADHD en bouwt het om tot iets positiefs. Ik lach, maar ik kijk naar hem en zie mezelf. En ik ben grappig, maar niet grappig genoeg. Creatief, maar alleen als ik onbezorgd ben. En onbezorgd, wanneer ben ik dat niet de laatste tijd?
Marie: beroemd, berucht... maar nooit ontdekt.
Puh!
woensdag 23 januari 2008
Zon
Soms heb je van die dagen, ze zijn heel zeldzaam, dat alles wél goed gaat. Dat je 's ochtends ontwaakt uit een heerlijke droom, en je ook nog naast een heerlijke jongen ligt. En na een lekker ontbijtje, als je richting station loopt om weer wat nuttigs te doen met je leven, je wordt begroet door een ijskoude blauwe lucht en en zon die zo vel schijnt dat je niet anders kan dan je op skivakantie wanen. Tijdens de treinrit naar Amsterdam wordt je vergezeld door twee vrouwtjes, zo opgewonden als twee kleine kinderen in een snoepwinkel, die gaan winkelen in de grote stad. Mijn stad.
Ook de tramconducteur heeft het goed vandaag. Hij zingt en maakt met de bezoekers van "zijn reispaleis" een klein praatje over de bezienswaardigheden buiten.
Ik verdenk de zon van het aanstichten van al deze blijheid. Na twee weken regen, beurscrisis, after new year's dip hebben we eindelijk één dagje geluk. Een dag die mij "helaas" verplicht er intens van te genieten ;p. Misschien tot later in het Vondelpark!
Ook de tramconducteur heeft het goed vandaag. Hij zingt en maakt met de bezoekers van "zijn reispaleis" een klein praatje over de bezienswaardigheden buiten.
Ik verdenk de zon van het aanstichten van al deze blijheid. Na twee weken regen, beurscrisis, after new year's dip hebben we eindelijk één dagje geluk. Een dag die mij "helaas" verplicht er intens van te genieten ;p. Misschien tot later in het Vondelpark!
donderdag 17 januari 2008
Wok, of de origine van fantasie?
Waar komt een verhaal vandaan? Ik heb heel vaak dat ik maar begin met schrijven omdat er iets in m'n hoofd zit wat er uit moet. Maar zelf heb ik de helft van de tijd niet eens in de gaten wat er in zit, of er iets inzit. Tijdens het schrijven ben ik een beetje dom, denk ik. Wel intelligent, maar zo wazig dat de toetsen die ik aanraak bijna machinaal of maginaal (op magische wijze) door mijn vingers worden ingedrukt. Ik typ nauwelijks blind, dus m'n hoofd zal er ook wel iets mee te maken hebben.
Maar wat verschijnt er dan? Hoe bedenk je iets grappigs, iets wervelends, iets interessants? Ik weet t zelf ook niet. Het komt gewoon als je terug denkt aan wat er in de afgelopen vierentwintig uur is gebeurt. Zoals dat Joris en ik hadden bedacht dat we moesten eten. Maar, zoals wel vaker voorkomt, kreeg ik een verwijt naar m'n hoofd geslingerd. "De wok koekt aan! Jouw schuld, want jouw wok!"
Mm, mijn wok. m'n brein hapert... "Ik ben d'r vrij makkelijk in", zeg ik, "dan maken we toch een anti-aanbaklaag?" Dat doe je met olie, en dat is leuk! Jeeh!
Ik ben n beetje n pyromaan. Ben bang voor vuur, maar ik vind t stiekem wel heel mooi om n fikkie te stoken.
Joris had alleen misschien niet het idee dat ik een beetje klooien met olie en vuur bedoelde, maar op hele verstandige wijze met de techniek van het aanbrengen van een antiaanbaklaag om zou gaan. Dom dom...
Dus, Pit aan, pan d'r op. Olie kookt, vlam d'r bij. Joris hapert, klein vlammetje komt op. Ik zeg: nee... 'n VLAM, geen vlammetje. En Jo steekt de olie echt in de fik.
En de vlam slaat in de pan. Zo hoort t. Maar... 't Stinkt... en de witte muren die we deze zomer geverfd hebben, worden een beetje grijs. En... dus... we kijken naar de vlammen. De vlammen hebben er zin in, maar de keuken vind t niet zo leuk. En de vraagt rijst, hoe krijg je die vlammen weer uit?
Een kind weet dat je d'r NOOIT water op moet gooien. Ik pak dus maar een stalen sla bak en geef m door aan Joris. Maar, de bak is te groot en laat erg veel lucht door, dus t werkt niet echt.
Joris heeft, afgezien dat ie de slabak erg wellicht andersom had kunnen zetten voor een minder luchtdoorlaatbare optie, een redelijk heldere geest, en vouwt n blusdeken uit. Ongeveer 5 minuten na t begin van ons fikkie is de haard bijna geblust, en wanen wij ons in een sprookjes keuken. Of misschien ik in een sprookjes keuken, midden in een moeras met een dichte nevel. Het gevaar drijgt, maar is niet zichtbaar. Het is moeras, en ruikt naar zwavel, als het monster dat al eerder onze burcht heeft overvallen. We waden door de stroperige lucht. De slakom rolt als een verloren strijdmacht op de grond. De magiër mompelt 'n spreuk, waardoor de mist optrekt. De betovering is voorbij. Uit het open raam gevlogen. De geur van wok olie blijft, als herinnering aan n mooi avontuur:)
Maar wat verschijnt er dan? Hoe bedenk je iets grappigs, iets wervelends, iets interessants? Ik weet t zelf ook niet. Het komt gewoon als je terug denkt aan wat er in de afgelopen vierentwintig uur is gebeurt. Zoals dat Joris en ik hadden bedacht dat we moesten eten. Maar, zoals wel vaker voorkomt, kreeg ik een verwijt naar m'n hoofd geslingerd. "De wok koekt aan! Jouw schuld, want jouw wok!"
Mm, mijn wok. m'n brein hapert... "Ik ben d'r vrij makkelijk in", zeg ik, "dan maken we toch een anti-aanbaklaag?" Dat doe je met olie, en dat is leuk! Jeeh!
Ik ben n beetje n pyromaan. Ben bang voor vuur, maar ik vind t stiekem wel heel mooi om n fikkie te stoken.
Joris had alleen misschien niet het idee dat ik een beetje klooien met olie en vuur bedoelde, maar op hele verstandige wijze met de techniek van het aanbrengen van een antiaanbaklaag om zou gaan. Dom dom...
Dus, Pit aan, pan d'r op. Olie kookt, vlam d'r bij. Joris hapert, klein vlammetje komt op. Ik zeg: nee... 'n VLAM, geen vlammetje. En Jo steekt de olie echt in de fik.
En de vlam slaat in de pan. Zo hoort t. Maar... 't Stinkt... en de witte muren die we deze zomer geverfd hebben, worden een beetje grijs. En... dus... we kijken naar de vlammen. De vlammen hebben er zin in, maar de keuken vind t niet zo leuk. En de vraagt rijst, hoe krijg je die vlammen weer uit?
Een kind weet dat je d'r NOOIT water op moet gooien. Ik pak dus maar een stalen sla bak en geef m door aan Joris. Maar, de bak is te groot en laat erg veel lucht door, dus t werkt niet echt.
Joris heeft, afgezien dat ie de slabak erg wellicht andersom had kunnen zetten voor een minder luchtdoorlaatbare optie, een redelijk heldere geest, en vouwt n blusdeken uit. Ongeveer 5 minuten na t begin van ons fikkie is de haard bijna geblust, en wanen wij ons in een sprookjes keuken. Of misschien ik in een sprookjes keuken, midden in een moeras met een dichte nevel. Het gevaar drijgt, maar is niet zichtbaar. Het is moeras, en ruikt naar zwavel, als het monster dat al eerder onze burcht heeft overvallen. We waden door de stroperige lucht. De slakom rolt als een verloren strijdmacht op de grond. De magiër mompelt 'n spreuk, waardoor de mist optrekt. De betovering is voorbij. Uit het open raam gevlogen. De geur van wok olie blijft, als herinnering aan n mooi avontuur:)
maandag 7 januari 2008
Uit de oude doos...
Uit pure wanhoop en poging tot zelfvermaak speur ik mijn pc nog maar eens door naar leuke stukjes die ik al lang geleden heb geschreven. Er is er een, een klein verhaaltje eigenlijk, dat ik schreef om alle afkortingen tijdens mijn studie beter te onthouden. Uiteraard was dit je reinste studietijd verspilling, zeker omdat ik bedacht had dat ik vast meer succes zou hebben als ik in het engels schreef in plaats van mijn moedertaal. Hier dus voor de gene die ook een SOG-moment heeft:)
liefs
A Hypochondriac.
liefs
A Hypochondriac.
I am a chicken. I know I am a chicken. Not the kind of chicken that runs around on your lawn and drops eggs everywhere it pleases, of course. I’m anxious, not delusional. I would be a pretty damn genius real chicken to write this, then. But I’m not a genius. I’m abnormal in an other way. I worry. I don’t have one big fear like people who are scared of spiders, or mice, or wallstreet crashes. Instead of that I fear problems. I am afraid of not meeting my own standards. I am worried about my own capacities during approximatly half of my day. I said I was abnormal. Worrying meets some criteria of abnormality. For instance, the amount of my worrying is unusual. I know not many people who have the same problem as me. Ofcourse we all worry sometimes, about our lives or jobs, or about cheating spouses. But as long as it doesn’t affect your functioning, you’ll be just fine. Worrying is very discomforting, which is also one of the criteria, as the word allready says for itself. Now, I wouldn’t go so far to say worrying is a mental illness, but I wonder if a schizo would call himself mentally ill out of the blue. It is maladaptive, though. I’m worried my worries affect my functioning, which makes me worry more until my worries really do affect my functioning. I am well aware of the fact that if I would stop worrying, things would just get a lot easier for me. But eh, try to tell a smoker once that smoking is bad for your health.
Actually I am doing a lot better than I used to do. Now I am just worrying. Last year I was depressed. Now being depressed is really a bitch. There are several ways to be depressed, just like there are several ways to drive from my house to the sea. It all depends on which sea you’re going to, eh?
First, you have the unipolar depression. I figured why they call it unipolar. It feels like you are alone on one of the poles. In wintertime, ofcourse. Only cold, dark, empty, but full on the same time. Nothing happens, but everything is still too much. It makes it seem that bipolar depressions are better since you at least also get some summertime. And in the summer you can do and see everything, and you won’t notice that others think you can’t and call you a maniac. Like on the north and southpole, your life consists out of one long day, filled with joy, activeness and good spirit, followed by one long night of darkness and emptyness.
If you thought that was enough, depression has a lot of subtypes. Some depressions are endogeneous, or autonomous, which means they appear and dissappear by themselves as a biological process. Some are reactive and provoked by certain life events. Some show a bunch of physical symptoms, some make you loose touch with reality. They make you binge like a pig, or sleep like a hog. Especially Seasonal Affective Disorders, abbreviated SAD. How typical. SAD’s usually have an annual pattern. My folks used to think I was SAD. The only thing was I was sad from September till June. It turned out I wasn’t SAD, but ADD. I love psychological abbreviations!
Nieuw begin...
Er bestaat een volksgeloof dat het gene wat er in de eerste dagen van het nieuwe jaar gebeurt een soort boodschapper is voor de rest van het jaar. Ik heb zelf geen idee wat geld als "de eerste dagen" is dat de eerste twee of de eerste week? Afijn. Even goed om te spuien wat onlangs is gebeurt.
Een week CISV staat voor mij sowieso gelijk aan een jaar gewoon leven. Misschien omdat ik deze vakantie mijn eerste grijze haren heb gekregen, maar vooral omdat er zo veel gebeurt in die week dat verhalen te kort komen. Afgelopen YM (excuseert u mijn jargon. YM is youthmeeting, camp van n week) stond niet bepaald in het teken van de optimale organisatie, dan wel in het teken van creatieve oplossingen zoeken in een totale chaos. Dag 1 besloeg het creëren van extra voer, aangezien een inschattingsfoutje er toe geleid had dat de stamppot voor 40 man maar 5 kilo aardappelen bevatte.
De schrik van ieder kind met lange krullende haren liet zich op dag twee zien. Na 5 uur slaap probeerde ik mij 's middags aan een dutje te wagen toen Jordy, mijn trouwe mede stafgenoot en medico mij zachtjes uit dromenland liet storten met de vraag of ik misschien wist hoe luizen er uit zagen.
Idioot zijspoor: Waarom heeft iedereen spontaan kriebel aan z'n hoofd als dit onderwerp wordt aangesneden?? Een week later ben ik nog steeds niet van mijn somatisme af...
Luizen. Het is geen schande. Geen ziekte. Maar GATVER! Natuurlijk werd al snel een list bedacht. Alle kids werden onderworpen aan de koude kraan, shampoo er op, en snel onder de douche, sommige met hun kleren nog aan:) Mutsen in de vriezer, jassen op een kleren hanger een nachtje buiten laten uitwaaien...
Het logische gevolg was dat het op dag 3, Excursie dag, goot als India tijdens de moesson. Waarop iedereen zoveel mogelijk elkaars truien uitleenden, met het logische gevolg dat alle acties de dag ervoor totaal geen zin hadden. Maar iedereen genoot van het geheel dus ik liet het er maar bij. (Mijn excuses voor de nieuwe overbevolking van Amersfoort:))
Na een lunch, een bezoek aan het Mondriaanmuseum (dat geloof ik meer werd beleefd door de leiding dat de kinderen), wat shoppen en een briljante show in het Lieve Vrouwen theater, Beleefde de boemel naar Ermelo weer een topdrukte en een immens grote variatie aan volksliederen.
30 dec verliep goed. Luizen nog altijd aanwezig, maar lang niet met z'n dertigen tegelijk in de kam. (Ja, ZO erg was t)
De laatste dag van het jaar gaat altijd te snel. Met een topmaatijd, talentshow, vuurwerkspektakel waar het hele dorp waarschijnlijk om en nabij 4 ton voor heeft neergeteld. De champagne kwam pas toen alle kinderen in bed lagen, rond 6 uur 's ochtends, maar gelukkig was ik de BOB die avond dus heb er niet op hoeven wachten.
En dan begint het nieuwe jaar. Hoe begint het nieuwe jaar? Bedroevend, aangezien het kamp nog maar twee dagen duurt. Vermoeiend, want zelfs kinderen van 14 putten je uit. Onzeker; ik wil nog zoveel doen en een jaar is zo kort. Dierbaar door het vieren van nieuwjaar met CISV. Ik moet elk jaar uitleggen waarom ik mijn nieuwjaar verslijt in Ermelo, bible-belt gehucht in the middle of nowhere. Maar Ermelo en dat bakstenen gebouw dat de Zandkamp heet is een beetje thuis:)
Afscheid komt snel. Chaotisch, want iedereen vertrekt met de trein. En de staff blijft achter met rotzooi, acht kilo meel, 3 liter luizenshampoo.
Nu is het een maandagavond. Ik heb net tentamen gedaan, en niet gehaald. Mijn pa meldde me telefonisch dat je het soms gewoon niet van je (aangetrouwde) familie moet hebben. Dat we definitief op straat staan per 1 augustus. Er is een persoon in mijn leven die zonder dat die het doorheeft, een acuut effect heeft op mijn antiperistaltiek. Wellicht heeft ze dat effect ook wel op zichzelf. Ik ben moe, gestressed, gefrustreerd en ik geloof nergen meer in. Ik voel me een soort stampvoetende kleuter in de supermarkt. Ik ben leeg. En huil.
Deze jonge, hippe Amsterdammer mist Ermelo met al haar macht... en hoopt dat die volksmythe de dagen daar iets zwaarder meeteld voor de rest van t jaar.
Een week CISV staat voor mij sowieso gelijk aan een jaar gewoon leven. Misschien omdat ik deze vakantie mijn eerste grijze haren heb gekregen, maar vooral omdat er zo veel gebeurt in die week dat verhalen te kort komen. Afgelopen YM (excuseert u mijn jargon. YM is youthmeeting, camp van n week) stond niet bepaald in het teken van de optimale organisatie, dan wel in het teken van creatieve oplossingen zoeken in een totale chaos. Dag 1 besloeg het creëren van extra voer, aangezien een inschattingsfoutje er toe geleid had dat de stamppot voor 40 man maar 5 kilo aardappelen bevatte.
De schrik van ieder kind met lange krullende haren liet zich op dag twee zien. Na 5 uur slaap probeerde ik mij 's middags aan een dutje te wagen toen Jordy, mijn trouwe mede stafgenoot en medico mij zachtjes uit dromenland liet storten met de vraag of ik misschien wist hoe luizen er uit zagen.
Idioot zijspoor: Waarom heeft iedereen spontaan kriebel aan z'n hoofd als dit onderwerp wordt aangesneden?? Een week later ben ik nog steeds niet van mijn somatisme af...
Luizen. Het is geen schande. Geen ziekte. Maar GATVER! Natuurlijk werd al snel een list bedacht. Alle kids werden onderworpen aan de koude kraan, shampoo er op, en snel onder de douche, sommige met hun kleren nog aan:) Mutsen in de vriezer, jassen op een kleren hanger een nachtje buiten laten uitwaaien...
Het logische gevolg was dat het op dag 3, Excursie dag, goot als India tijdens de moesson. Waarop iedereen zoveel mogelijk elkaars truien uitleenden, met het logische gevolg dat alle acties de dag ervoor totaal geen zin hadden. Maar iedereen genoot van het geheel dus ik liet het er maar bij. (Mijn excuses voor de nieuwe overbevolking van Amersfoort:))
Na een lunch, een bezoek aan het Mondriaanmuseum (dat geloof ik meer werd beleefd door de leiding dat de kinderen), wat shoppen en een briljante show in het Lieve Vrouwen theater, Beleefde de boemel naar Ermelo weer een topdrukte en een immens grote variatie aan volksliederen.
30 dec verliep goed. Luizen nog altijd aanwezig, maar lang niet met z'n dertigen tegelijk in de kam. (Ja, ZO erg was t)
De laatste dag van het jaar gaat altijd te snel. Met een topmaatijd, talentshow, vuurwerkspektakel waar het hele dorp waarschijnlijk om en nabij 4 ton voor heeft neergeteld. De champagne kwam pas toen alle kinderen in bed lagen, rond 6 uur 's ochtends, maar gelukkig was ik de BOB die avond dus heb er niet op hoeven wachten.
En dan begint het nieuwe jaar. Hoe begint het nieuwe jaar? Bedroevend, aangezien het kamp nog maar twee dagen duurt. Vermoeiend, want zelfs kinderen van 14 putten je uit. Onzeker; ik wil nog zoveel doen en een jaar is zo kort. Dierbaar door het vieren van nieuwjaar met CISV. Ik moet elk jaar uitleggen waarom ik mijn nieuwjaar verslijt in Ermelo, bible-belt gehucht in the middle of nowhere. Maar Ermelo en dat bakstenen gebouw dat de Zandkamp heet is een beetje thuis:)
Afscheid komt snel. Chaotisch, want iedereen vertrekt met de trein. En de staff blijft achter met rotzooi, acht kilo meel, 3 liter luizenshampoo.
Nu is het een maandagavond. Ik heb net tentamen gedaan, en niet gehaald. Mijn pa meldde me telefonisch dat je het soms gewoon niet van je (aangetrouwde) familie moet hebben. Dat we definitief op straat staan per 1 augustus. Er is een persoon in mijn leven die zonder dat die het doorheeft, een acuut effect heeft op mijn antiperistaltiek. Wellicht heeft ze dat effect ook wel op zichzelf. Ik ben moe, gestressed, gefrustreerd en ik geloof nergen meer in. Ik voel me een soort stampvoetende kleuter in de supermarkt. Ik ben leeg. En huil.
Deze jonge, hippe Amsterdammer mist Ermelo met al haar macht... en hoopt dat die volksmythe de dagen daar iets zwaarder meeteld voor de rest van t jaar.
Abonneren op:
Posts (Atom)